داروین صبوری جامعه‌شناس ورزشی، در خبرآنلاین نوشت: «به حوزه هواداری در فوتبال و کل کل میان آنها و حتی میان هواداران باید از منظرهای گوناگون نگاه کرد. چیزی که الان بین تیمها جریان دارد یک مسئله ورزشی نیست، آن چیزی که در سال‌های اخیر دیدیم این است که تلاش زیادی شد تا مسئله باشگاهی تبدیل به مسئله ملی شود.
جامعه به این دلیل ملی شدن مسئله باشگاه‌ها را می‌خواست چون عملکرد این باشگاه مهم بود. این باشگاه‌ها مسائل و کارکردهایی را به وجود میآورند که برخی از نهادها از پس آن برنمیآمدند. از این کارکردها و مسائل میتوان به همبستگی اجتماعی ، شادی و غرور ملی اشاره کرد. نگاه ما کاملا ارتجاعی و سنتی بود و امر مدرن در رابطه با ورزش را دریافت نکردیم.
برخی از این کارکردها موفق شدند مخاطب را جذب کنند. همین الان برخی از گزارشگران مدام در طول یک مسابقه میگویند این تیم نماینده ایران است و حتما باید مثلا بگوییم پرسپولیس ایران. این موضوع کاملا با امر مدرن دنیای ورزش تناقض دارد و حساسیتهایی را به وجود میآورد که نتیجهاش دشمنی میان دو تیم به دلیل رخ دادن سوتفاهمهاست.
در تمام دنیا، ورزش را به عنوان یک موضوع مدرن نگاه می کنند و هرگز مثلا لیورپول را نماینده انگلستان معرفی نمی کنند. اما در ایران اگر اصرار برای ملی کردن باشگاه‌ها وجود دارد به این دلیل است که مسائلی همچون همبستگی ملی مهم تلقی می‌شود. این منطق درستی نیست و کارآمد نخواهد بود و یک نوع آسیب به شمار میرود. ما زمانی دچار مشکل می شویم که فکر کنیم آرزوی یک هوادار برای باختن تیم رقیب یک آسیب است.
اکنون شکافهای عمیقی در میان تیمها و هواداران به وجود آمده است که این رویه در میان بازیکنان و پیشکسوتان هر دو تیم نیز دیده می‌شود. ما نتوانستیم خودمان را با فوتبال مدرن وفق دهیم. زبان فوتبال چون زایندگی ندارد و چیز جدیدی نشان نمیدهد وقتی میخواهد به حرکت دربیاید به چیزی جز فحاشی نمیرسد. شما در میان پیشکسوتان هم ادبیات فاخری نمیبینید و آبرومند نیست. حداقلهای احترام در مبانی گفت و گو رعایت نمیشود.
به وجود آمدن رویکردهای کنونی در میان فوتبالیها عجیب نیست، این محصول مدرن نشدن فوتبال ما است.»
