به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه خبرگزاری فارس، عبدالحسین خسروپناه دبیر شورایعالی انقلاب فرهنگی صبح امروز در پنجمین اجلاس ملی کرسی‌های نظریه‌پردازی، نقد و مناظره و اولین اجلاس سرآمدان آموزشی کشور گفت: امروز وظیفه اهل علم جهاد است، اما جهادی از جنس حکمت و علم.

وی افزود: من دو نکته مدیریتی و معرفتی را عرض می‌کنم، در زمینه نکته مدیریتی باید بگویم که دبیرخانه شورایعالی انقلاب فرهنگی باید بیش از گذشته به برگزاری کرسی‌های آزاداندیشی اهتمام بورزدف این مأموریت با شورای اسلامی شدن دانشگاه‌ها است که باید این امر را جدی بگیرد، آزادانه همراه با اخلاق باید این نشست‌ها برگزار شود، مسؤولیت اصلی هم با معاونت فرهنگی دانشگاه‌ها و دفاتر نهادهای رهبری در دانشگاه‌هاست.

وی افزود: بنده به عنوان دبیر شورایعالی انقلاب فرهنگی از وضعیت برگزاری کرسی‌های آزاداندیشی راضی نیستم و گله‌مندم، کرسی‌ها باید از این وضعیت ممات احیا شود.

خسروپناه گفت: حتما وضعیت این کرسی‌ها نیاز به اصلاح شود، باید هیأت حمایت از کرسی‌ها تحول کمی از حیث توسعه موضوعی پیدا کند، باید در تمام زمینه‌ها کرسی ها برگزار شود، مگر اساتید علوم پایه نظریه ندارد؟ نباید این کرسی‌ها منحصر به علوم انسانی شود، البته در این راستا هم باید توسعه کیفی بدهیم.

* عاجزانه از وزیر علوم می‌خواهم موضوع کرسی های آزاداندیشی را پیگیری کند

وی گفت: از وزیر علوم که به این حوزه بسیار باور دارد، عاجزانه می‌خواهم که وضعیت این کرسی‌ها را پیگیری کند.

دبیر شورایعالی انقلاب فرهنگی سخنان خود را در باب معرفتی ادامه داد و گفت: نظریه پردازی باید با حکمت پیوند داشته باشد، واژه حکمت یک مفهوم بومی است، فارابی ها و ابن سیناها و خواجه نصیرالدین ها در جهان حکمت را نشان دادند، حکمت پیوند وسیعی با خرد ناب دارد.

خسروپناه اظهار داشت: مگر می‌شود یک شیمیدان یا فیزیکدان نظریه پردازی کند اما نگاه فلسفی  به آن علم نداشته باشد؟ من در تاریخ علم چنین چیزی را نیافته‌ام.

وی افزود: قطعا ما به نظریه پردازی در علوم بنیادین نیاز داریم، در کاربردی عملی ما امروزه آسیب های اجتماعی متعددی داریم، چقدر نظریه در این زمینه داریم؟ نسبت دانشگاه‌ها ما با بهزیستی یا ستاد مواد مخدر چیست؟ دانشگاه حتما باید نظریه هایی در موضوع کاربردی عملی هم داشته باشد.

دبیر شورایعالی انقلاب فرهنگی گفت: امروزه یکی از خلأهایی که به جد با آن مواجه هستیم بحث فناوری‌های نرم اجتماعی است، آنقدر که ما به فناوری‌های سخت و مهندسی توجه داریم به فناوری‌های نرم اجتماعی توجه نداریم، علت اینکه نظریه های علوم انسانی با مسأله ها پیوند نمی‌خورد همین مسأله است، ما امروز الگوی حکمرانی فرهنگی و حکمرانی امنیتی نداریم، ما یک نظریه امنیت داریم، یک نظریه الگوی حکمرانی امنیت که باید هر دو کنار هم باشند اگر نظریه امنیت نوشتیم الزاما موضوع حکمرانی امنیت حل نمی‌شود؛ ما در این مبحث بسیار خلأ داریم؛ توجه به بحث متدولوژی تبدیل نظریه های علوم انسانی به الگوهای حکمرانی بحث بسیار مهمی است.