به گزارش الف، رژیم آل خلیفه که بسیاری آن را رژیم دست‌نشانده عربستان در بحرین می‌دانند در عملکرد خود برای اداره امور کشور نیز از سعودی‌ها الگوبرداری کرده است. این رژیم که حکومت خود در بحرین را از سال 1975 آغاز کرده با اتخاذ سیاست تبعیض و استبداد، همچنان به سرکوب سیستماتیک مردم ادامه می‌دهد.

در این بین شیعیان بحرین نسبت به سایر مولفه‌ها بیشتر در معرض سرکوبگری‌های رژیم حاکم قرار دارند و با وجود اینکه نزدیک به 80 درصد جامعه بحرین را اهل تشیع تشکیل می‌دهند، اما آنها جایی در ساختار سیاسی و ارکان قدرت این شیخ‌نشین خلیج فارس ندارند.

با وجود تبلیغات پرزرق و برقی که رژیم آل خلیفه از زندگی در بحرین ارائه می‌دهد اما بخش بزرگی از مردم این کشور به ویژه شیعیان در حاشیه شهرها و روستاهای محروم با کمترین امکانات زندگی می‌کنند.

البته این به معنای آن نیست که سایر مولفه‌های بحرینی از عملکرد و سیاست رژیم آل خلیفه رضایت دارند؛ بلکه از آنجایی که اغلب مشاغل اصلی و مهم در اختیار خاندان خلیفه قرار دارد، مردم عادی تبعیض و بی‌عدالتی را به وضوح احساس می‌کنند. در سایه همین شرایط نابرابر و سیاست استبدادی آل خلیفه در بحرین، این کشور چندین بار شاهد خیزش‌های مردمی مسالمت‌آمیز بوده که همه آنها به غیرانسانی‌ترین شکل ممکن سرکوب شده است.

اما بارزترین انقلاب و خیزش مردمی در بحرین به تحولات جهان عرب در سال 2011 موسوم به «بهار عربی» برمی‌گردد. هرچند که اعتراضات مردمی در کشورهای عربی در آن زمان اغلب تحریف شد و بدترین نتیجه آن بحران سوریه بود، اما ملت بحرین همانند شیعیان عربستان در مناطق «الاحساء» و «قطیف» اصرار داشتند که اعتراضات خود را تا انتها به شکل مسالمت‌آمیز ادامه دهند.

14 فوریه 2011 که نام انقلاب 14 فوریه بحرین از آن گرفته شده سرآغاز یک جنبش ملی با حضور همه موالفه‌های بحرین علیه سیاست استبدادی رژیم آل خلیفه بود. علاوه بر شیعیان، سنی‌های بحرین نیز حضور گسترده‌ای در این تظاهرات‌ها به عمل آوردند. در نتیجه این انقلاب مردمی با سرکوب شدید از جانب حکومت مواجه شد و حتی با وجود تشکیل کمیته و درخواست سازمان‌های بین‌المللی برای توقف شکنجه و سرکوب‌گری آل خلیفه علیه ملت بحرین، این روند همچنان ادامه دارد؛ به طوری که اعدام زندانیان آزادی بیان در این کشور از سال 2011 تاکنون 600 درصد افزایش داشته است.

درحالی که مردم بحرین دست از آرمان‌های خود برنداشته و تاکید می‌کنند که تا زمان احقاق حقوقشان به مبارزه با ظلم ادامه می‌دهند، امضای توافق عادی‌سازی میان منامه و رژیم صهیونیستی شوک دیگری برای بحرینی‌ها بود و خشم ملت این کشور را بیش از پیش برانگیخت. اعتراضات و تحرکات ملی بحرین در محکومیت سازش آل خلیفه با اشغالگران صهیونیست از همان ابتدای امضای این توافق در سپتامبر 2020 آغاز شده و همچنان به قوت خود ادامه دارد.

بعد از امضای توافق مذکور، سه مقام صهیونیستی به بحرین سفر کردند. نخستین مقام اسرائیلی که به منامه سفر کرد «یائیر لاپید» وزیر خارجه این رژیم بود که حدود 5 ماه قبل به منامه رفت. چند هفته قبل نیز «بنی گانتس» وزیر جنگ رژیم اشغالگر در میان موج محکومیت مردمی بحرین وارد این کشور شد.

اما یک نکته جالب توجه در سفر مقامات صهیونیست به بحرین، ورود «نفتالی بنت» نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی به منامه هم زمان با یازدهمین سالگرد انقلاب 14 فوریه بحرین بود. 

طی چند هفته گذشته بحرین چندین قرارداد نظامی و امنیتی با صهیونیست‌ها امضا کرده و عملا تبدیل به پایگاه نظامی اسرائیل در منطقه شده است. اما اینکه چرا نفتالی بنت درست در سالگرد انقلاب مردمی بحرین وارد این کشور شده، برخی کارشناسان معتقدند که اولا رژیم آل خلیفه قصد دارد با انجام این اقدام تحریک آمیز نشان دهد که اهمیتی برای نظر مردم قائل نیست و بر تسلیم شدن در برابر اشغالگران اصرار دارد.

از طرف دیگر رژیم حاکم در بحرین تصور می‌کند که سازش با رژیم اشغالگر یک مصونیت جدی برای آن به ارمغان می‌‌آورد و اسرائیل قرار است حامی منافع آل خلیفه باشد. درواقع سفر بنت به منامه در چنین روزی در قالب همان رویکرد استبدادی و سرکوبگرانه آل خلیفه علیه مردم بحرین که از حامیان اصلی ملت و آرمان فلسطین هستند تعبیر می‌شود.

بر این اساس ناظران تاکید می‌کنند که آل خلیفه قصد دارد با این اقدام به ملت بحرین چنگ و دندان نشان داده و غیرمستقیم آنها را تهدید کند که حق هیچگونه انقلاب و خیزش مردمی ندارند و رژیم بحرین به دور از دیدگاه مردم و به شکل خودسرانه سیاست‌های خود را ترسیم می‌کند.

این اقدامات آل خلیفه درحالی است که همه شاخص‌های تاریخی ثابت می‌کند اسرائیل دشمن اول و آخر اعراب بوده و همه توافق‌هایی که بعد از سازش شیخ نشینان خلیج فارس با اشغالگران صهیونیست امضا شده به صورت یکجانبه و در راستای منافع تل‌‌آویو است. درواقع حاکمان بحرین با تسلیم کردن خودشان مقابل رژیم صهیونیستی گواهی پایان حکومتشان را امضا کرده‌اند؛ چرا که حتی اگر خیزش‌های مردمی این کشور نیز در آینده‌ای نزدیک نتیجه ندهد، اسرائیل که روند اشغال بحرین را با تبدیل کردن آن به پایگاه نظامی خود در منطقه آغاز کرده، همان سناریوی فلسطین را در بحرین اجرا خواهد کرد.