به گزارش ایسنا، ورزش [جانبازان و توان یابان (معلولین)، به عنوان یکی از جذاب‌ترین و الهام‌بخش‌ترین عرصه‌های ورزشی، همواره توانسته است قهرمانانی را معرفی کند که با اراده‌ای بی‌نظیر و عزم راسخ، مرزهای پشتکار و همیت را جابجا کرده‌اند. در این دنیای پرچالش، قهرمانان پارالمپیک نه تنها به عنوان ورزشکاران برجسته شناخته می‌شوند، بلکه به نمادهایی از امید و استقامت تبدیل شده‌اند، آن‌ها با تلاش‌های بی‌وقفه و پشتکار مثال‌زدنی خود، نه تنها در میدان رقابت، بلکه در زندگی روزمره خود نیز با موانع زیادی روبرو هستند و با هر پیروزی، داستانی جدید از توانمندی و اراده را روایت می‌کنند.
قهرمانان پارالمپیک نمایندگان جامعه‌ای هستند که با وجود محدودیت‌ها و چالش‌های جسمی، به دنبال تحقق رویاهای خود در تلاشند، آن‌ها در رقابت‌های بین‌المللی، با نشان دادن توانایی‌های خود، به جهانیان ثابت می‌کنند که هیچ چیز نمی‌تواند مانع پیشرفت و موفقیت آن‌ها شود. این ورزشکاران با هر بار ایستادن در خط شروع، نه تنها برای خود بلکه برای میلیون‌ها نفر دیگر که با شرایط مشابهی دست و پنجه نرم می‌کنند، الهام‌بخش بوده و هستند.
در این راستا، تصمیم گرفتیم سراغ «جلیل ایمری» یکی از پرافتخارترین ورزشکاران ایران عزیز در پارالمپیک برویم تا با یک مصاحبه صمیمی از آخرین وضعیت این ورزشکار مطلع و گفت و گویی با او انجام دهیم، او امروز با دستاوردهای چشمگیر خود در عرصه‌های بین‌المللی، نه تنها نام کشورش را در سطح جهانی مطرح کرده، بلکه صدای جامعه معلولین نیز بوده است. جلیل ایمری با تجارب شخصی‌اش، چالش‌هایی که بر سر راهش قرار داشته و همچنین موفقیت‌هایی که به دست آورده، به ما درس‌هایی از اراده، پشتکار و امید را خواهد آموخت.
این مصاحبه فرصتی است تا نگاهی عمیق‌تر به زندگی و مبارزات این قهرمان داشته باشیم. هدف ما از این گزارش، ارائه تصویری روشن از چالش‌ها و پیروزی‌های اوست تا علاوه بر آشنایی با موفقیت‌هایش، به دغدغه‌ها و نیازهای ورزشکاران معلول و جانباز نیز پرداخته شود.
لطفا خودتان را معرفی کنید و بگویید چه افتخاراتی کسب کرده‌اید؟
بنده جلیل ایمری ناتوان جسمی حرکتی متولد سال ۱۳۵۱، کاپیتان سابق تیم ملی والیبال نشسته کشور هستم و در پنج دوره پارالمپیک به عنوان بازیکن و در ششمین دوره پارالمپیک به عنوان مربی حضور داشته‌ام. موفق به کسب سه نشان طلا و دو نقره از بازی‌های پارالمپیک، کسب یک نشان طلا از بازی‌های پاراآسیایی گوانگجو ۲۰۱۰، دو نشان طلا، یک نقره و یک برنز از مسابقات جهانی، ۱۱ نشان طلا و پنج نقره از مسابقات بین‌المللی و ۳ نشان طلا از مسابقات منطقه‌ای شده‌ام و در حال حاضر مربی تیم والیبال نشسته در گرگان و صاحب آکادمی والیبال‌ایستاده به مدت 10 سال هستم.
از چه زمانی ورزش شروع کردید؟
من قبل از سال ۱۳۶۹ با وجود معلولیت والیبال‌ایستاده بازی می‌کردم با کمک مربی‌ام به نام آقای سعیدی به والیبال نشسته معرفی شدم و سپس زیر نظر آقای «عبدالجبّار دَوَلّو» شروع به تمرین کردم که پس از چهار سال تمرین، به تیم ملی دعوت شدم و نهایتا در پارالمپیک لندن در سال ۲۰۱۲ از مسابقات خداحافظی کردم.
حضور نمایندگان گنبدکاووس در ۹ دوره پارالمپیک
رشته والیبال نشسته در گنبدکاووس را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
هیئت والیبال نشسته در گنبدکاووس سال ۱۳۶۳ تأسیس شد با تلاش تمام روسای هئیت‌های این حرفه امروز والیبال نشسته به موفقیت‌های زیادی دست یافته و این مدیون تلاش‌های پیشکسوتان این رشته است. در حال حاضر گنبدکاووس به عنوان پایتخت والیبال ایستاده شناخته می‌شود و در سالهای اخیر به قطب والیبال نشسته نیز تبدیل شده است؛ زیرا ایران در 10 دوره پارالمپیک شرکت کرده و در ۹ دوره از استان گلستان، نمایندگان گنبدکاووس در تیم ملی حضور داشته‌اند.
اوضاع و امکانات حال حاضر نسبت به گذشته بسیار بهتر شده است، اما نکته ای که نباید از آن غفلت کرد این است که افراد جدیدی که وارد این حوزه می‌شوند نباید زحمات تلاشگران قدیمی را فراموش کنند.
یک پوئن قهرمانی را از ما گرفت
از خاطرات تلخ و شیرین مسابقات برایمان بگوئید؟
در ورزش‌های قهرمانی، همیشه باخت‌ها تلخ و بردها شیرین هستند. یکی از تلخ‌ترین باخت‌ها در آتن اتفاق افتاد، جایی که تیم در یک بازی دو گیم برده و یک گیم باخته بود و در گیم چهارم ۲۴ به ۱۹ جلو بودیم و تنها یک پوئن برای قهرمانی نیاز داشتیم؛ اما متأسفانه موفق به گرفتن اون امتیاز نشدیم و در نهایت بازی را ۳ به ۲ واگذار کردیم و دوم شدیم.
از شیرین‌ترین خاطراتم می‌توانم بگویم تا این زمان که تیم ملی چند دوره در پارالمپیک شرکت کرده در بعضی پارالمپیک‌ها بدون دادن یک دست به حریف تمام مسابقات را برده یعنی اجازه گرفتن یک دست هم به تیم مقابل ندادیم و با نتیجه ۳ بر هیچ تمام تیم‌ها را شکست دادیم این موفقیت‌ها و چالش‌ها بخشی از لذت‌های فراموش نشدنی ورزش است.
ورزش با پوست و گوشتم آمیخته شده است/ همسرم حامی اصلی من بود
ورزش در زندگی شما چه جایگاهی دارد و چه اشخاصی در این مسیر از شما حمایت کردند؟
همسرم و خانواده‌ام یار و یاور اصلی من برای ادامه دادن ورزش هستند و همیشه به من انگیزه داده‌اند. ورزش با گوشت و خون و استخوان من یکی شده است و آنچنان در زندگی به من کمک کرده است که وقتی غم بزرگ از دست دادن فرزندم به من رسید، تنها چیزی که توانست من را از آن غم بزرگ رها کند تا سرپا بمانم و احیا شوم، در مرحله اول خدا و بعد ورزش بوده است.
بعد بازگشت از پارالمپیک امسال چه اتفاقاتی براتون رقم خورد؟
تقریباً یک ماه از بازگشت از پارالمپیک می‌گذرد بعد از بازگشت مراسمی در استان داشتیم که آقای برزمینی با حضور استاندار برگزار کردند که واقعاً ممنونم از حمایت های‌ایشان اما دلخوری و دلسردی من نسبت به مسئولین شهر و زادگاه خودم یعنی شهرستان گنبکاووس است.
پاداش یک میلیون تومانی قهرمان پارالمپیک!!!
بعد از بازگشت، تمام مسئولین شهر از فرماندار، شورای شهر، رئیس بهزیستی و رئیس تربیت بدنی جمع شدند و عکس‌های یادگاریشان گرفتند و با کمال تأسف و خجالت باید بگم که یک پاداش یک میلیون تومانی به من دادند و رفتند.در ابتدا گفتند اشتباه شده و مراسم دیگری برگزار خواهند کرد، اما الان بعد از گذشت یک ماه هیچ مراسمی که برگزار نشد به کنار حرف و حدیث‌هایی از مسئولین شورای شهر گنبدکاووس به گوش رسید که گفتند: «ورزش کردی مگر به خاطر ما بوده؟ » واقعاً این صحبت‌ها چه نتیجه‌ای دارد به جز اینکه این رفتار و برخورد واقعاً سبب خستگی و ناامیدی یک ورزشکار می‌شود.درحال حاضر مسئولین شهر به جای حمایت از این ورزش، این‌گونه رفتار می‌کنند.
بی‌توجهی مسئولین عامل ناامیدی قهرمانان از دنیای ورزش
چرا در برخی رشته‌ها و افراد که در مسابقات موفق می‌شوند، مراسمات بزرگ برگزار می‌شود، اما ما که به پارالمپیک رسیده‌ایم، چنین توجهی نمی‌بینیم؟ گاهی با دیدن این رفتارها به خودم می‌گویم ولش کن، دیگر والیبال بازی نمی‌کنم و بهتر است به کشاورزی یا شغل دیگری بپردازم.
آیا ما بدکاری کردیم که برای کشورمان افتخار آوردیم؟ چرا برای برخی رشته‌ها بودجه و امکانات وجود دارد، اما وقتی نوبت ما می‌رسد، می‌گویند نداریم؟ با این تبعیض‌ها چگونه می‌توانم به معلولین دیگر بگویم ورزش کنند و امید بدهم؟ در این شرایط باید به افراد گفت ورزش کنید برای سلامتی خودتان.
شرایط فعلی بسیار ناامیدکننده است و احساس می‌کنم مسئولین شهر به جای حمایت واقعی، فقط در حد عکس یادگاری باقی مانده‌اند. من همیشه به مسئولین شهر افتخار می‌کردم، اما حالا می‌گویم نمی‌توان روی آن‌ها حساب کرد.
اولین آکادمی والیبال نشسته در گنبدکاووس/ پول نمی خواهم، سنگ اندازی نکنید
در حال حاضر خواسته شما از مسئولین چیست؟
قصد دارم برای اولین بار آکادمی والیبال نشسته را در گنبدکاووس تأسیس کنم، اما متأسفانه همکاری‌های لازم از سوی مسئولین هنوز محقق نشده است.
من دیگر هیچ نیازی به پاداش و پول مسئولین ندارم. تنها چیزی که می‌خواهم تا بتوانم دینم را به طور کامل به والیبال نشسته شهرستان و معلولین گنبدکاووس ادا کنم این است که مسئولان همکاری لازم داشته باشند تا آکادمی خودم را در گنبدکاووس راه‌اندازی کنم.
ورزش واجب‌تر از نان شب برای معلولین
سخنی با معلولین داشته باشید؟
ورزش برای همه اقشار جامعه لازم است اما برای معلولین از واجبات به حساب می‌آید چرا که باعث ایجاد نشاط امید به زندگی و دری برای ورود به اجتماع است.هیچ ناتوان جسمی حرکتی نبایدخودش را از ورزش کردن محروم کند.