امسال یکی از برنامه‌هایی که از شبکه پنج سیما برای اولین‌بار پخش شد، برنامه گفت‌وگومحور «رنگ دفاع» به کارگردانی مینو خانی، پژوهشگر حوزه هنر دفاع‌مقدس است. در هر قسمت از این برنامه ۱۰قسمتی، یک هنرمند حوزه تجسمی که آثاری با موضوع دفاع‌مقدس دارد، معرفی می‌شود و اساتید هنر دانشگاه‌های کشور درباره هنرمند و آثارش اظهارنظر می‌کنند. خانی قبلا درباره این شکل از کار گفته بود: «می‌خواستم کیفیت و جایگاه هنرمندان فقط نظر من به‌عنوان کارگردان و پژوهشگر نباشد؛ برای همین از نظر اساتید هنر در دانشگاه‌ها مدد گرفتم تا آنها نیز درباره هنر در دهه۶۰ و هم درباره آثار هنرمندان اظهارنظر کنند.» آنچه رنگ دفاع را حائز‌اهمیت کرده است نه فقط شناساندن هنرمندان دوره‌های مختلف همچون عبدالحمید قدیریان و محمد خزایی از هنرمندان نسل اول که همزمان با جنگ آثار نقاشی و گرافیک خلق کردند، یا حسین عصمتی و مینا صدری که بیشتر فعالیت‌شان طی دو دهه اخیر بوده است، بلکه نشان دادن آثار نقاشی چهار دهه با موضوع دفاع‌مقدس در سبک‌های مختلف از هنرمندانی است که طی این چهار دهه موضوع دفاع‌مقدس را بر بوم خود نشانده‌اند و اغلب این آثار با شناسنامه (نام هنرمند و نام اثر و سال و تکنیک آن) و همچون یک نمایشگاه نقاشی و گرافیک ارائه شده است. برای همین گرچه به نظر می‌رسد جای هنرمندان نسل اول و بنیانگذاران هنر تجسمی دفاع‌مقدس در این برنامه خالی است، آثار چشم‌نواز و تاثیرگذارشان بر قاب تلویزیون بر ارتقای بصری مخاطب و مهم‌تر از این به آگاهی او در نقش و جایگاه هنر نقاشی و گرافیک و تلاش پرثمر این هنرمندان در دهه پرالتهاب جنگ می‌افزاید؛ خصوصا که بسیاری از این آثار موشن‌گرافی شده و بر چشم‌نواز‌بودنش افزوده شده است.  بنا بر آنچه در برنامه می‌گذرد، به نظر می‌رسد رنگ دفاع بازخوانی جنگ هشت ساله از دریچه هنر است، چراکه جنگ تحمیلی برای هنرمندان همچون رزمندگان تحمیلی نبود و برای دفاع از وطن، قلم بر بوم می‌زدند تا آنها نیز به سهم خود در دفاع از خاک و سرزمین نقش‌شان را ایفا کرده باشند؛ همچون هنرمندان جوان‌تر که آنها نیز همین احساس مسئولیت را دارند؛ به قول مرحوم دکتر حبیب‌‌ا... صادقی، هنرمندان دفاع مقدس، «هنرمندان خویش‌فرما»یی هستند که بوم و قلم، سلاح‌شان است.