در یاداشت قبل تحت عنوان «حد و مرز شفاف‌سازی اخبار تا کجاست؟» تلاش شد تا با طرح چند سوال به علت اجتناب رسانه ملی از انتشار برخی اخبار و اطلاعات اخلی و خارجی پاسخ داده شود، البته بیان این موضوع به هیچ وجه به این معنا نبوده و نیست که انتقادی بر کار رسانه ملی یا حتی مسئولین کشور در ابعاد مختلف خبری و غیرخبری وارد نیست، چرا که اتفاقاً انتقادات زیادی هم وجود دارد.
در هر حال اگرچه اکثریت مخاطبین عزیر سوالات مطرح شده در یادداشت مورداشاره را کاملاً منطقی قلمداد نموده و از بیان آن استقبال کردند، اما برخی افراد نیز متذکر شدند که در دنیای امروز با توجه به گستردگی فضای مجازی، دیگر پنهان کاری خبری مفهومی ندارد.
پاسخ به این شبهه را نیز می توان با طرح این سوال به چالش کشید که اگر چنین است، پس استخدام و به‌کارگیری افراد نفوذی (مزدور) و یا وجود سازمان‌های عریض و طویل جاسوسی در کشورهای مختلف جهان به ویژه در کشورهای استعمارگر غربی و شرقی چه توجیهی دارد؟
آیا این منطقی است که باور کنیم که اکنون فضای مجازی و رسانه‌ها بنا برمیل و اراده ما همه اخبار و اطلاعات موردنظر را به شکل کاملاً شفاف و بدون هرگونه سانسوری در اختیارمان می‌گذارند و هیچ تقلب و غرض و مرضی در کار هیچ‌کدام از آنها به‌ویژه رسانه‌های وابسته به نظام سلطه وجود ندارد؟
اصولاً در دنیای پر از فریب و نیرنگ امروز و به خصوص در دنیای پر راز و رمز فضای مجازی، این منطقی است که بپذیریم همه آنچه دیگران در اختیار ما می گذارند عین واقعیت و بدون دستکاری است؟
اگر چنین است چرا رسانه های غربی هیچ گاه به طور شفاف در مورد ناهنجاری‌های اجتماعی جامعه خود یا بحران‌های اقتصادی کشورهایشان سخن نمی‌گویند؟ چرا تحقیق در مورد واقعه هولوکاست یا بحث در مورد خانواده سلطنتی در انگلیس و امثال آن را ممنوع می‌کنند؟ چرا از هوش مصنوعی به‌عنوان یکی از تهدیدات بزرگ آینده در جهت فریب افکار عمومی نام می‌برند؟
چرا هیچ اطلاعات دقیقی از میزان سلاح‌های کشتار جمعی موجود در زرادخانه‌های متعلق به کشورهای سلطه‌گر وجود ندارد؟ و یا علت وجود تناقض اطلاعات و آمار در موضوعات مختلف بین‌المللی چیست و اگر همه اخبار واقعی و درست است چرا برخی از مردم همچنان در مورد آنها تردید دارند؟
اصلاً فرض کنیم تمام اخبار و اطلاعات مربوط به کشورمان را دقیق و بدون کم‌وزیاد و بلافاصله در اختیار ما می‌گذارند، آیا تا به‌حال از خود پرسیده‌ایم، چرا کسانی که سال‌هاست کشور ما را در معرض انواع تهدید و توطئه نظیر؛ جنگ و تحریم و ترور و دهها توطئه دیگر قرار داده‌اند و مردم ما را از استفاده از بسیاری از امکانات متعارف مثل هواپیمای مسافربری و حتی داروهای ضروری محروم کرده‌اند، این همه شبکه تلویزیونی فارسی زبان برای ما تأسیس نموده، امکان استفاده بی‌ضابطه از سکوهای فضای مجازی را برای ما فراهم و یا به راحتی جدیدترین گوشی‌های تلفن تولید خود را در اختیار ما می‌گذارند؟
در هر حال اگر واقعاً مصالح مردم و منافع کشور برایمان حائز اهمیت باشد، این توقع که رسانه‌های کشور به‌ویژه رسانه ملی همه مشکلات خُرد وکلان جامعه (اعم از نظامی یا غیرنظامی) را در معرض افکار عمومی قرار دهند و یا بلافاصله همه اخبار و اطلاعات وقایع و حوادث به ویژه در رابطه با جنگ با نظام سلطه را علنی کنند، بجا و منطقی نیست. در واقع این عمل کمک به همان اقدامی است که دشمنان ما با صرف میلیون‌ها دلار از طریق جاسوسی در پی کسب آن هستند و طبیعی است که هیچ نظام عقلانی و ضابطه‌مندی در جهان چنین نمی‌کند.
با این توصیف کسانی که بیش از حدقانونی بر انتشار اخبار و اطلاعات بویژه بخش محرمانه آن (به نام شفافیت و...) تأکید دارند را می‌توان در چند گروه به شرح ذیل دسته بندی کرد؛
1، دشمنان داخلی و خارجی و عوامل مزدور آنها که در راستای اهداف شیطانی خود پیوسته و به هر طریق ممکن در پی کسب بیشترین و دقیقترین اخبار از طرف مقابل (ایران و ایرانی) هستند.
2، محققین، تحلیلگران و مسئولینی که کار آنها مستلزم دسترسی به اخبار و اطلاعات دقیق است و صرفاً برای انجام کار خود در پی آخرین و دقیقترین اخیار و اطلاعات هستند.
3، کسانی که به شکلی تمایل دارند تا در محافل مختلف با بیان اخبار و اطلاعات خودنمایی کنند و خود را فردی مطلع، صاحب‌نظر، مرتبط با مسئولین و یا حتی دست‌اندرکار مسائل نشان بدهند.
4، افراد کنجکاو افراد ساده‌لوح، وزودباور و همچنین مغرضین و معاندین که فقط منتظر آن هستند تا با شنیدن هر خبری، خواسته یا ناخواسته هیاهو به‌پا کنند و جوسازی نمایند.
کسانی هم که اخبار محرمانه و دارای طبقه‌بندی را منتشر می‌کنند، در چند گروه قابل دسته‌بندی هستند؛ مسئولین ذیربط که در راستای رسالت خود کاملاً هدفمند و آگاهانه و به منظور انجام جنگ روانی با دشمن و یا برای آگاهی مردم و مدیریت افکار عمومی جامعه اخبار را منتشر می‌کنند، کسانی که از روی جهل و ناآگاهی هر نوع خبری را بی‌هیج ملاخظه‌ای منتشر می‌کنند، کسانی که مانند گروه سوم از دسته اول برای خودنمایی اخبار دارای طبقه‌بندی یا غیرضروری را منتشر می‌کنند و نهایتاً کسانی که در همراهی با دشمن به دنبال برهم زدن نظم جامعه و ایجاد آشوب و اغتشاش در کشور هستند.
کلام آخر این‌که؛ افزایش مشارکت مردم در اداره امور کشور مستلزم اعتمادسازی است و رفتار و گفتار صادقانه مسئولین اولین گام در این مسیر محسوب می‌شود، اما نباید فراموش کنیم که دشمنان این مرزوبوم هیچ‌گاه از روی دلسوزی کاری را برای ما انجام نداده و نمی‌دهند، بنابراین باید دقت کنیم تا در این زمینه دچار افراط و تفریط نشویم و در زمین دشمن بازی نکنیم .