گروه تعاملی الف - منیر ابراهیمی امین:

در فرآیند ثبت نام نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری، بنا به اصول قانون اساسی افراد می‌تواند کاندیداتوری خود را برای رئیس‌جمهور شدن اعلام نمایند تا شورای نگهبان صلاحیت آنها را مورد بررسی قرار دهند.

در ادوار قبل فیلم‌های زیادی منتشر می‌شد از افراد عادی که جزو بدنه جامعه بودند، می‌آمدند و باعث شاد شدن لب‌های مردم می‌شدند. ولی این دوره افرادی که آمدند نه تنها باعث لبخند مردم نمی‌شوند بلکه ظاهرا حس تعجب مردم را بیدار کردند. اگر البته حس خشم را فعال ننماید چون این حد احساس مسئولیت کردن از این حجم مسئولان جامعه عجیب و غریب به نظر می‌آید. وقتی یک نماینده چند دوره مجلس این دوره رای از حوزه انتخابیه خود نمی‌آورد به جا است که اگر رجل سیاسی است به خود بگوید خب بسه. این شاید برای یک فرد عادی جامعه قابل درک نباشد ولی از کسی که در لباس یک نماینده مجلس ظاهرشده انتظار بالایی نیست. از طرفی هر کسی هر پستی داشته، برای ریاست جمهوری کاندید می‌شود.

این رفتار باعث این می‌شود که بچه‌های ما امیدوار شوند که چقدر به رئیس‌جمهور شدن نزدیکند و شاید بعد از دکترا گرفتن یکی از شغل‌هایی که در نظر بگیرند رئیس‌جمهور شدن باشد. جالب است این افراد با توجه به مسئولیت هایی که داشتند در حد وزیر و وکیل به قدر کفایت در تلویزیون صحبت کردند ولی به دوربین‌های وزارت کشور چنان عکس العمل نشان می‌دهند که گویی برای همین وارد آن محل شده اند. و انگار مخفی می‌کنند مردمی را که آنها را نظاره می‌کنند و در دلشان به این‌همه شیفتگی در مقابل دوربین می‌خندند.

البته که قانون به همه این عزیزان که در تعریف رجل سیاسی می‌گنجند اجازه شرکت داده ولی فکر کنم دو اشتباه محاسباتی کردند: یک اینکه شرکت حداکثری را برای  شرکت در انتخابات گفته‌اند نه کاندیداتوری و اشتباه دوم این است که درسته در ایران بدون حزب ممکن است رئیس جمهور شد ولی دیگر نه اینقدر فله‌ای.