به گزارش خبرگزاری برنا؛ نامگذاری روز تاسوعا به نام حضرت عباس (علیه‌السلام) منشاء روایی ندارد. این نامگذاری به عرف و سنت مردم بر می‌گردد، یعنی اینکه مردم برای احترام به ابوالفضل (علیه‌السلام)، از روز تاسوعا به عنوان روز حضرت عباس یاد می‌کنند. در این روز بیشتر ازحضرت تجلیل می‌شود تا شخصیت ایشان بهتر مورد توجه قرار گیرد، البته این احترام به نقش عباس (علیه‌السلام) در کربلا و مقام حضرت برمی‌گردد.
حضرت عباس علیه‌السلام در حادثه کربلا، سِمت پرچمداری سپاه حسین(ع) و سقایی خیمه‌های اطفال و اهل بیت امام را بر عهده داشت و در رکاب برادر، غیر از تهیه آب، نگهبانی خیمه‌ها و امور مربوط به آسایش و امنیت خاندان حسین (علیه‌السلام) نیر برعهده او بود و تا زنده بود، دودمان امامت، آسایش و امنیت داشتند.
عباس (علیه‌السلام) مظهر ایثار و وفاداری و گذشت بود. وقتی وارد فرات شد، با آنکه تشنه بود، اما بخاطر تشنگی برادرش حسین (علیه‌السلام) آب نخورد شهادت عباس، برای امام حسین (علیه‌السلام)بسیار ناگوار و شکننده بود. جمله پر سوز امام، وقتی که به بالین عباس رسید، این بود: «الآن انکسر ظهری و قلت‌حیلتی و شمت بی عدوی» نشان از ناراحتی حضرت از شهادت ایشان دارد.
حضرت عباس (علیه‌السلام) مقام بلندی دارد؛ تعابیر بلندی که در زیارتنامه اوست، گویای همین مطلب است. در زیارت ناحیه مقدسه نیز امام زمان (علیه‌السلام) از شخصیت ایشان تجلیل نمود. امام سجاد (علیه‌السلام) فرمود: عمویم عباس حقیقتاً ایثار و جانبازی نمود و جانش را فدای برادر نمود تا آنجا که دست‌هایش قطع شد. همچنین امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: شهادت می‌دهم که تو برای خدا و رسولش و برادرت خیر خواهی نمودی، پس تو چه نیکو برادر فداکار بودی.
درخصوص شهید قبل از شهادت عباس (علیه‌السلام)، در برخی مقاتل آمده است: قبل از شهادت عباس (علیه‌السلام) طفلی از آل امام حسین (علیه‌السلام) به شهادت رسید.
حضرت عباس (علیه‌السلام) چندبار به تهیه آب اقدام نمود. از جمله طبری نقل می‌کند: چون تشنگی بر امام حسین (علیه‌السلام) و یارانش شدت گرفت، امام حضرت عباس را با بیست نفر پیاده و سی نفر سواره مأمور نمود که آب بیاورد، حضرت بیست مشک را برداشت و به سوی شریعه رهسپار شد. نافع بن هلال نیز همراه حضرت عباس بود. میان آنان و سپاه عمر سعد گفت‌وگوی تندی به عمل آمد، حضرت عباس و نافع به گروه پیاده‌نظام خود، دستور دادند که مشک‌ها را از آب پر کنند. آنان رفتند و مشک‌ها را از آب پر کردند.
چون دشمن خواست به آنان حمله نماید، حضرت عباس (علیه‌السلام) و یارانش در برابر دشمن ایستادند و به گروه پیاده‌نظام دستور دادند که مشک‌ها را به چشمه ببرید. ما در برابر دشمن می‌ایستیم، میان دو نیرو درگیری به وجود آمد و هلال بن نافع بجلی مجروح شد و یاران امام حسین (علیه‌السلام) مشک‌های پر از آب را به خیمه‌ها رساندند. بدین سان عظمت ابوالفضل (علیه‌السلام) و فداکاری وی درکربلا باعث شده است تا بیشتر مردم برای ایشان عزاداری نمایند و یک روز(تاسوعا) به عنوان یادبود ایشان نامگذاری شود.
پی‌نوشت‌ها:
1. جواد محدثی فر هنگ عاشورا، قم، نشر معروف، 1378، چاپ چهارم، 293.
2. همان.
3. بحارالانوار، ج44، ص 298.
3. فر هنگ عاشورا، همان.
4. مفاتیح الجنان، زیارتنامه حضرت عباس (علیه‌السلام).
5. شیخ عباس قمی، منتهی الامال، قم، انتشارات موسسه هجرت، 1378، چاپ سیزدهم، ص 706.
6. شیخ عباس قمی، دمع السجوم، ترجمه نفس المهموم، ذوی القربی، 1378، چاپ اول، ص 232 ـ 233.