به گزارش تسنیم، هر سال در مراسم سوگواری امام حسین (علیه‌السلام) در شب تاسوعا، مرثیه‌ای خوانده می‌شود که به گوش بسیاری از مردم آشناست. مرثیه‌ای که مردم با آن انس گرفته‌اند و فارغ از اینکه چه کسی آن را سرده است، با مرثیه‌خوان دم می‌گیرند که:
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است
مکن ای صبح طلوع
عصر فردا بدنش زیر سم اسبان است
مکن ای صبح طلوع
پس از سال‌ها قرعه فال بر این افتاد که شاعر این شعر ماندگار شناخته شود. ماجرا از این قرار بود که آیت‌الله‌العظمی بهجت رحمه‌الله مقید به برگزاری محفلی با نام امام حسین (علیه‌السلام) بود و البته به تناسب هر مناسبت مذهبی مراسمی با سفارش ایشان در مسجد برگزار می‌شد.
دهه محرم، این مجلس حال و هوای خاص خودش را داشت و مردمی که دیر به مجلس می‌رسیدند، جایی برای نشستن پیدا نمی‌کردند و باید ایستاده، آن هم در بیرون از مسجد به ذکر عزا می‌پرداختند.
روز تاسوعا بود و مسجد لبریز از جمعیت. سخنران، مجلس را آماده کرد و مداح که آن روز محمد خرم‌فر بود، مشغول ذکر مرثیه شد و در آخر، شعر معروف «مکن ای صبح طلوع» را خواند.
روضه که تمام شد، مداح برای عرض تسلیت به محضر آیت الله بهجت (ره) آمد و ایشان بعد از اظهار لطف فرمودند: «شعر مکن ای صبح طلوع، از سروده‌های مرحوم ابوی است.»
از آن روز بود که مشخص شد شاعر خوش‌ذوق این ابیات دل‌نشین و ماندگار «کربلایی محمود بهجت» پدر آیت الله بهجت است.
البته پیش از این اتفاق، آیت الله بهجت یک بار دیگر این شعر را به پدر خود منسوب کرده بودند. حجت‌الاسلام علی بهجت، فرزند ایشان، در این باره تعریف می‌کند که: سال 1378 مقاله‌ای در روزنامه اطلاعات به چاپ رسیده بود و مطلبی درباره شعر «مکن ای صبح طلوع» نوشته شده بود. چون مقاله جالب بود، آن را برای آقا خواندم. وقتی که شروع به خواندن شعر کردم همین که رسیدم به این مضمون که «ظهر فردا بدنش زیر سم اسبان است» پدرم دستشان را به اشاره بلند کرده و فرمودند: «ظهر فردا نه. عصر فردا صحیح است» و ادامه دادند: «این شعر را مرحوم ابوی بنده سروده است.»
