**مگر ما آدم نبودیم که با یک شاخه گل هم به استقبالمان نیامدند؟
وی اظهار داشت: در مسابقات جهان موفق شدیم تیم آمریکا را با نتیجه سه بر صفر شکست دهیم؛همین آمریکایی که نتایج آن مهم است، مگر ما می‌گوییم به ما پول بدهند؛ اما چرا حتی با یک شاخه گل به استقبال ما در فرودگاه نیامدند؟ حتی وزیر ورزش به جای خودش به معاونانش هم نگفت که به استقبال ما بیایند. البته در این چند سال به بی‌مهری‌ها و بی‌توجهی‌ها عادت کردیم، در هر تورنمنت و مسابقه‌ای که شرکت می‌کنیم به طور حتم یک مدال برای تیم والیبال نشسته کنار گذاشته‌اند، ولی مگر ما آدم نیستیم که حتی با یک شاخه گل هم به استقبال ما نیامدند؟ مسئولان ورزش همه پول‌ها را به فوتبالیست‌ها می‌دهند، هیچ اشکالی ندارد بدهند، اما این تبعیض تا کی ادامه دارد؟ ورزشکاران والیبال نشسته و جانبازان و معلولین بچه‌های سرراهی وزارت ورزش و جوانان هستند. این مسائل برای ورزش ایران زشت است.
**رهبر انقلاب به وزیر ورزش گفت حرف ورزشکاران را بشنو اما اتفاقی نیفتاد
ملی‌پوش والیبال نشسته عنوان کرد: سال گذشته بعد از پارالمپیک توکیو به دیدار رهبر انقلاب رفتیم؛ در آن جلسه رهبری به وزیر ورزش تأکید کردند که حرف‌های ورزشکاران را بشنوید و پیگیری کنید. در آن جلسه مقام معظم رهبری این موضوع را به وزیر ورزش تأکید کرد؛ حالا منِ ورزشکار که عضو کوچکی از این جامعه هستم چه چیزی می‌توانم بگویم؟ یا اگر ما باز هم مثل همیشه گلایه‌های خودمان را مطرح کنیم مگر اتفاقی می‌افتد؟ به ما از کودکی یاد دادند که حق گرفتنی است و باید آن را بگیریم. ما از چه کسی حق‌مان را باید بگیریم؟ بار‌ها وزیر ورزش را دیدیم و به او گفتیم ۷۵ درصد کاری که برای المپیک می‌کنید برای پارالمپیک هم در نظر بگیرید، اما متأسفانه هیچ وقت اتفاقی نمی‌افتد. چرا منِ ورزشکار پارالمپیک با دو مدال طلا باید ماهی یک میلیون حقوق بگیرم؟ من حتی رویم نمی‌شود بگویم ماهیانه چقدر حقوق می‌گیرم.
** به فوتبالیست‌ها حسادت نمی‌کنیم اما ذره‌ای هم به ما توجه کنند
مهرزاد به آنا گفت: ما نمی‌گوییم به ما پول بدهند، اما انتظار داریم برای ما احترام قائل شوند. تیم والیبال نشسته در جهان قهرمان شد، ما توانستیم پرچم ایران را در جهان به اهتزاز دربیاوریم اما حتی یکی از مسئولان به خودشان زحمت ندادند به فرودگاه بیایند. اما وزیر ورزش به قطر رفت و ۱۵ هزار دلار هم به بازیکنان داد که من گفتم به جای ۱۵ هزار اصلا ۱۰۰ هزار یورو بدهند، یا به جای یک حواله خودرو ۶ حواله خودرو بدهند؛ ما به فوتبالی‌ها حسادت نمی‌کنیم. اما ای کاش ذره‌ای از توجهی که به فوتبالیست‌ها کردند به ما که قهرمان جهان شدیم هم می‌کردند.
**ای کاش وزیر ورزش از جامعه ورزش نبود
ملی‌پوش والیبال نشسته کشورمان خاطرنشان کرد: من از این ناراحت می شوم که وزیر ورزش خودش از اهالی ورزش است که ای کاش نبود. او چون خودش ورزشی است به خوبی ورزشکاران را درک می‌کند. زمانی که او به عنوان وزیر ورزش انتخاب شد همه ما خوشحال شدیم که وزیر از جامعه ورزش است و حرف ما را به خوبی می‌فهمد، اما اوضاع بدتر شد. ما مدت ها است که این حرف‌ها را می‌زنیم اما اتفاقی نیفتاد.
ای کاش مسئولان می‌گفتند جرم ما چیست؟
وی ادامه داد: جرم ما این است که ورزشکار جانبازان و معلولین هستیم؟ مگر ما به پرچم ایران سجده نکردیم؟ مگر پرچم ایران را در سالن مسابقات به اهتزاز درنیاوردیم؟ دوست دارم مسئولان به ما پاسخ بدهند واقعا جرم ما چیست؟ تا کی این تبعیض و بی‌توجهی به ما ادامه دارد؟ ما در ۶ بازی پیروز میدان شدیم و به فینال رسیدیم. در مرحله فینال برابر تیم بوسنی که میزبان این مسابقات بود و یکی از حریفان سنتی و دیرینه ما محسوب می‌شود؛ اما باز هم در آن جو مسابقه توانستیم این تیم را شکست دهیم و قهرمان شویم، اما چه اتفاقی افتاد؟ هیچ کس حتی به ما نگفت دست شما درد نکند. مگر ما خارجی هستیم که اینقدر به ما بی‌تفاوت هستند؟ ما از همین خاک و فرزندان ایران هستیم.
**مسئولان یک بار از خودشان بپرسند چرا ورزشکاران از ایران می‌روند
وی اظهارداشت: الان هم من این حرف‌ها را مطرح کردم، اما بعید می‌دانم اتفاقی بیفتد. الان چند هفته است که از مسابقات جهانی برگشتم، اما حتی یک نفر از وزارت ورزش پیگیر ما نبود. گفتن این حرف‌ها هم زشت است. همیشه وقتی یک ورزشکار از ایران خارج می‌شود و به کشور دیگر میرود، به آن‌ها می گویند خیانت کرده اند اما چرا مسئولان یک بار از خودشان نمی‌پرسند چرا این ورزشکار تصمیم گرفته برود و در کشور دیگری فعالیت ورزشی‌اش را انجام دهد؟ مسئولانی که باعث ایجاد چنین شرایطی شدند باید پاسخگو باشند.
** کاش با یک شاخه به فرودگاه می‌آمدند و پولش را هم با ما حساب می کردند
مهرزاد در پایان گفت و گو با آنا خاطرنشان کرد: باز هم تاکید می کنم ما به فوتبال حسادت نمی‌کنیم، من طرفدار پرسپولیس هستم و دوست دارم هزاران هزار یورو و دلار به فوتبالیست‌ها پول بدهند، اما در کنارش به ما که در مسابقات جهانی و پارالمپیک همیشه پرچم ایران را به اهتزاز درمی‌آوریم هم توجه کنند. این خواسته زیادی نیست. مسئولان با یک شاخه گل به استقبال تیم قهرمان جهان می‌آمدند و حتی پول آن شاخه گل را هم با ما حساب می‌کردند، ولی به تیم ما احترام می‌گذاشتند. گفتن این حرف‌ها زشت است؛ ما اگر فوتبالی بودیم شرایط بهتری داشتیم، اما متأسفانه جرممان این است که ورزشکار جانبازان و معلولین هستیم.
