هنوز بیش از چند ماهی از آن اتفاق نمی گذرد. حوالی شهریور سال گذشته (۱۳۹۹) بود که نشریه فرانسوی شارلی عبدو مجددا کاریکاتورهای توهین آمیز علیه پیامبر اسلام را منتشر کرد. مسلمانها (از اطراف و اکناف جهان) مانند دور پیشین به انتشار این کاریکاتورها اعتراض کردند. دولت فرانسه، و شخص رئیس جمهور آقای امانوئل مکرون، با قیافه ای حق به جانب در برابر اعتراضات مسلمانان موضع گرفتند و آن را ناشی از عدم درک آزادی فرانسوی دانستند.
بنده در همان زمان در مقاله ای با عنوان فرانسه کشور آزادی بیان است! به این موضع دولت فرانسه اعتراض کرده و در این رابطه تعامل دولت فرانسه با یهودی ستیزی و هولوکاست را یادآور شدم. تعاملی که به موجب آن آزادی بیان در فرانسه محدود شده است و در این رابطه به موارد مشخصی در تاریخ فرانسه اشاره شد.
اینک یک بار دیگر دم خروس از قبای آزادی فرانسه بیرون زد و واقعیت نفاق فرانسوی (در این حوزه) را به نمایش گذاشت: پس از حمله وحشیانه نیروهای اسرائیلی به بیت المقدس و غزه، شهرهای مختف جهان و همچنین پایتختهای کشورهای مختلف غربی مانند واشنگتن، لندن، اتاوا و ... شاهد تظاهرات گسترده علیه اقدامات رژیم صهیونیستی و اعلام همبستگی با مردم فلسطین بود. اما در میان همه کشورهای جهان (یا حداقل همه کشورهای غربی) تنها یک کشور این تظاهرات را ممنوع اعلام کرد. وزیر کشور فرانسه علت این ممنوعیت را احتمال بروز بی نظمی اعلام کرده است.
روزهاست تظاهرات حمایت از فلسطین در شهرهای بزرگ جهان ادامه دارد و هیچ بی نظمی جدی در جریان این راه پیمایی ها گزارش نشده است. فراموش نکرده ایم، انتشار کاریکاتورهای توهین آمیز نه تنها بی نظمی کم سابقه ای در جهان ایجاد کرده بود، بلکه شهرها و کشورهای زیادی را به آتش کشیده بود. در عین حال فرانسه از انتشار مجدد آنها، بدون هیچ هراسی از بی نظمی، حمایت کرد.
فرانسه، روزگاری مهد آزادی در جهان، چند سالی است در مسیر دیگری افتاده است. اگر چه اولین قربانیان این مسیر نامیمون مسلمانان و آزادیخواهان ضد صهیونیسم هستند اما قربانی دیگری نیز به جمع آنها اضافه شده و تاریخ و اعتبار فرانسه را زیر سوال برده است: آزادی فرانسوی!
