به گزارش ایرنا، فصل نقل و انتقالات فوتبال ایران به شدت داغ است و تیم‌های لیگ برتری و به خصوص تیم‌های متمول برای جذب بازیکنان مورد نظرشان رقابت سختی را با یکدیگر آغاز کرده‌اند. امسال نسبت به سال گذشته ارقام درخواستی بازیکنان افزایش چند برابری داشته و بازیکنی که قرارداد فصل قبلش به یک میلیارد نمی‌رسید حالا تقاضای قرارداد ۲۰ میلیاردی می‌کنند. گفته می‌شود بالاترین رقم قرارداد در فصل جدید را یکی از تیم‌های پایتخت‌نشین به بازیکن ملی پوش خود پرداخت خواهد کرد و این رقم حدود ۵۰ میلیارد تومان است.

بازیکنان هم که دلالان به خوبی به آنها یاد داده‌اند چگونه رقم قراردادشان را افزایش دهند با بازارگرمی و همینطور استفاده از پیج‌ها و کانال‌های هواداری، به دنبال دریافت بهترین پیشنهاد مالی هستند. آنها که هیچ تیم خارجی حتی درجه چندم و عربی هم تمایلی به جذب آنها ندارند در فوتبال ایران، پول پارو می‌کنند. در این میان مدیران باشگاه‌های متمول هم برای اینکه خودشان را محبوب هواداران کنند از بستن قراردادهای یکطرفه که منافع باشگاه در آنها دیده نشده دریغ نمی‌کنند؛ چرا که این پول‌ها از جیب آنها نمی‌رود و با خیال آسوده حاتم‌بخشی می‌کنند.

لیگ بی‌کیفیت فوتبال ایران پر شده از بازیکنانی که یک روز عنوان می‌کنند از بچگی عاشق و دلباخته یک تیم بودند؛ اما وقتی از تیمی دیگر پیشنهاد دیگر دریافت می‌کنند دیگر زیر بار حرف‌های گذشته خود نمی‌روند. در فوتبال نتیجه گرای ایران، هواداران بدون توجه به مصالح تیم محبوب‌شان فقط به دنبال کسب نتیجه به هر طریق ممکن هستند. کافیست‌ مدیرعامل باشگاه مقابل زیاده‌خواهی‌های بازیکنان بایستد؛ آن وقت است که باید شاهد اعتراض هواداران باشد و در نهایت هم به خاطر اینکه نتوانست هواداران را راضی کند از سمتش کنار برود.

فوتبال ایران ستاره‌های زیادی دارد؛ اما نه ستاره‌های واقعی که اکثریت آنها را ستاره‌هایی تشکیل داده‌اند که از جنس کاغذ هستند. نه می‌درخشند و نه می‌توانند در اوج بایستند. به لطف دلالان و البته مدیران عامل کم‌سواد و گاها بی‌سواد باشگاه‌ها با پایین‌ترین سطح فنی، قراردادهای چندین میلیاردی می‌بندند.

همین اوضاع بلبشو است که باعث شده تیم بزرگی همچون استقلال نتواند مجوز حرفه‌ای دریافت کند و سایر تیم‌ها هم با کلی ارفاق موفق به کسب مجوز حرفه ای شوند. این مسئله را می‌توان حل کرد و آن هم پاسخگو کردن مدیران باشگاه‌ها در خصوص عملکردشان است. اگر آنها برای هر ریالی که هزینه می‌کنند پاسخگو باشند اینگونه با بیت‌المال خوش رقصی نمی کنند و برای خودشان اعتبار نمی‌خرند. بدهی‌های چند صد میلیاردی استقلال و پرسپولیس که دو باشگاه بزرگی کشور هستند محصول ندانم‌کاری همین مدیران است و حالا هم این مدیران پاسخگوی این وضعیت نیستند.

در حال حاضر صحبت از سقف بودجه است و فدراسیون فوتبال اعلام کرد که تیم‌های لیگ برتری نهایتا تا ۲۵۰ میلیارد تومان می توانند برای یک فصل هزینه کنند و این رقم برای تیم‌هایی که در لیگ قهرمانان آسیا شرکت می‌کنند نهایتا ۴۰۰ میلیارد تومان خواهد بود. آن چیزی که از همین حالا قطعی‌ست عدم رعایت این سقف بودجه توسط تعداد زیادی از تیم‌هاست. همین الان تیم‌هایی در لیگ برتر هستند که برای جذب سه چهار بازیکن خود، ۲۰۰ میلیارد تومان هزینه می‌کنند. با این ارقام درخواستی بازیکنان، چگونه می‌توان توقع داشت که باشگاه‌ها بیشتر از سقف بودجه هزینه نکنند؟

فدراسیون فوتبال باید پیش از اینکه چنین قانونی را برای سقف بودجه ابلاغ می‌کرد راه‌های دور زدن این قانون را هم می‌بست. الان صحبت‌ از هواداران میلیاردری است که حاضرند برای تیم محبوب‌شان دست به جیب شوند. بعید است که این اتفاق بدون اینکه باشگاه‌ها دخیل باشند انجام شود. سال‌ها پیش که قانون ناموفق سقف قرارداد وضع شده بود هم برخی از مدیران عامل باشگاه‌ها با حواله خودرو و تیرآهن، تفاوت بین مبلغ درخواستی بازیکنان با مبلغ داخل قرارداد را جبران می کردند.

در آینده‌ای نه چندان دور یک بار دیگر باشگاه‌ها با معضل بدهی‌های چندین میلیاردی روبرو خواهند شد. می‌توان انتظار داشت شاکیان آینده این باشگاه‌ها، همان هواداران میلیاردر باشند که قرار بود به خاطر علاقه‌شان به تیم، کمک مالی کنند؛ اما با سند ثابت خواهند کرد که از باشگاه طلبکار هستند. آن روز دیر نیست و باید هر چه زودتر متولیان فوتبال کشور فکری برای این موضوع کنند. در غیر این صورت دیگر چیزی از لیگ ورشکسته فوتبال کشور نخواهد ماند.