دکتر علی دارابی در یادداشتی نوشت؛ محمد علی بهمنی ( ۲۷ فروردین ۱۳۲۱ - ۹ شهریور ۱۴۰۳ ) غزلسرای نامی ایران از ۹ سالگی؛ سرودن را آغاز کرد و در ۲۴ سالگی وارد رادیو شد .
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به تهران آمد و درخشش او در جشنواره فجر و محافل ادبی ؛ مورد توجه قرار گرفت.
در سال ۱۳۶۸ غزلی در سوگ رحلت امام خمینی (ره) سرود که مطلع آن در پیشانی این نوشتار آمده است .
این استاد بی بدیل مجموعه های بسیاری همچون " نیستان - عشق است - غزل - دهاتی - عامیانه ها و ... همچنین سرود و ترانه های ماندگاری به خوانندگان شهیر ایرانی هدیه نمود .
پارسای پارسی ؛ غزل را همچون عسل گوارا فرمود و شعر را با عشق شکوفا ساخت .
با استاد بهمنی (۵ سال پیاپی) در جلسات داوری کمیسیون شعر و موسیقی جشنواره تولیدات رادیویی و تلویزیونی؛ همنشین و همکلام بودم. سخن و سروده هایش برای همه اساتید؛ هنرمندان و اصحاب رسانه، روشنی بخش و روح افزا بود .
تيتراژ پايانى سريال پرده نشين دردوران معاونت من درسيما مزين به شعروسروده اوست.
او شاگردان بسیاری در مکتب اخلاق و هنر خویش پرورش داد.
جوانان و علاقمندان به شعر و ادب از نسلهای دیروز تا فردا ؛ فرزندان او هستند ؛ زیرا گنجینه میراث گرانبهایش را برایشان به ودیعه گذاشته است.
او دیروز گفت : گاهی دلم برای خودم تنگ می شود .
و ما امروز می گوییم: برای همیشه دلمان برایت تنگ می شود.