به گزارش الف  در این رابطه حتی با آن ها برخورد شده که نباید پیگیرِ حقایق باشند. دولت کانادا به هیچ عنوان در این زمینه، به طور خاص از طریق ارائه اسناد دولتیِ مرتبط با این جنایات، همکاری نکرده است. امری که سرخوردگی و ناامیدی های فراوانی را از دولت کانادا به دلیل همدستی ضمنی آن با جنایات مذکور به دنبال داشته است.

 پایگاه خبری "گاردین" این مساله را لکه ای سیاه در تاریخ کانادا ارزیابی کرده که دولتمردان کانادایی و دیگر مقام‌های مسوول، به جای پنهانکاری، بایستی رویکردی شفاف را در مورد آن اتخاذ کنند و از افشای حقایق هراسی نداشته باشند.  

گاردین در این رابطه می نویسد: «یکی از اعضای "کمیسیون حقیقت و آشتی" کانادا به پایگاه خبری گاردین گفته است: "کانادا باید هر چه سریع تر تحقیقات مستقلی را در مورد مرگ هزاران کودک بومیِ این کشور در مدارسی که توسط کلیساهای این کشور اداره می شدند انجام دهد تا از این طریق شاید تا حدی بتواند با نگرانی هایش در مورد گذشته استعماری خود مقابله کند". 

"مورای سینکلر" سناتور سابق کانادایی و یکی از اولین قضاتِ بومی(جز بومی های کانادایی) این کشور، هشدار داده که "حقایقِ کشف نشده" این مدارس، به احتمال زیاد به مراتب ویرانگر تر از آن چیزی هستند که بسیاری از مردم و شهورندان کانادایی فکر می کنند. از جمله این حقایق می توان به کشتار عمدی کودکانِ بومی به دستِ کارکنان مدارس و همچنین انجام پنهانکاری گسترده در مورد قتل این کودکان، اشاره کرد. 

در این راستا سینکلر خواستار انجام تحقیقات مستقل شده(تحقیقاتی که عاری از هرگونه نفوذ دولتی باشند) است. تحقیقاتی که در چهارچوب آن ها بشود به طور رسمی و بدون هرگونه مانعی، شاهدان را احضار کرد و حقایق جنایت ها علیه بومیان در کانادا را به وضوح مطرح کرد. 

سینکلر می گوید: "ما نیاز داریم بدانیم که چه افرادی جان خود را از دست داده اند؟ ما باید بدانیم این کودکان چگونه جان داده اند؟ ما همچنین باید بدانیم که چه افرادی مسوول قتلِ این کودکان بوده اند و در زمان نگهداری از این کودکان،؛ چه افرادی این مسوولیت را برعهده داشته اند؟ ما باید بفهمیم که چرا به خانواده های این کودکان هیچ اطلاعی در مورد مرگ کودکانشان داده نشده است؟ ما همچنین باید بفهمیم که تمامی کودکانِ به قتل رسیده، جدای از مناطقی که تاکنون کشف شده، دیگر در چه مناطقی دفن شده اند؟"

کانادا در مدت اخیر به دنبال کشف بیش از هزار جسد از کودکانِ بومی که در مدارسی که توسط کلیساهای این کشور اداره می شدند، با شوک و بهت فراوانی رو به رو شده است. سال ها قبل، کودکانی که در این مدارس وادار به درس خواندن شدند، در قالب یک برنامه اجباری و بر اساس آنچه ضرورت ادغام جامعه بومیان در کانادا عنوان شده بود، به مدارس مذکور فراخوانده شدند. در مدت اخیر تنها در دو فقره، گزارش شده که در یک مدرسه بقایای اجساد 751 کودک و در موردی دیگر، بقایای اجساد 215 کودک دیگر کشف شده است. 

"جاستین ترودو" نخست وزیر کانادا این مساله را یک "خاطره شرم آور" برای کانادا توصیف کرده است. مساله ای که حاکی از نژادپرستیِ سیستماتیکی است که بومیان کانادایی، هنوز هم با آن درگیر هستند. ترودو در این رابطه گفته است: "ما باید با یکدیگر به حقیقت اعتراف کنیم. از گذشته خود یاد بگیریم و به سمتی آشتی حرکت کنیم. امری که می تواند آینده بهتری را پیش روی کانادا قرار دهد". 

با این حال، بسیاری از تحلیلگرانِ مسائل کانادا مخصوصا از میان بومیان این کشور بر این باورند که صرفِ صحبت از آشتی در کانادا، چندان درست نیست و اگر واقعا قصد دولت کانادا حرکت به سمت آشتی ملی است، باید نشانه‌هایی از تغییر در رفتار با بومیان کانادا و تبعیض هایی که علیه آن ها روا داشته می شود نیز دیده شود. 

در این راستا، سینکلر می گوید: "دولت کانادا، نهادهای اجتماعی این کشور، و حتی مردم آن، تا حدی اعتراف کرده اند که آنچه در حق بومیان و به طور خاص کودکان بومی و گورهایی که اخیرا از آن ها کشف شده، انجام شده است، کاملا غلط و اشتباه بوده است. در این میان وعده هایی مبنی بر ایجاد تغییر هم داده شده است. با این حال بعید است که چیزی تغییر کند. وقتی قرار است تغییرات با اکراه و بر اثر فشارِ رسوایی هایی نظیر آنچه اخیرا شاهد آن بودیم انجام شوند، این بدان معناست که اساسا میل به ایجاد تغییر وجود ندارد و همه دوست دارند تا امور به همان طریقی که پیشتر به پیش می رفتند، همچنان انجام شوند". 

پیش از این نیز در سال 2015 نتایج برخی تحقیقات حاکی از این بود که مدارس تحت کنترل کلیساهای کانادا، علیه کودکان بومی این کشور مرتکب یک "نسل کشی فرهنگی" گسترده شده بودند. 

در بیش از یک قرن، دست کم 150 هزار کودک بومی از خانواده های خود به زور جدا شدند و مجبور شدند تا در این مدارس حضور یابند. مدارسی که اغلب آن ها توسط کلیسای کاتولیک اداره می شدند. در این مدارس: کودکان به اجبار به مسیحیت می گرویدند، اسامی جدیدی به آن ها داده می شد، و قویا قدغن بود که به زبان محلی خود سخن بگویند. آخرین مدارس تحت حاکمیت کلیسا در کانادا در دهه 1990 میلادی بسته شدند. 

*مورای سینکلر، قاضی و سناتور سابق کانادایی که از جمعیت بومیان این کشور است و نقش پررنگی در روشن شدن حقایق مرتبط با جنایت علیه کودکان بومی کانادایی که در مدارسِ کلیساهای کانادا درس می خواندند، بازی می کند.

بر اساس آنچه برخی شاهدان جنایت علیه کودکان بومی در کانادا در برابر نهادهای تشخیص حقیقت(نهادهای حقیقت یاب) مطرح کرده اند، کودکان بومی کانادایی، هدفِ سواستفاده های جنسی، روحی و همچنین شکنجه‌های فیزیکی بوده اند. بر اساس آخرین ارزیابی ها، بیش از 4100 کودک بومی بر اثر بیماری، بی توجهی، و خودکشی، جان خود را از دست داده اند. این آمار در شرایطی مطرح می شود که سینکلر بر این باور است که تعداد این کودکان، بیش از 15 هزار نفر بوده است. 

با این همه، نکته عجیب در این میان این بوده که نهادهای حقیقت‌یاب، قویا از کنکاش بیشتر در مورد جنایت علیه کودکان بومی در این کشور، از سوی دولت کانادا منع شده اند و در این رابطه حتی با آن ها برخورد شده که نباید پیگیر حقایق باشند. دولت کانادا به هیچ عنوان در این زمینه، به طور خاص از طریق ارائه اسناد دولتی مرتبط با این جنایات همکاری نکرده است. امری که سرخوردگی و ناامیدی های فراوانی را از دولت کانادا به دلیل همدستی ضمنی آن با جنایات مذکور به دنبال داشته است. عجیب آنکه برخی شاهدان جنایات مذکور گفته اند که کودکان در برخی موارد به صورت زنده دفن شده اند و مرگ دردناکی را تجربه کرده اند. 

نکته عجیب در این میان این است که در شرایط کنونی، در اقصی نقاط کانادا، شاهد کشف گورهای دسته جمعی جدید هستیم. گورهایی که عمیقا جامعه کانادا را شوکه کرده اند و بسیاری خواستار انجام تحقیقات بیشتر در زمینه جنایت علیه بومیان کانادایی شده اند. 

این مدارس که توسط کلیساهای کانادا اداره می شدند، تحت حمایت های مالی دولت کانادا قرار داشته اند. در این راستا، بسیاری خواستار عذرخواهی رسمی کلیسای کاتولیک شده و همچنین درخواست کرده اند تا اسناد رسمی در این باره، هر چه سریع تر از سوی دولت کانادا در اختیار افکار عمومی قرار گیرند. "پاپ فرانسیس" رهبر کاتولیک های جهان اخیرا ضمن همدردی با بومیان کانادایی، از هرگونه عذرخواهی در این رابطه خودداری کرده است. امری که انتقادات زیادی را برانگیخته است. 

نکته عجیب در این میان این است که اساسا بسیاری از اسناد و مدارکی که تاکنون هم در اختیار نهادهای حقیقت‌یاب قرار گرفته اند، تا حد زیادی مخدوش شده اند و اسامی کلیدی نیز از آن ها حذف شده اند. رویه ای که تا حد زیادی موجب خشم بسیاری از افکار عمومی شده و انتقادات گسترده ای نیز از پنهانکاری ها در این رابطه مطرح شده اند. 

*عکسی از بومیان کانادایی در سال 1900 که در یکی از مدارس این کشور گرفته شده است. فرزندان بومیان کانادایی به زور به مدارس مذکور آورده شدند تا به نوعی نسل آن ها، با آنچه جامعه کانادا به آن نیاز داشت، هماهنگ شود. مساله ای که ختم به انجام جنایت های گسترده ای شد و هزاران کودک بومی جان خود را در مدارس مذکور از دست دادند. 

در شرایط کنونی، بسیاری از بومیان کانادایی با توجه به پنهانکاریهای کسترده دولت کانادا در پرونده جنایت علیه کودکان بومی این کشور، به صحبت ها و مواضع مقام های ارشد دولت کانادا اعتمادی ندارند. درست به همین دلیل است که در شرایط کنونی، بسیاری از بومیان و افکار عمومی کانادا، خواستار انجام تحقیقات مستقل در مورد پرونده کشتار کودکان بومی کانادا هستند. در این رابطه به طور خاص به این مساله اشاره می شود که جنایت علیه کودکان کانادایی، تا حد زیادی موجب آسیب های روحی و روانی برای مردم و جامعه بومیان این کشور شده و در این رابطه نیز خسارات زیادی را به بار آورده است. جدای از همه این ها، مشکل اصلی اینجاست که حتی در شرایط کنونی نیز، بومیان کانادایی بیش از دیگر گروه های قومی در این کشور، هدف تبعیض و خشونت های نژادی هستند و به طور خاص، جدای از بدرفتاری هایی که با بومیان می شود، به طور خاص زنان بومی در کانادا بیش از دیگر گروه های قومی، هدف قتل و خشونت قرار می گیرند. تمامی این مسائل به زعم بسیاری از ناظران و تحلیلگران، نتیجه سال ها اعمال خشونت سازمان یافته و نژادپرستی و ترویج نابرابری، علیه بومیان کانادایی هستند». 

*لینک: 

https://www.theguardian.com/global-development/2021/jun/27/canada-must-reveal-undiscovered-truths-of-residential-schools-to-heal