رضاحمیدی کارشناس فرهنگ و رسانه و مدرس دانشگاه در گفتگو با خبرنگار ما با بیان مطلب فوق اظهار داشت: در عصر تکنولوژی و دنیای مدرن امروز که با نسل کم حوصله ها مواجه هستیم ، قالب هنر همچون انیمیشن ، سینما و تاتر می‌تواند شکل جذابی از متون کهن ادبی را پیش روی جامعه و مخاطبان گذارد و بتواند نسل امروز را همانند پیشینیان به آثار گرانبهای ادبیات و تاریخ کهن مجذوب نماید.
حمیدی در ادامه به آثاری با محوریت شاهنامه اشاره کرد و بیان داشت: تاکنون برخی از نویسندگان و هنرمندان و کارگردانان همانند بهرام بیضایی ، قطب الدین صادقی ، بهروز غریب پور، رسول نجفیان و محمود عزیزی در قالب تاتر به شاهنامه رویکرد و نگاه خوبی داشتند ولی امروز حسین پارسایی با نگاهی نو و با نگرشی جدید م تازه موفق شده هر شب جوانان و خانواده های بسیاری را تا پاسی از شب برای دیدن داستان رستم و سهراب به سالن بکشد و بر صندلی بنشاند و تشویق های ممتد از مخاطبان بگیرد و این نیاز جامعه امروز ماست و متولیان فرهنگی جا دارد حمایت های معنوی خود را از چنین کارهای ارزشمند و فاخری ظهور و بروز دهند.
وی در ادامه گفت : ذات زندگی شتاب زده امروز فرصت مناسبی را به خواندن آثار برای نسل کم سن و سال و کم حوصله کمتر می دهد و همانطور که روزگاری شجریان غبار از چهره اشعار سعدی و حافظ زدود و دیوان حافظ و سعدی را به خانه‌های مردم و بطن جامعه برد و یا شهرام ناظری در خصوص مولانا نمود ، امروز هم حسین پارسایی همان روش و منش را با بینش خود در شاهنامه می پیماید و این بنظرم دومین اثر ایشان در این حوزه باشد که انتظار می رود با توجه به این استقبال چشمگیر، در آینده نیز همچنان شاهد اجرای داستان های دیگری از این اثرکهن و ماندگار توسط این هنرمند پر کار و خوش سلیقه در عرصه تاتر باشیم.
این کارشناس فرهنگی به استفاده نویسندگان و کارگردانان از مشاوران خبره علمی و ادبی تاکید کرد و گفت : آثاری همچون شاهنامه با توجه به ظرایف و ظرفیت‌هایی که دارد ،نباید بخاطر محدودیت های صحنه و ... دچار تحریف گردند و دقت در اجرای دقیق داستان نه تنها بر جذابیت می افزاید ، بلکه موجب اقبال نخبگان جامعه و دانشگاهیان و اهالی فرهنگ نیز می‌شود و بر غنای کار می افزاید.
حمیدی در پایان با مخاطب قرار دادن نویسندگان و هنرمندان و کارگردانان از آنان در خواست کرد بخاطر مسائل روزمره و افزایش تیراژ و کیشه ، ذائقه مخاطبان را فست آرتی نکنند و بدانند اگر کار هنری خوب و فاخری عرصه شود ، مخاطب در هر سن و نسلی و جنسیتی به اقبال و استقبال آن کار ماندگار می رود و هرگز ادبار نشان نمی دهد و کار سطحی نه کار را ماندگار می‌کند و نه جامعه را رو به جلو می برد و تنها صباحی اندک ، امیال مادی و شخصی هنرمند را ارضا کاذب می‌کند.