به گزارش ایسنا، کاظم غریب آبادی ضمن تشریح مواضع جمهوری اسلامی ایران در خصوص گزارش پادمانی مدیرکل، از عدم اقدام آژانس نسبت به تهدید هسته‌ای رژیم اسراییل انتقاد کرد.

متن سخنان کاظم غریب آبادی به شرح زیر است:

از آنجا که همه در منطقه خاورمیانه، به جز رژیم اسرائیل، عضو معاهده عدم اشاعه سلاح های هسته ای (NPT) هستند و متعهد شده اند که پادمان های جامع آژانس را بپذیرند، توسعه یک برنامه پنهانی سلاح های هسته ای توسط این رژیم، یک تهدید جدی مداوم نه تنها برای امنیت و ثبات منطقه و جهان، بلکه همچنین برای اثربخشی و کارآیی ان.پی.تی و رژیم پادمان آژانس می باشد. نیازی به گفتن نیست که رژیم اسرائیل همچنین عضو هیچ یک از معاهدات مهم دیگر حاکم بر خلع سلاح و عدم اشاعه سلاح های کشتار جمعی نیست.

توانایی های هسته ای رژیم اسرائیل و تهدیدهای مربوط به آن در دستورکار مجمع عمومی سازمان ملل و آژانس بین المللی انرژی اتمی نیز قرار گرفته است و قطعنامه های بسیاری در این مجامع در این زمینه به تصویب رسیده است. متأسفانه، رژیم اسرائیل با بی توجهی به معاهده عدم اشاعه، خودداری از پیوستن به معاهده و امتناع از قرار دادن تمامی تأسیسات و فعالیت های هسته ای خود تحت رژیم پادمان جامع آژانس، جامعه بین المللی را نادیده می گیرد.

رژیم اسرائیل اکنون حتی در مقایسه با کشورهای دارای سلاح هسته ای از مزایای ترجیحی بیشتری برخوردار است، چرا که آن کشورها عضو ان.پی.تی هستند و تعهدات متعددی بویژه تحت مواد یک و شش معاهده دارند. در حالی که رژیم اسرائیل با بیرون ماندن از این معاهده، از هرگونه تعهدی تحت معاهده آزاد است و از تمامی مزایای اساسنامه آژانس که مرتبط با ان.پی.تی هست نیز برخوردار می باشد. چنین وضعیتی، به این رژیم این گستاخی را داده است تا اختیارات و مأموریت آژانس در جلوگیری از انحراف مواد و فعالیت های هسته ای خود را به سخره بگیرد.

این یک تناقض آشکار است که یک غیر عضو ان.پی.تی، به دلیل عضویت در آژانس از حقوق و مزایای کامل برخوردار است و در حالی که در همان زمان، خود را از هرگونه مسئولیتی بَری می داند و در تمام رایزنی ها و جلسات آژانس درخصوص اعضای معاهده نیز شرکت می کند. مهمتر از همه، رژیم اسرائیل چنان گستاخ شده است که واقعیات را تحریف نموده و برخی اعضای معاهده عدم اشاعه را حسب این که بواسطه عضویتشان در معاهده تعهداتی دارند، ولی خودش فاقد چنین تعهداتی است، مورد انتقاد قرار می دهد. این، یک قصور بسیار جدی در کار آژانس است که باید به طور مناسبی مورد رسیدگی قرار گیرد.

آژانس، نقش متمایزی در اجرای تصمیمات و قطعنامه های کنفرانس های عمومی دارد و باید موضع روشنی را در مورد عدم پذیرش تداوم بیرون ماندن رژیم اسرائیل از چارچوب ان.پی.تی و مقاومت مداوم آن در برابر قرار دادن تمامی فعالیت ها و تاسیسات هسته ای خود تحت سیستم پادمان جامع آژانس، اتخاذ نماید.

این یک طنز تلخ است که آژانس، دبیرخانه آن، شورای حکام و کنفرانس عمومی، همگی فقط بر روی اعضای ان.پی.تی متمرکز هستند، در حالیکه نادیده گرفتن مواد و فعالیت های هسته ای رژیم اسرائیل در منطقه ناپایدار خاورمیانه، یک اشتباه راهبردی مزمن است. در چنین وضعیتی، عضویت در معاهده عدم اشاعه و اجرای کامل پادمان های آژانس چه مزیتی دارد؟ چگونه جامعه بین المللی می تواند آژانس را به عنوان یک شریک جدی، حرفه ای و بی طرف ببیند، در حالی که اجرای رژیم پادمانی جامع را برای تمامی اعضای خود به طور یکسان و عادلانه پیگیری نمی کند، و حتی درباره ضرورت فعالیت های راستی آزمایی و بازرسی از برنامه هسته ای رژیم اسرائیل، به طور جدی بحث نمی کند؟ آیا سیاست سکوت و نادیده گرفتن برنامه هسته ای رژیم اسرائیل و سیاست عدم اقدام در این رابطه، پیام منفی به اعضای معاهده عدم اشاعه نمی فرستد که "عضویت در معاهده برابر است با پذیرش قوی ترین نظارت ها و راستی آزمایی، در حالی که بیرون ماندن از معاهده به معنای رهایی از هرگونه تعهد و انتقاد و حتی دریافت پاداش می باشد"؟!