«فرانسیس فوکویاما» در مقاله‌ای با عنوان «همین یک روز کافی بود تا همه جهان از ما روی برگرداند» در نیویورک تایمز نوشت: حمله ششم ژانویه 2021 به کنگره آمریکا علاوه بر آثار داخلی، تاثیر بین المللی بزرگی هم داشته است و حاکی از کاهش چشمگیر قدرت و نفوذ جهانی آمریکاست.

به گزارش تسنیم این حمله اراذل و اوباش (به کنگره) که از دونالد ترامپ، رئیس جمهور وقت الهام گرفته بودند، سابقه ای شوم را در سیاست آمریکا رقم زد. آمریکا از زمان جنگ داخلی در این کشور در انتقال صلح آمیز قدرت شکست نخورده بود، و هیچ نامزد قبلی با قصد خاص، نتایج یک انتخابات را با وجود شواهد گسترده دال بر آزاد و عادلانه بودن آن زیر سؤال نبرده بود.

رویداد ششم ژانویه همچنان در سیاست آمریکا بازتاب دارد. اما این تاثیر فقط داخلی نیست. این رویداد تاثیر بین المللی بزرگی هم داشته است و حاکی از کاهش چشمگیر قدرت و نفوذ جهانی آمریکاست.

رویداد ششم ژانویه را باید با توجه به پیشینه بحران جهانی گسترده‌تر لیبرال دموکراسی بررسی کرد. بر اساس گزارش سال 2021 سازمان فریدِم هاس درباره «آزادی در جهان»، دموکراسی برای 15 سال پیاپی رو به افول بوده و با برخی از بزرگترین پسرفت ها را در دو دموکراسی از بزرگترین دموکراسی های جهان، یعنی آمریکا و هند همراه بوده است. از زمان انتشار آن گزارش، در میانمار، تونس و سودان کودتا شد؛ یعنی همان کشورهایی که پیش از آن گام های دلگرم کننده ای در جهت دموکراسی برداشته بودند.

جهان از نظر تعداد دموکراسی ها گسترش عظیمی یافته بود، و تعداد دموکراسی ها از حدود 35 مورد در اوایل دهه 1970 به بیش از 110 مورد تا زمان بحران مالی 2008 رسیده بود. آمریکا در آنچه «موج سوم» دموکراسی سازی نام گرفت، تعیین کننده بود. آمریکا امنیت متحدان دموکراتیک در اروپا و شرق آسیا را تامین می کرد، و در راس اقتصاد جهانی بیش از پیش منسجمی بود که در همان دوره بازدهی اش چهار برابر شد.

اما زیربنای دموکراسی جهانی، موفقیت و پایداری دموکراسی در خود آمریکا بود؛ چیزی که جوزف نای، دانشمند سیاسی آن را «قدرت نرم» می نامد. مردم سراسر جهان برای آمریکا به عنوان الگویی احترام قائل بودند که می خواستند از آن تقلید کنند، از دانشجویان در میدان تیانامن (در پکن) در سال 1989 گرفته تا معترضانی که در دهه های بعد «انقلاب های رنگی» را در اروپا و خاورمیانه هدایت کردند.

افول دموکراسی در جهان ناشی از عوامل پیچیده ای است. خیلی ها از جهانی سازی و تغییر اقتصادی عقب مانده اند، و شکاف فرهنگی عظیمی بین متخصصان تحصیلکرده ساکن شهرهای بزرگ و افرادی ایجاد شده است که در شهرهای کوچک تر با ارزش های سنتی تر زندگی می کنند. پیدایش اینترنت موجب تضعیف کنترل نخبگان بر اطلاعات شده است؛ ما همواره بر سر ارزش ها اختلاف نظر داشته ایم، اما اکنون در دنیاهای واقعی جداگانه ای زندگی می کنیم. همچنین تمایل به حفظ شان و منزلت انسانی همواره قدرتمندتر از نفع اقتصادی است.

برای همین است که جهان امروز بسیار متفاوت از حدود 30 سال پیش که شوروی دچار فروپاشی شد، به نظر می رسد. اینها دو عامل اساسی است که من در آن زمان کم اهمیت شمردم: نخست، دشوار بودن برقراری دموکراسی و نیز ایجاد یک کشور پیشرفته، منصف و غیر فاسد (سالم)؛ و دوم، امکان انحطاط سیاسی در دموکراسی های پیشرفته.

الگوی آمریکایی مدتی است که رو به انحطاط بوده است. سیاست این کشور از اواسط دهه 1990 بیش از پیش دوقطبی شده و در معرض وقفه مستمر بوده است، که این کشور را از انجام وظایف اساسی دولت همچون تصویب بودجه بازداشته است. مشکلات مشخصی در نهادهای آمریکایی وجود داشت- (از جمله) نفوذ پول در سیاست، آثار نظام رای گیری که به طور فزاینده ای از انتخاب دموکراتیک فاصله گرفت-، با این همه به نظر می رسید کشور قادر به اصلاح خود نیست.

دوره های پیشین بحران همچون جنگ داخلی و رکود بزرگ، رهبران دوراندیش و نهاد ساز را به وجود آورد؛ نه مثل دهه های نخست قرن 21 که سیاستگذاران آمریکایی در راس دو فاجعه - جنگ عراق و بحران مالی (مسکن)- قرار داشتند و پس از آنکه که شاهد بروز عوام فریبی کوته بینانه و تحریک جنبش پوپولیست خشمگین بودیم.

شاید تا ششم ژانویه هر کسی به این تحولات از دریچه سیاست معمول آمریکا و اختلاف نظرها در این سیاست بر سر مسائلی همچون تجارت، مهاجرت و سقط جنین نگاه می کرد. اما شورش ششم ژانویه مقطعی بود که اقلیت چشمگیری از آمریکایی نشان دادند که می خواهند از خودِ دموکراسی آمریکا روی بازگردانند و برای دستیابی به اهدافشان متوسل به خشونت شوند. چیزی که ششم ژانویه را به لکه ننگی (یا فشاری) بسیار نگران کننده برای دموکراسی آمریکا تبدیل کرده است، این واقعیت است که حزب جمهوریخواه با چشم دوختن به انتخابات ریاست جمهوری 2024 که ممکن است در آن ترامپ درصدد ریاست جمهوری دوباره برآید، به جای کنار گذاشتن افرادی که آن شورش را به راه انداختند و در آن شرکت کردند، به دنبال عادی کردن آن (شورش) و پاکسازی خود از وجود افرادی بوده است که می خواستند حقیقت را درباره انتخابات 2020 بگویند.

تاثیر رویداد ششم ژانویه هنوز در صحنه جهانی مشهود است. سران مستبدی همچون ولادیمیر پوتین، (رئیس جمهور) روسیه و الکساندر لوکاشنکو، (رئیس جمهور) بلاروس در طول سال ها تلاش کرده اند نتایج انتخابات را دستکاری کنند و اراده مردمی را رد کنند. در مقابل، شکست نامزدها در انتخابات در دموکراسی های جدید، با وجود برگزاری عمدتاً عادلانه و آزادانه انتخابات، اغلب اتهامات مبنی بر تقلب در آراء را به دنبال داشته است. این اتفاق پارسال در پرو رخ داد و کیکو فوجیموری شکست خود در برابر پدرو کاستیلو را در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری این کشور مورد تردید قرار داد.ژائیر بولسونارو، رئیس جمهور برزیل با حمله به عملکرد نظام رای گیری این کشور، مقدمات را برای زیر سؤال بردن انتخابات ریاست جمهوری امسال فراهم کرده است، درست مانند ترامپ که قبل از انتخابات 2020 برای کاهش اعتماد به رای گیری پستی تلاش کرد.

قبل از رویداد ششم ژانویه این نوع حقه ها به عنوان رفتار دموکراسی های نوپا و نه چندان مستحکم تلقی می شد و آمریکا آنها را محکوم می کرد. اما چنین چیزی اکنون در خود آمریکا رخ داده است. اعتبار آمریکا به عنوان الگوی رفتار دموکراتیک از بین رفته است.

این سابقه به اندازه کافی بد هست، اما احتمالاً رویداد ششم ژانویه حتی عواقب خطرناکتری هم دارد. احیای جهانی دموکراسی تحت هدایت دو کشور مستبد در حال قدرت گرفتن، یعنی روسیه و چین قرار گرفته است. هر دو قدرت ادعاهای انضمام طلبانه ای درباره خاک یک کشور دیگر کرده اند. رئیس جمهور پوتین به صراحت اعلام کرده است باور ندارد اوکراین یک کشور مستقل مشروع باشد، بلکه بیشتر بخشی از یک روسیه بزرگتر است. وی انبوهی از نظامیان را در مرزهای اوکراین مستقر کرده و برای تجاوز احتمالی پاسخ های غرب را محک زده است. شی جین پینگ، رئیس جمهور چین نیز تاکید کرده است تایوان باید در نهایت به چین بازگردد، و سران چین استفاده از نیروی نظامی را در صورت لزوم منتفی ندانسته اند.

یک عامل مهم در هر گونه تجاوز نظامی هر یک از این کشورها نقش بالقوه آمریکا خواهد بود که تضمین های امنیتی مشخصی به اوکراین و به تایوان نداده است، و در راستای تلاش های آن کشورها برای تبدیل شدن به دموکراسی های واقعی، از نظر نظامی و ایدئولوژیکی از آنها حمایت کرده است.

اگر حزب جمهوریخواه رویدادهای ششم ژانویه را محکوم می کرد - همانطور که در نهایت در سال 1974 ریچارد نیکسون را کنار گذاشت-، این امید وجود داشت که کشور از دوره ترامپ عبور کند. اما این اتفاق نیفتاده است و دشمنان خارجی همچون روسیه و چین با خوشحالی بی حد و حصر نظاره گر این وضعیت هستند. اگر مسائلی همچون واکسیناسیون و ماسک زدن سیاسی و تفرقه انگیز باشد، فکرش را بکنید چه برخوردی با تصمیم آتی برای حمایت نظامی - یا خودداری از چنین حمایتی- چه به اوکراین و چه تایوان خواهد شد. ترامپ اجماع دو حزبی را تضعیف کرد که از اواخر دهه 1940 بر سر حمایت قاطع آمریکا از نقش لیبرال بین المللی وجود داشت، و رئیس جمهور بایدن هنوز قادر به احیای آن نبوده است.

بزرگترین ضعف امروز آمریکا ناشی از اختلافات و تفرقه داخلی است. صاحبنظران محافظه کار به دنبال الگویی جایگزین به مجارستان غیرلیبرال سفر کرده اند، و شمار مایوس کننده ای از جمهوریخواهان دموکرات هارا تهدیدی بزرگتر از روسیه می دانند.

آمریکا قدرت نظامی و اقتصادی عظیمی دارد، اما این قدرت بدون اجماع سیاسی داخلی بر سر نقش بین المللی این کشور قابل استفاده نیست. اگر آمریکایی ها دیگر به جامعه ای آزاد و لیبرال و روامدار باور نداشته باشند، ظرفیت ما برای نوع آوری و هدایت به عنوان سهمگین ترین قدرت اقتصادی نیز افول خواهد کرد. ششم ژانویه موجب تعمیق تفرقه و اختلافات در کشور شد و به همین دلیل عواقبی خواهد داشت که در سال های آینده در جهان طنین انداز خواهد شد.