رابرت فارلی در مقاله ای در نشریه نشنال اینترست نوشت برنامه های موشکی ایران مهم ترین ابزاری است که برای ایران در عرصه قدرت نمایی منطقه ای، جایگاه خاصی تعریف می کند. 

نویسنده با بیان آن که حضور منطقه ای ایران همواره مفهومی فراتر از تهدید سلاح اتمی داشته است، می افزاید ایران برای دنبال کردن منافع خود در خاورمیانه، << پنج ابزار مرگبار دارد... تهران با استفاده از این ابزارها می تواند موقعیت خود را حفظ و اهدافش را دنبال کند: جنگ های نامنظم، کارت اسرائیل، موشک های بالستیک، توافقات نفتی و براندازی سیاسی.>>

<< ایران تلاش کرده است نیروهای متعارف نظامی خود را از جنگ های مختلفی دور نگه دارد که منطقه را از یک دهه ی گذشته تاکنون در آشوب فرو برده است.  البته این لزوما به معنای ان نیست که ایران درگیر این مناقشات نبوده است. بلکه در عراق، سوریه، افغانستان و دیگر مناطق در جنگ های نامنظم درگیر بوده است...>>

<< ایران با حمایت از دولت بشار اسد در سوریه مانع از گسترش داعش شده است. از زمان تهاجم نظامی آمریکا در عراق، ایرانی ها هم عموما با حمایت از شبه نظامیان شیعه عراق، در عرصه نظامی و سیاسی عراق حضور داشته اند...>> 

در این گزارش به نفوذ ایران در میان جنبش های ضداسرائیلی اشاره شده و آمده است:  «حمایت از این نهادها به ایران اعتبار دیلپماتیک و ایدئولوژیک می دهد و در عین حال نقطه مقابلی است علیه برتری جویی نظامی متعارف اسرائیل در منطقه...>>

نویسنده همچنین از موشک های بالستیک به عنوان دیگر ابزار در اختیار ایران یاد کرده، می نویسد موشک های ایران قادر هستند تمام مراکز سیاسی، نظامی و تاسیسات اقتصادی را با دقت در سراسر خلیج فارس هدف قرار دهند  << از یک منظر، این موشک های بالستیک همان هدف بازدارندگی برنامه هسته ای را ایفا می کنند، البته به شیوه ای بسیار مطمئن تر.>>

<< حملات موشک های بالستیک احتمالا نمی تواند تولید نفت را متوقف و زیرساخت های انتقال نفت را در خلیج فارس نابود کند، با این وجود بهبود در دقت موشک ها در سال های اخیر، قابلیت ویرانگریِ آنها را بدون شک افزایش داده است. حملات موشکی بدون شک به معنای اقدام تلافی جویانه عربستان و متحدان آن است که در این صورت نیروی هوایی عربستان را در مقابل سیستم دفاعی ایران قرار می دهد...>>

جمهوری اسلامی ایران بارها تاکید کرده است توان موشکی آن برای بازدارندگی است و ماهیت دفاعی دارد.

از نظر این نشریه آمریکایی توافقنامه های نفتی نیز دیگر ابزارِ در اختیار ایران است که << می تواند دو هدف ایران را در عرصه سیاست خارجی برآورده کند:   نخست تامین زیرساخت های مالی برای بازسازی قابلیت های نظامی ایران، و دوم اجبار شرکت های خارجی (و متعاقبا دولت های خارجی) به این که به حضور درازمدت ایران در جامعه جهانی و ادغام با آنها وابسته شوند. لذا بازسازی صنعت انرژی در ایران، دارای ابعاد سیاسی و اقتصادی است که هر دو عواقب مرتبط نظامی دارند.>>

نویسنده در پایان می نویسد شاید توافق هسته ای ایران در برنامه های هسته ای آن شرایطی ایجاد کرده باشد که بیشتر قابل دفاع است، اما به کاهش تنش های منطقه منجر نشده است. ایران، کشورهای خلیج فارس و اسرائیل (اگر نگوییم آمریکا) درباره مسایل مهم مرتبط با سازمان دهی سیاست هایشان در خاورمیانه اختلاف نظر دارند و احتمالا همگی برای پیش بردن سیاست هایشان، به زور متوسل خواهند شد. تهران همچنان از این ابزارها که در 35 سال پیش ایجاد کرده است، برای این منظور بهره خواهد برد و قطعا بدون سلاح هسته ای هم، ایران یک بازیگر مهم قدرت در خاورمیانه است.