همزمان با آغاز ماه مبارک رمضان ادعیه روزانه این ماه شریف بسیار جای دقت و تفکر دارد. این دعاهای روزانه که در محافل مذهبی خوانده می‎شود توسط ابن‌عباس از پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم نقل شده است و علمای بزرگ اسلام آنها را در کتاب خود ثبت و ضبط کرده‎اند و ما این ادعیه را از کتاب «‌اقبال الأعمال» سیدبن طاووس عالم بزرگ شیعه نقل می‌کنیم. این کتاب‌ مانند سایر کتابهاى سید از اعتبار و ارزشی ویژه ‌بین علماى شیعه برخوردار است تا جایی که شیخ عباس قمی در «مفاتیح الجنان» بسیار از ادعیه این کتاب استفاده کرده است.

دعاهای اهل‌بیت عصمت و طهارت علیهم السلام حاوی نکات بسیار آموزنده جهت زندگی بهتر و اخلاق کمال است و لذا اصرار داشتند که دعاهای مورد توجه خودشان با همان الفاظ و کلمات قرائت شود.

در دعای امروز می‌خوانیم: خدایا، مرا به‌سبب جرأت در گناه و معصیت تو خوار و ذلیل مگردان، خدایا، این گناه من از باب دشمنی با تو نبوده است بلکه جهل من باعث شد که گرفتار گناه شوم. امام باقر علیه‌السلام می‌فرماید خدایا، من به تو پناه می‌برم به تو از اینکه با بی‌توجهی به تو، گرفتار خواری در زندگی دنیا شوم «و اعوذُ بِکَ مِنْ خِزْی الدّنْیا و عَذابِ الاخِرَةِ».

امیرالمؤمنین علیه‌‌السلام در دعای کمیل نیز به این مطلب اشاره می‌فرماید:

اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَهْتِکُ الْعِصَمَ

اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَحْبِسُ الدُّعَاءَ

شاید در ذهن شما این سؤال نقش بندد که آیا این کلمات در دعاها نشان از گناه کردن اولیای خداست، ظاهر امر آن است که این کلمات در ادعیه رسول خدا(ص) و اهل‌بیت مکرم او بیشتر جنبه تعلیم و آموزش دارد یا از باب «حسنات الأبرار سیّئات المقرّبین» است؛ یعنی همان لحظاتی که برخورد عادی با عباد خدا دارند از همان لحظات توبه می‌کنند که؛ شاید از خدا غافل شده باشم.

از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که پرسیدند یابن‌رسول الله! این‌که قرآن می‌‌گوید ابراهیم علیه‌السلام اوّاه بوده است، یعنی چه؟ امام علیه‌السلام فرمود: یعنی کسی که زیاد دعا کرده است. این ایام بهار دعاست.