به گزارش مهر، رای الیوم در مطلبی با اشاره به انتقاد استفان دی میستورا نماینده سازمان ملل در امور سوریه از معارضان سوری آورده است: اگر گفته باشیم که استفان دی میستورا بیشترین صراحت و عمق درک در بحران سوریه و همه وقایع مرتبط با آنرا اعم از حوادث میدانی یا دهلیزهای اتاق های بسته آن را دارد، مبالغه نکرده ایم و شاید این به سبب مدت زمان بیشتری است که وی در مقایسه با دیگران در این سمت حضور دارد.
این رسانه می نویسد: وی هنگام نشست روز گذشته با معارضان بسیار لحن صریحی داشت و آن هنگامی بود که از هیات وابسته به ریاض خواست که واقع بین باشند و درک کنند که حامی بین المللی ندارند و باید سقف خواسته های خود را با توجه به معادلات میدانی پایین آورند. این لحن عصبانی دی میستورا به علت اصرار هیات وابسته به معارضان به بیانیه نشست ریاض ۲ که خواستار کنار رفتن بشار اسد قبل از شروع مرحله انتقالی است، بود. این خواسته معارضان سبب تحریم گفتگوهای مستقیم از سوی بشار الجعفری رئیس هیات مذاکره کننده دمشق شد.
رای الیوم نوشت: معارضان سوری به این علت بر این شرط اصرار دارند که آنرا مبتنی بر قطعنامه ۲۲۵۴ شورای امنیت و بیانیه ژنو ۱ می دانند که بر مرحله انتقالی به عنوان هیاتی با اختیارات کامل و بدون حضور یا نقش بشار اسد تاکید دارد. این درحالی است که دی میستورا پاسخ داده است که بیانیه ژنو۱ بندی درباره سرنوشت بشار اسد ندارد و اصرار معارضان بر این خواسته به فروپاشی منظومه ژنو به نفع منظومه سوچی که در فوریه آینده با حضور نمایندگان ۳۵ گروه سوری در کنار هیات دمشق (در شهر سوچی روسیه) آغاز به کار می کند، فرو خواهد پاشید.
این رسانه می نویسد: آنچه معارضان سوری به اعتقاد بسیاری از ناظران درک نمی کند این است که همپیمانان اصلی عرب آن به بحران سوریه به عنوان دغدغه بزرگ خود نمی نگرند. عربستان غرق در جنگ یمن و مشکلات با ایران و نیز بحرانهای داخلی اش است و قطر نیز به عنوان حامی معارضان سوری با بحران مربوط به تحریم چهار کشور عربی روبرو است. دولت آمریکا که ۱۴ ملیارد دلار از ۲۰۱۱ برای طرحهایش در سوریه هزینه کرده است طرح خود را در برابر ائتلاف سه جانبه روسیه-ایران و ترکیه و نیروهای ارتش سوریه و متحدانش شکست خورده می بیند.
رای الیوم آورده است: جای شگفتی نیست و بعید نمی دانیم که نشست ژنو۸ آخرین باشد و روند به سوچی منتقل شود و شاهد سوچی ۱ باشیم. تاریخ تکرار می شود و هیات معارضان به توصیه ها درباره کاهش سقف خواسته ها و توجه به واقعیت ها و در نظر گرفتن تحولات میدانی توجهی ندارد. معارضان باید تبعات هر گونه مخالفتی با توصیه ها را بپذیرند به ویژه که حلقه تنگ تر می شود و حامی در کار نیست و تحولات میدانی گویای واقعیت های بسیاری است.
