به گزارش ایرنا، فوتبال ایران سال‌هاست که به لحاظ فنی پیشرفت آنچنانی نداشته و شیب آن بسیار کُند بوده است. لیگ برتر که بالاترین سطح فوتبال باشگاهی کشور است می‌تواند مصداق همین موضوع باشد؛ لیگی که از وقتی عنوان حرفه‌ای روی آن گذاشته شد بیست‌ و دو سال می‌گذرد؛ اما آمار فنی این رقابت‌ها آنقدر با استانداردهای جهانی فاصله دارد که نمی‌توان آن را حتی با لیگ‌های درجه دوم اروپایی هم مقایسه کرد.

لیگ بی‌کیفیت فعلی نتیجه عملکرد مربیانی است که سال‌هاست در فوتبال ایران فعالیت می‌کنند و با وجود اینکه به جز ناکامی، دستاورد دیگری برای تیم‌هایی که سرمربی آنها بودند نداشتند. نقش دلالان در این آشفته‌بازار بسیار پررنگ است. این دلالان، مربیانی را همراه با تعدادی بازیکن به تیم‌ها معرفی می‌کنند و در ازای آن بخشی از قرارداد آنها را در جیب خود می گذارند.

چگونه می‌شود مربی‌ای که هدایت چند تیم مختلف را در طول سال‌های گذشته بر عهده داشته و تنها در یکی از این‌ تیم‌ها عملکردش نسبتا موفق بوده باز هم بیکار نمی‌ماند و به تیمی می‌رود که جزو تیم‌های پرستاره فوتبال ایران محسوب می‌شود؟ عجیب‌تر اینکه برخی از این مربیان به عنوان گزینه سرمربیگری تیم ملی هم معرفی شدند.

همین وضعیت قمر در عقرب باعث شده مربیان خارجی که به فوتبال ایران می‌آینده می‌توانند تا این حد تاثیرگذار باشند. خلاء مربیان بادانش داخلی پاشنه آشیل فوتبال ایران است. شاید در این وضعیت که کل فوتبال ایران را حاشیه و گفتمان‌های زرد فرا گرفته کمترکسی به این موضوع اهمیت دهد؛ اما واقعیتی‌ تلخ است که نمی‌شود آن را کتمان کرد.

بخش قابل توجهی از مربیان ایرانی که همیشه با حضور مربیان خارجی در تیم ملی مخالف بودند هیچگاه به این موضوع توجه نکردند که چرا حتی کشورهای درجه چندم دنیا هم تمایلی به استفاده از مربیان ایرانی ندارند. در حال حاضر افشین قطبی و الکساندر نوری مربیان بین‌المللی فوتبال ایران هستند که البته آنها هم در سطح بالایی مربیگری نمی‌کنند. همین مربیان هم در فوتبال ایران پرورش پیدا نکردند و نمی‌توان آنها را نماینده‌های فوتبال ایران قلمداد کرد.

دلیلی که باعث شده مربیان ایرانی به دنبال ارتقای دانش فنی خود نباشند شرایط حاکم بر فوتبال ایران است. این مربیان می‌دانند که دانش فنی کمترین نقش را در موفقیت در فوتبال ایران دارد. مربی‌ای موفق است که در کنار زمین به زمین و زمان توهین کند؛ لیدرها را همراه خود داشته باشد و به آنها حقوق ثابت بدهد؛ از روی قرارداد بازیکنانش درصد بردارد و بسیاری از موارد دیگر که ربطی به مسائل فنی ندارند.

در چنین وضعیتی برای مربیانی که سال‌ها تلاش کردند سطح فنی خود را بالا ببرند جایی نیست. این مربیان در نهایت عطای کار فنی را به لقایش می‌بخشند و صد افسوس که چنین وضعیتی در فوتبال ایران حاکم است.