همه منتظر بودیم؛ منتظر تاریخ‌سازی و صعود برای اولین بار؛ منتظر سرازیر شدن به خیابان و به اهتزاز در آوردن پرچم زیبای کشورمان؛ مثل چند روز قبل که خیابان‌ها را به تسخیر درآوردیم. تنها یک گل فاصله ما با این آرزو بود اما گاهی اوقات نمی‌شود که نمی‌شود و این نشدن هم ناشی از ضعف نبود؛ فوتبال است و اتفاقاتش. یک روز مثل بازی قبلی مزد زحماتت را می‌گیری و یک روز هم مثل نبرد با آمریکا بی‌مزد و اجرت باید صحنه را ترک کنی.
نمی‌خواهیم و نمی‌توانیم کیفیت تیم آمریکا را انکار کنیم که اگر چنین باشد، چشم‌مان را روی حقایق بسته‌ایم. اما مسئله و نقطه نزاع، جای دیگری است و آنجا، عیان‌شدن و تشخیص وطن‌پرستان از بی‌وطنان است.
شاید سال‌‌ها باید برای دیدن چنین صحنه‌ای صبر می‌کردیم اما لطف تیم‌ملی شامل حال‌مان شد و پرده‌ها کنار رفت؛ صحنه رویارویی اندوه میهن‌پرستان مقابل شادی بی‌وطنان که البته دومی‌ها نه وزنی دارند و نه ارزشی؛ قطره‌ای هستند در برابر سیل و خودشان هم بهتر می‌دانند که اگر چنین نبود، کارفرمایان و اربابان‌شان در لندن از صبح تا شب هیاهوهای‌شان را بازنمایی نمی‌کردند.
اما باید در این صحنه بازیگری کرد و نمی‌توان کنار نشست. بزنگاهی است تاریخی؛ یا با وطنی و یا بر وطن. تعارفات را کنار بگذاریم که وطن و حب وطن، هیچ تعارف و خط‌قرمزی نمی‌شناسد.
مسئله اصلاً فوتبال نیست بلکه پشت‌پا زدن به ایران و خاک مقدس آن است؛ خاکی که خون هزاران نفر برای ماندنش، صورت تاریخ را گلگون کرده. خاکی که دلاوری رئیسعلی دلواری‌ها و میرزا کوچک‌خان‌ها را علیه اجنبی به خود دیده و امروز میزبان جماعت اندکی است که برای شقی‌ترین دشمنان خود کف و سوت می‌زند. و چه عجیب است این ایران که اجتماع نقیضین است؛ از محبین وطن تا مغرضین به آن را در خود جای داده و این ویژگی، قدمتی به درازای تاریخ دارد.
امروز را هم در امتداد تاریخ می‌بینیم اما برای اینکه آن تاریخ غم‌بار تکرار نشود، باید بایستیم و از وطن دفاع کنیم. مگر غیر از بی‌تفاوتی و سکوت عوام بود که ابراهیم‌خان کلانتر و میرزا‌آقاخان نوری توانستند یا خیانت‌های خود سرنوشت ملت و کشور را به نابودی بکشانند؟ امروز باید صریح و قاطع از ایران دفاع کرد؛ هر مسئله‌ای که به ایران و سرنوشتش مربوط می‌شود؛ اینجا وسط بازی معنایی ندارد. باید مقابل بی‌وطنان ایستاد و رسوایشان کرد. ما ایستاده‌ایم؛ در کنار ایران؛ پشت به دشمن و رو به میهن و هر ایرانی دلسوزی باید مدام از خود بپرسد که ما کجای این صحنه ایستاده‌ایم؟