زندگی در ایران شکنجه ای پایان ناپذیر برای سلبریتی هاست. سیاهی مطلقی که انتها ندارد. در کجای دنیا می توان چنین محنتی را یافت!؟ بعید نیست که حتی مردم غزه زیر بمباران های شبانه روزی اسرائیل، بدون آب، برق، سوخت و غذای کافی، شرایط بهتری از سلبریتی های ایرانی داشته باشند، آخر آن ها با وجود این شرایط هولناک و غیر قابل باور همچنان از زندگی و مقاومت صحبت میکنند ولی این ها سالهاست که از مرگ و تباهی!؟

مدتهاست مفاهیم در کشور ما معنای خود را از دست داده اند. سیاهی، تباهی، نیستی، ظلم، شکنجه، مرگ، رنج و... آنقدر شب و روز توسط برخی از بازیگران یا سیاست بازان تکرار شده اند و می شوند که درک جامعه نسبت به این مفاهیم دچار کژی و تحریف شده است. اکنون برخی حتی اگر سر انگشت شان هم خون بیایید لعن و نفرینی حواله مملکت می کنند! گویا در باقی جهان از دماغ کسی خون نمی آید و مرگ و میر و بیماری را خداوند فقط برای ملت ایران نوشته است! 

تا چندی پیش، فجایعی چون سیل و زلزله و آتش سوزی که در همه دنیا به وفور رخ می‌دهند نشانه بدبختی و بیچارگی ملت ایران تلقی می‌شدند، امروز اما خیلی پیشرفت کرده ایم! باید پاسخگوی خودکشی، سرطان، قتل و اساسا هر نوعی از مرگ و میر در بین سلبریتی ها هم باشیم. همان هایی که در کاخ هایشان، کنار استخر و جکوزی هایشان نشسته اند و با وقوع هر خبر منفی در جامعه، آوار مرثیه های سیاهی و تباهی را از طریق شبکه های اجتماعی بر سر ملت خراب می‌کنند. احیانا پس از آه و ناله و نفرین کردن بر اینهمه غم و ماتم ملت ایران، پا روی پا انداخته و بقیه آبمیوه شان را هورت می‌کشند.
 
قتل آقای مهرجویی و همسرش حادثه بسیار غمباری است و طبیعتا ناراحتی عمیق اقشار مختلف بویژه بازیگران و همکاران ایشان کاملا قابل درک است، اما مگر ایشان تنها هنرمندی است در جهان که این اتفاق ناگوار برایش می افتد؟ مگر قتل و خودکشی و سرطان فقط برای ملت ایران است که اینگونه سخن می گویند!؟ حالا دیگر ملت باید پاسخگوی افسردگی سلبریتی ها هم باشند که از نظر ثروت و رفاه، فاصله معناداری با سایر طبقات جامعه دارند!؟ خدا را شکر هر اتفاقی (سرقت، زورگیری، بیماری و...) هم برای سلبریتی ها در این کشور می افتد همه مسئولان امر برای حل آن بسیج می‌شوند. این امتیاز تبعیض گونه را هم که دارید، دیگر چه می‌خواهید!؟ 

درد آنجاست که اتفاقا آمار ایران در هر سه مورد بسیار بهتر از اروپا و آمریکای محبوب تان است. آمار سرطان در ایران، 153 به ازای هر 100 هزار نفر است، این عدد در اروپا 240 می باشد یعنی 57 درصد بیشتر از کشور ما. آمار خودکشی در ایران 5/2 به ازای هر 100 هزار نفر می باشد. این آمار برای انگلستان، 10/7، آلمان 12/3، سوئیس 14/5، سوئد 14/7 و ژاپن 18/5 می باشد یعنی همگی بیش از دو تا سه برابر آمار خودکشی در ایران. از آمار قتل و دزدی و تجاوز و... در بهشت! آمریکا که دیگر نگویم! 

با وجود چنین آماری خجالت نمی کشید که از سیاهی و تباهی در ایران سخن می‌گویید!؟ اگر افسردگی و ناامیدی هم وجود دارد، مهمترین عاملش همین اخبار دروغ و سیاهی است که شب و روز توسط رسانه های فارسی زبان بیگانه و دنباله روهای داخلی شان به خورد مردم داده می‌شود.

از این نالیدن های شب و روز خسته نشدید!؟ از اینهمه سیاه نمایی!؟ از افسانه های های دروغینی که از سایر کشورهای جهان می سازید و به خورد مخاطبانتان می دهید؟ چرا همیشه باید تخم یأس و ناامیدی و خودتحقیری بکارید!؟ چرا به مردم خودتان رحم نمی کنید!؟ چرا ذهنشان را دائما مورد هجمه دروغ ها و تحریف ها قرار می دهید و روح شان را افسرده و خسته می کنید!؟ مگر از قِبل همین مردم نیست که ثروت های افسانه ای به هم زده اید؟ آقایان و خانم های سلبریتی و سیاست باز! اگر خون این ملت شجاع و مقاوم در رگ هایتان هست با مردم خود و با میهن خود اینگونه نکنید.