یادگاری نویسی روی بنا‌های تاریخی علاوه بر اینکه هزینه‌های چند صد میلیونی در پی دارد، باعث می‌شود آن بنا به مرگ نزدیکتر و فرسوده‌تر شود.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما؛ کشور ایران یک میلیون و ۲۰۰ هزار اثر تاریخی وجود دارد که از همه آن‌ها سن و سالی گذشته است.
به عنوان مثال ارگ کریم خانی ۲۵۰ ساله است و گنبد سلطانیه زنجان ۷۰۰ ساله است.
بنای شمس العماره در تهران مربوط به دوره قاجار است؛ اما این بنا‌های تاریخی نیاز به مراقبت و نگهداری دارند، چون خطرات طبیعی آن‌ها را تهدید می‌کند.
بنای شمس العماره در کاخ گلستان نیز بار‌ها و بار‌ها مرمت شده است.
کارشناسان میراث فرهنگی بر این عقیده هستند که تخریبی که بر اثر گذشت زمان پیش می‌آید انقدر برای آن‌ها سخت نیست که یادگاری نویسی و تخریب‌های عمدی باعث آزار آن‌ها می‌شود.
تصاویری وجود دارد که سماجت حیرت آور برخی افراد را نشان می‌دهد که گاهی از دیوار صاف بالا رفته اند تا با رنگ به جان بنا‌ها بیفتند یا ساعت‌ها وقت گذاشته اند تا روی دیواری یادگاری حک کنند؛ موضوعی که بار‌ها از طرف مرمت کاران عنوان شده است.
دروازه تاریخ به روی ما باز است می‌توانیم این بنا‌های تاریخی را همانند سالمندانی عزیز قدر بدانیم و نقش هایشان را برای نسل‌های بعد نیز نگه داریم.
یادگاری نویسی روی بنا‌های تاریخی علاوه بر اینکه هزینه‌های چند صد میلیونی در پی دارد، باعث می‌شود آن بنا به مرگ نزدیکتر و فرسوده‌تر شود، هر خطی که روی این بنا‌ها کشیده می‌شود هزینه‌های مادی و معنوی زیادی دارد.