الف - اعتدال - نسخه قابل چاپ

یکی از مهمترین پیامدهای طبیعی در حوادث تند و پر تنش سیاسی، رشد «افراطی‌گری» یا «رادیکالیسم» است. هیجانات و احساسات متراکم در برخی مقاطع زمانی موجب می‌شود که برخی افراد و جریانات فکری و سیاسی، نتوانند خود را بموقع کنترل کنند و ترمز را بکشند تا جامعه به آرامش برسد. لذا همچنان بدون توجه به مقاطع زمانی مختلف، به تندروی و افراط خود ادامه می‌دهند و عملاً جامعه را خسته‌ و دلزده‌ می‌کنند.

اگر قبول داشته باشیم که یکی از نیازهای مبرم در جوامعی که دوران پرتنش سیاسی را طی می‌کنند، آرامش و تمدد اعصاب روانی و فکری است، رادیکالیسم بوجود آمده از بطن دوران التهاب، باعث می‌شود که جامعه نتواند به آرامش خود برسد فلذا بسرعت دلزدگی و دلسردی و بی‌تفاوتی بوجود می‌آید که این پدیده در جوامع دینی، منجر به سکولاریسم خواهد شد.

صرفنظر که بپذیریم حوادث پس از انتخابات در ایران پایان یافته و یا هنوز به صورتهای دیگر ادامه دارد، بهرحال جامعه در حال حاضر احتیاج به آرامش و اعتدال دارد تا اولاً فضای غبارآلود،‌ شفاف‌تر شود،‌ و ثانیاً جامعه بلحاظ روانی، «استراحت» كند. این، همان نکته‌ای است که رهبری انقلاب اخیراً اشاره کردند. اما رادیکال‌های مدعی و دوآتشه، گوش شنوایی ندارند و بیم آن می‌رود که با ادامه وضع موجود، «خروج از رهبری» هم عملاً کلید بخورد. برخی کلمات مانند سرخوردگی و نومیدی، فقط در قاموس رادیکال‌ها یافت می‌شود و سرآغاز تشکیل نطفه‌‌های خطرناک است.

صدالبته، برخی از افراد و جریانات، ‌ذاتاً رادیکال هستند و فقط در فضای رادیکالی می‌توانند تنفس کنند لذا از آرام شدن فضا بشدت هراس‌ دارند. اینان با شعارهای تند و تحریک روانی جامعه، تلاش می‌کنند که رادیکال‌های طرف مقابل را به عکس‌العمل وادار کنند تا ماهی مقصود را صید نمایند. حتی اگر به اجرای عادلانه قانون اعتقاد دارند (که ندارند)، تحقیقاً اجرای قانون بصورت قاطع و عادلانه و جامع، در فضای آرام امکان‌پذیر است و نه در محیط غبارآلود و پرتنش که امکان خطای دید زياد است. متاسفانه در بسیاری از تریبون‌های رسمی پس از حوادث روز عاشورا، صحبت از «اقدام مستقیم مردم در صورت تعلل مسوولان» ببیان آمد و حال آنکه فرق بسیار است میان «حجت تمام شدن بر مسوولان» و «اقدام مستقیم مردم در صورت کوتاهی مسوولان».

بیدار کردن دیو خفته افراطی‌گری از سوی هر طرف که باشد ـ اعم از مخالفین و موافقین ـ قابل قبول نيست. براستی آنان که جزء خواص محسوب می‌شوند و به «اطلاعات پشت‌پرده» هم دسترسی دارند، آیا نمی‌دانند که چه مقامی صلاح نمی‌دانند که برخی افراد خاص دستگیر شوند؟ پس چرا مدام در شیپور دستگیری این افراد می‌دمند؟