این روزها جامعه ایران در غم از دست دادن عزیزترین فرزندانش سوگوار است و هر روز در حال پرداختن هزینه های سنگین استقلال و طلبی و عدالت خواهی خویش است . در این میان جبران ناپذیرترین هزینه ها مربوط به از دست دادن سرمایه های فکری و انسانی می باشد که با دشواری تولید شده و جایگزینی آنها اگر غیرممکن نباشد بسیار دشوار خواهد بود.

بنظر می رسد که برای حفظ این ذخیره بی بدیل در حال حاضر دو راهکار آنی وجود داشته باشد : یکی بالا بردن ضریب امنیت جانی نخبگان و دیگری برنامه ریزی جهت بهره گیری مناسب از توانمندیهای نخبگان کشور در حوزه های مختلف.

در شرایط کنونی ما شاهد حضور شمار زیادی از متخصصان و نخبگان( اعم از جوان و غیر جوان) می باشیم که در کش و قوس دستگاههای متولی پژوهش و نوآوری سرگردانند و بدلیل عدم برخورداری از تسهیلات و امکانات لازم هزاران طرح و پروژه اجرا نشده روی دستشان مانده است که اجرای بخشی از آنها در صورت حمایت و توجه کافی می تواند استقلال و توسعه کشور را تا حد زیادی ارتقاء دهد اما افسوس که نخبگان ما فقط پس از رفتنشان به دانشمندان برجسته تبدیل می شوند و در زمان حیاتشان نه تنها توجهی به آنها نمی شود بلکه بدلیل عدم رعایت قوانین مالکیت معنوی شاهد سرقت آثارشان از مجاری مختلف می باشند.

در حال حاضر هزاران مخترع ،‌مکتشف و دانشجویان مقاطع دکترا در کشور وجود دارند که هر یک بطور بالقوه دانشمند هستند اما تا زمانیکه در میان ما هستند این عنوان برایشان مخفی باقی می ماند و درست چند لحظه پس از عروجشان به این القاب مفتخر می گردند. مسئولان محترم ذیربط چنانچه قصد داشته باشند از ظرفیت انسانی کشور به خوبی بهره برداری نمایند بهتر است برنامه ریزی منسجمی در این راستا انجام دهند و همواره بدانند که فقط پول رافع مشکلات فراروی نخبگان ما نیست بلکه مجموعه ای از حمایتها می تواند یاری کننده نخبگان و در نهایت توسعه واقعی کشور عزیزمان باشد.

الف