«عافیت طلبی» کم آفتی نیست به خصوص اگر دامنگیر تصمیم گیران و تصمیم سازان اصلی یک جامعه شود. این روزها که از هر روزنی انتقاد از رویه های در پیش گرفته شده درباره حجاب شنیده می شود خوب است آن دسته از مدیران و چهره های پرنفوذ سیاست در ایران به جای پیوستن دیرهنگامشان به این فضای انتقادی و مصاحبه کردن ها و هشدار دادن ها به «افراط و تفریط» نگاهی به خود و کارنامه خود در این زمینه بیندازند و ببینند که آیا اکنون بر اثر جو عمومی ایجاد شده و حادثه غم انگیز رخ داده شروع به انتقاد و هشدار دادن می کنند یا پیش از وقوع واقعه نیز قدمی در راه علاج برداشته اند؟ اگر چنین کرده اند باید هنگام مصاحبه های خود به آنها اشاره کنند تا مخاطب آگاه این نقد را بپذیرد.
متاسفانه مرور این کارنامه نشان می دهد این مسوولان در زمانی که اغلب کارشناسان از اشتباه بودن این رویه ها سخن می گفتند در خوش بینانه ترین حالت، مساله را جدی نمی گرفته اند یا علیرغم پذیرفتن این آرای کارشناسانه، سکوت کرده اند و به اصطلاح مشهور، دنبال درد سر نمی گشته اند و سری را که درد نمی کرده دستمال نبسته اند!
این دسته از مسوولان و چهره های پرنفوذ به جای مصاحبه کردن و حرف های تکراری زدن باید به این پرسش پاسخ دهند که آیا پیش از وقوع واقعه به اندازه کافی نسبت به رویه های اشتباه منتهی به آن حساسیت لازم را به خرج داده اند؟ آیا از نفوذ و قدرت خود در راه اصلاح برخی رویه استفاده کرده اند؟ اساسا جرات و جسارت طرح انتقادهای دلسوزانه و راهکارهای متفاوت را داشته اند؟ مطمئنا ظرفیت اصلاح پذیری نظام سیاسی موجود این اجازه را می داد که در صورت کنار گذاشته شدن عافیت طلبی از سوی چهره های پرنفوذ این مسایل در زمان ها و نهاد های لازمه مطرح و مورد بازبینی قرار بگیرد. اما متاسفانه برخی از این مدیران ایستاده در صف نخست انتقاد از مساله گشت ارشاد نه تنها در این زمینه همیتی به خرج نداده اند بلکه بعضا با این رویه های نادرست همراهی هم کرده اند!
حالا هم دیر نیست. به جای مصاحبه و اظهار نظرهای بی فایده سررشته را در دست بگیرند و مساله را با مشورت کارشناسان دلسوز و کار بلد حل کنند.
