درست ۶ سال پیش در چنین روزهایی یکی از حماسی ترین اتفاقات تاریخ نفت ایران به وقوع پیوست.
مصادف باروزهایی که لکه ی نفتی خلیج مکزیک تیتر یک اخبار بود و سهام بی پی با مغز سقوط کرد؛ دلاوران صنعت نفت ایران، در شرایط تحریم و بادست خالی آتش سوزی چاه ۲۴ نفت شهر را مهار کردند.
آتشی که بسیاری از کارشناسان می گفتند مهارناپذیراست و میدان را نابود خواهد کرد.
نکته ی غرورانگیز ماجرا آنجا بود که بعد از آنکه کل دنیا از مهار لکه ی نفتی «انگلیسی» شرکت بریتیش پترولیوم، در خلیج مکزیک عاجز ماند؛ شرکت ملی حفاری ایران پیشنهاد کمک برای رفع مشکل را داد.
اما درست شش سال بعد از آن ماجرا یک سلسله آتش سوزی در کشور خبرساز می شود.
جنگل های خرسی پاسارگاد سه روز می سوزد و رییس سازمان محیط زیست، مشابه حرکت جهادی که برای خوزستان انجام داد؛ در اداره می نشیند، به اینترنت متصل می شود و روی شبکه های اجتماعی ابراز تاسف می کند و هشتگ می گذارد.
حمزه ولوی رییس محیط زیست استان می گوید تا دو روز نمی دانستیم چه باید بکنیم؟!
نیروی هوایی می گوید ۶ بالگرد داشتیم ولی درخواست ندادند...
نتیجه می شود اینکه بی تدبیری ۱۰۰۰هکتار ازجنگل ها را می سوزاند!
آتش این بار به جان پتروشیمی بوعلی می افتد...
صدا و سیما مثل صدجای دیگر این خبر را هم دیر و با اکراه و پس از آن که همه باخبر می شوند پوشش می دهد...
ژنرال زنگنه هم با وقفه دو روزه به منطقه می رود....
آتشی که از نظر کارشناسان می شد در دم مهار شود (و اتفاقا مهار نیز می شود اما از آن جا که محیط safe نمی شود دوباره شعله ور می گردد) به مخازن مالامال از خوراک سرایت می کند و....
و در نهایت خانوم شاهدایی معاون وزیر نفت می گوید؛ این آتش سوزی یک کلاس آموزشی برای کارکنان بود، یک کلاس شصت میلیون یورویی!
و حالا که وزیر نفت و صدا و سیما بابت این عملیات موفقیت آمیز(؟) روی یکدیگر را می بوسند؛ سوالی که مطرح می شود این است که: اگر با سه هزار میلیارد ریال خسارت عملیات موفقیت آمیز اعلام می شود ،تعریف عملیات "ناموفق" چیست؟!
و سوال نهایی آن که: به راستی "آتش سوزی" خسارت زا تر است یا "استیصال در مدیریت بحران"؟!
