چرا فقط بوق می زنیم؟!

ابوالفضل فیضی‌خواه، گروه سیاسی الف،   4020822019 ۳۹ نظر، ۰ در صف انتشار و ۲۱ تکراری یا غیرقابل انتشار
چرا فقط بوق می زنیم؟!

 در خبرها آمده بود در حالی که برنامه موفق «به افق فلسطین» با دعوت از سلیقه های مختلف سیاسی توانسته جایی در میان مخاطبان تلویریون باز کند، تیم سازنده آن کنار گذاشته شده است. شنیده ها حاکی است دلیل این تغییر اصرار سازندگان بر دعوت از برخی چهره های سیاسی دولت قبل است . هر چند هنوز توضیح روشن و دقیقی در این باره از سوی تلویزیون داده نشده و حتی رئیس سازمان هم در این باره صرفا به پاسخی دیپلماتیک بسنده کرد اما اگر این موضوع صحت داشته باشد باید گفت چنین اقدامی در تناقض کامل با اهداف و ایده اولیه این برنامه و برنامه های مشابهی است که علی القاعده جریان های سیاسی موجود در کشور درباره موضوع آن اتفاق نظر دارند .  حتی انتقادها به اظهارات آذری جهرمی در برنامه افق فلسطین هم این حقیقت را نادیده گرفته اند که او صرفا در شیوه دفاع تبلیغی از فلسطین نظر دیگری داشت. نظری که از قضا مورد حمایت بخش قابل توجهی از افکار عمومی نیز هست. 

فارغ از مساله حضور افراد خاص در برنامه یادشده باید از گردانندگان بزرگترین رسانه تصویری کشور پرسید این رسانه مهم چه زمانی می خواهد به بدیهیات دنیای ارتباطات و رسانه که سال هاست در رسانه های دنیا و حتی رسانه ای مهم کشورهای عربی همسایه که از نظر ماهیت نظام سیاسی شان نیز فرسنگ ها از مردم سالاری ما فاصله دارند عمل کند و دست از خودگویی و مکررگویی یک طرفه بردارد؟! تعهد به حقیقت ایجاب می کند آن را از زوایای گوناگون و با وسعت نظر بنگریم و سخن و حرف و شیوه نو دراندازیم. از آن بالاتر چنانکه فیلسوفان مسلمان ما نیز گفته اند حقیقت را باید در تقابل افکنی شناخت . آرمان فلسطین مورد توجه طیف بسیار بزرگی از جریان های فکری و سیاسی در سراسر دنیاست که بسیاری از آن ها چندان هم با مبانی فکری و ارزشی ما تناسبی ندارند اما گاه دیده شده توجه به آن ها در رسانه ملی ما بیش تر از سلیقه های سیاسی به رسمیت شناخته شده داخلی است ! 

گیریم که دعوت شونده ها حتی برخلاف نگاه رسمی، نه فقط مانند آذری جهرمی که در شیوه دفاع از فلسطین نظر انتقادی داشت، در این باره سخنی بگویند،  آیا در عقلانیت و استحکام نظری و اخلاقی دفاع از آرمان فلسطین نزد گردانندگان رسانه ملی تردیدی وجود دارد؟!  به نظر می رسد این تردیدها و ترس ها بیشتر ناشی از تکیه برنامه سازان بر شیوه های متعارف و همیشگی بی خاصیت و حضور کارشناسان ضعیف یا جسارت نداشتن در شکستن مرزهای توهمی در رسانه است. خداوند شهید آوینی را رحمت کند که دربرابر ناکارامدی‌های این سازمان برای آن تعبیر «بوق» را به کار می برد. صدا و سیما را نباید تبدیل به بوق کرد.