دوبار به اتفاق جمعی از هنرمندان و نویسندگان، افطار میهمان جناب رئیسی، رییس جمهور فقید بودم،  عمدا به این مهمانی ها میرفتم که از نزدیک شاهد برخورد شخصی رئیس جمهور با اهالی فرهنگ و هنر باشم.

فارغ از نوشته هایم که منتقد سیاستهای دولت سیزدهم در عرصه فرهنگ ، هنر بخصوص سینما بودم، هنگام برخورد رودرو شاهد رفتار صادقانه و خیرخواهانه ایشان با همه اهالی فرهنگ و هنر از هر طیف و تفکری بودم، هیچ وقت نمیتوان خوش و بش های گرم و صمیمانه ایشان را با انکه معلوم بود شناخت جامعی از برخی هنرمندان ندارد و اسامی انان را نمی داند وحتی ممکن است آثارشان را ندیده و یا نخوانده باشد فراموش کرد ،کافی بود احساس کند فرد مقابلش اهل فرهنگ و هنر و قلم است نجیبانه و به سادگی پذیرا می شد و با مهربانی گفتگو میکرد .

به عنوان یک شهروند ایرانی نمیتوانم در غم از دست دادن یک مقام رسمی کشور که،بعد رهبری، بالاترین شخصیت رسمی کشور محسوب می شود و از سوی دیگر خصلت های فردی اش هم نشان از دلسوزی و سادگی و صداقت در خدمت به مردم و اهل فرهنگ و هنر داشت وتاسف بارتر اینکه در یک حادثه غیر منتظره در مسیر تلاش برای بهتر شدن ایران به همراه عزیزان دیگر جان خود را از دست داد ، همانند خانواده و هوادارانش و سایر ایرانیان ،عزادار و غمخوار نبود.

تسلیت عرض می کنم . روح ایشان و سایر همراهانشان با اولیا خدا محشور باشد