تاکنون مطالب و مسائل مختلفی در قالب چالش ها و مشکلات مطرح پیش روی نظام بهداشت و سلامت کشورمان مطرح شده است. از کمبود برخی امکانات گرفته تا محدودیت فضا و مراکز درمانی و البته کمبود کادر درمان و غیره، همه و همه چالش هایی بوده اند که در سال های گذشته نظام بهداشت و سلامت کشورمان را با مشکل مواجه کرده اند. 

با این حال، به تازگی مشکلات شغلی و معیشتی پرستاران عمق لیشتری یافته است. این مشکل به قدری جدی بوده که در سال های اخیر خبرهایی دال بر استعفای دسته جمعی برخی از پرستاران مراکز درمانی کشورمان را شنیده ایم. در اواخر فروردین ماه سال جاری بود که خبر رسید 22 پرستار بیمارستان تخصصی طالقانی چالوس به صورت دسته جمعی استعفا داده اند. 

در این راستا سید محمد علوی، پرستار بالینی و فعال صنفی حوزه پرستاری می گوید که میانگین حقوق دریافتی پرستاران با توجه به سابقه کار آن ها چیزی در حدود 12 تا 15 میلیون تومان است. موضوعی که موجب شده تا برخی از پرستاران مجبور شوند برای گذران زندگی به شغل دوم روی آورند. البته که علوی معتقد است که این مشکلات صرفا محدود به پرستاران کشورمان نیز نمی باشد و حتی برخی پزشکان نیز با این چالشها دست به گریبان هستند. در این راستا، از زمان اوج گیری پاندمی کرونا تاکنون، اخبار مختلفی مبنی بر مهاجرت قابل توجه شمار زیادی از پرستاران کشورمان به ویژه به کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس نیز شنیده است. موضوعی که تا حد زیادی تحت تاثیر مزایای دستمزدی و زندگی بهتری است که آن ها می توانند در این قبیل کشورها در ازای فعالیت شغلی خود تجربه کنند. با این حال، مشکل اصلی این است که چرا باید شرایط به نحوی باشد که پرستاران کشورمان که محصول سال ها فعالیت نظام آموزشی و تخصیص میلیارد ها تومان پول برای آموزش آن ها هستند، به راحتی عطای خدمت در کشورمان را به لقایش ببخشند و عازم دیگر کشورها شوند. 

به نظر می رسد برای مخاطب قرار دادن موثر این چالش، نظام حکمرانی در کشورمان به صورت کلی، و نظام حکمرانی در حوزه بهداشت و سلامت کشورمان به طور خاص، باید دست به کار شده و زمینه را برای بهبود وضعیت معیشتی و در حقیقت ایجاد جذابیت برای پرسنل بهداشت و درمان کشورمان جهت ادامه فعالیت در ایران فراهم کنند. کما اینکه اگر راه حلی برای این موضوع ارائه نشود، خیلی زود با مشکلات به مراتب گسترده‌تری در قیاس با وضعیت کنونی که همین حالا نیز با کمبود قابل توجه کادر درمان در نظام بهداشت و سلامت خود مواجه هستیم، رو به رو خواهیم شد. 

تردیدی نیست که به تاخیر انداختن حل مشکلات، دستاوردی جز بزرگتر شدن و بحرانی تر شدن آن ها نخواهد داشت و البته که فرصت ارائه راه حل های موثر برای مخاطب قرار دادن مشکلات را نیز از بین می برد.