مشکلات معیشتی معلمان،سال ها است به بدنه ی آموزش وپرورش سنجاق شده است و گویا این سنجاق قفلی، کلیدش را پشت پستو انداخته اند و کسی هم به دنبال یافتن این کلید نمی رود، شاید ضرورتی نمی بیند.

آموزش و پرورش با همه ی اهمیتی که بزرگان برایش قائلند و تعلیم و تربیت نسل آینده کشور به تلاش معلمین بستگی دارد، مشکلاتش لا ینحل باقی مانده است. در هفته ی معلم همه از مقام والای معلم تعریف و تمجید می کنند و بر لزوم توجه به مشکلات این قشر سخن می گویند. صدا و سیما هم با آب و تاب آن را پوشش می دهد و شنوندگان و بینندگان با شنیدن و دیدن این برنامه ها فکر می کنند همه ی مشکلات حل شد. خوش به حال معلم ها !دیگر چه می خواهند؟

ولی واقعیت چیز دیگری است: معلمی با حقوقی که می گیرد ومبلغ آن بر اساس اعلام مراجع رسمی کشور (بانک مرکزی وآمار) برای ۱۵روز کفایت می کند و تازه از این مبلغ باید چند جور قسط هم بدهد. هزینه تحصیل و ازدواج فرزندانش را پرداخت کند. معلمی که همیشه بدهکار است. بی عدالتی در پرداخت حقوق خود با کارمندان دیگر را می بیند. انگیزه کار ندارد و مشکلات زندگی افکارش را به هم ریخته است. شغل دیگری هم ندارد و شان معلمی اش اجازه نمی دهد بعضی کارها را به عنوان شغل دوم انجام دهد. او باید دانش اموزانی تربیت کند تا آینده این کشور را بسازند. معتقد، متعهد؛ با سواد، با انگیزه، علاقمند به سرنوشت خود و دیگران، سرشار از شوق و انگیزه.

معلمی گرفتار در مشکلات ودانش آموزانی مشتاق آموختن و خدایی که ناظر اعمال بندگانش است و جامعه ای که مسئولانش ضرورتی برای حل مشکلاتش نمی بینند و حتی از پرداختن به این مشکلات هم، ابا دارند و گاه و بیگاه از درج آنها در سایت خود نیز، پرهیز می کنند. هیچ کس خود را وام دار معلم نمی داند و معلم باید با خدایش معامله کند. در کلاس را می بندد تا مشکلاتش را پشت در کلاس بگذارد.

الف