ساعت ۱۱ و نيم دوشنبه شب ۲۴ شهريور براي پادرمياني و حل و فصل يك دعواي زن و شوهري بين دوستم و همسرش به خانه شان رفتم. خانم دوستم حدود ۴ ماه است كه به حالت قهر رفته و حاضر به برگشت نيست و اين بنده خدا اوضاع و شرايط روحي به شدت به هم ريخته اي دارد، آنقدر كه مي گفت گاه به خودكشي فكر مي كنم.

حرفهايمان حدود دو ساعت بطول انجاميد. در طول گفتگو، ناگزير بود براي تبيين و توصيف ريشه هاي مشكلات زندگي اش، واقعيات ناخوشايندي از اعماق زندگي خصوصي اش را شرح دهد. گفتن براي او و شنيدن براي من سخت بود اما گريزي نبود. اين واقعيات ناخوشايند البته در زندگي ما آدم ها كم و بيش وجود دارد. در هر زندگي اي، مشكلاتي، نابهنجاري هايي، اختلافاتي هست كه بايد مكتوم بماند و از پرده برون نيفتد تا پرده دري نشود.

ساعت حوالي ۱ و نيم نيمه شب (بامداد سه شنبه) حرف هايمان تمام شد و به خانه برگشتم. خوابم نمي برد. تلويزيون را روشن كردم و طبق عادت مألوف، به شبكه گردي پرداختم كه چشمم به جمال شبكه سه و برنامه نود روشن شد. برنامه نود را نمي بينم اما برخي اوقات اخبار مفصل رسانه ها در روز بعد از اين برنامه پيرامون جزئيات و حواشي آنرا مرور مي كنم. از آنجا كه حدس مي زدم اين برنامه به ماجراهاي اخير پرسپوليس مي پردازد پاي گيرنده نشستم. اتفاقا آقاي رحيمي مدير عامل معزول مهمان حضوري بود و آقاي سياسي رئيس هيئت مديره هم پشت خط. و يك پينگ پنگ كلامي يا بهتر بگويم بوكس كلامي در حال رد و بدل شدن بين اين دو مهمان. و البته عادل فردوسي پور هم به رسم مألوف خويش گاهي ساكت و گاهي با كلام يا اشارات خاص خود واكنش نشان مي داد تا بر مخاطب اثر بگذارد.

لحظه اي بعد علي دائي پشت خط آمد و از همان ابتدا با انتقاد از برنامه نود و هيئت مديره آغاز كرد تا بغض فروخفته سر باز كند. كم كم اسم هائي مطرح شدند و اتهاماتي رد و بدل؛ رئيس جمهور سابق احمدي نژاد، علي آبادي، وزير ورزش، سياسي، درخشان، مايلي كهن، رئيس جمهور روحاني...، يك ميليارد گاوصندوق، ۱۲ ميليارد، ۳ ميليارد... دقايقي بعد، مجري به اين علت يا بهانه كه نام مايلي كهن آمده است و او حق دارد پاسخ دهد مايلي كهن را پشت خط آورد و خواست كه سخن بگويد. البته مجري توضيح نداد كه اگر هر كس نامش آمده بايد سخن بگويد چرا از احمدي نژاد و علي آبادي و گودرزي و ... نخواسته اند و قرعه فقط به نام كسي خورده است كه همه مي دانند چه آلرژي خاصي به برنامه نود و مجري اش دارد – بدون اينكه بخواهيم درباره حق يا ناحق بودن اين آلرژي قضاوت كنيم – ... در هر حال، مايلي كهن سخن اش را با يك بسم الله الرحمن الرحيم شروع كرد و از همان كلام آغاز، با خطاب كردن فردوسي پور با نام كي روشي پور و برافروختن مجري و يك و دو كردن كلامي با وي، نشان داد كه حرف ها دارد. و حرف ها داشت.

سيل اتهامات بود كه بين اطراف ماجرا دست به دست مي شد؛ دائي با لباس سر تمرين مي رود، دائي معلوم نيست شب ها كجا مي رود، احمدي نژاد دستور بركناري مرا داد چون در ستادش نرفتم، شما فوتبال اين مملكت را به لجن كشيديد،.....

***

نود يك برنامه ورزشي پرمخاطب است، به مسائل فوتبال ايران مي پردازد، برخي مشكلات و حواشي ناسالم فوتبال مثل دلالي و خالكوبي و ... را به نقد مي كشد، نياز جامعه ورزشي ماست، فردوسي پور يك مجري محبوب و موفق است..... در هيچ كدام از اين گزاره ها ترديدي نيست. اما سخن اين است: چرا كار ما بدين جا كشيده شده كه در يك جامعه مدعي اخلاق – و در برخي زمينه ها فقط مدعي اخلاق – پلشت ترين، سطحي ترين و زشت ترين مناسبات، جدل ها و اختلافات بين افراد به راحتي به عرصه افكار عمومي كشيده مي شود؟ و به راحتي در سيمائي كه امام امت (ره) آنرا دانشگاه عمومي مي خواست منتشر مي گردد؟ و آنقدر عادي مي شود كه هيچ كس اعتراضي نمي كند؟ چرا به اينجا رسيده ايم كه افراد به راحتي در منظر ميليون ها بيننده – و اغلب جوان و نوجوان – به هم اتهام خوردن و بردن، دروغگوئي، فساد اخلاق، شب گردي و ... مي زنند؟ و فراتر از آن، لب خواني هم مي كنند كه اگر بازيكني در گوشه زمين چند تا فحش ناموسي داده است اثبات كنند.

اثبات مي كنند اما روال اين برنامه و اساسا رسانه هاي ما بگونه اي است كه آن بازيكن هرگز در منظر مخاطب خجالت زده نمي شود. ديديم كه هو كردن دستمزدهاي ميلياردي، براي مدتي همه را به تكاپو انداخت اما كم كم قبح اين ارقام ريخت و اكنون به راحتي از دستمزد ميلياردي براي سرمربي جديد پرسپوليس سخن مي گويند و واكنشي هم بر نمي انگيزد.

بعضي معتقدند اشكال از نود نيست. نود منافق نيست و آنچه را كه در نهانخانه دل هاست بيرون مي ريزد. مي پرسم اين برون ريزي، و اين اشاعه كژي ها و پلشتي ها، براي جامعه، جوانان، فوتبال و فوتبالدوستان چه سودي دارد؟ مي بينيم كه بعد از اين برنامه ها، همه سر جاي خود هستند، باز هم به رسانه مي آيند، باز هم به جنگ علني هم مي روند و ....

برنامه نود ما را به كجا مي برد؟ جامعه ما به كجا مي رود؟ آيا به چالش كشيده شدن اخلاق در سطح علني و در منظر رسانه ها، بنيان هاي اخلاق حسنه را به نابودي نمي كشاند؟ آيا صداقت، نوعدوستي، پهلواني، رفاقت، انجام وظيفه، وفاي به عهد، دوري از تهمت و غيبت و فحاشي؛ و ده ها حسنه اخلاقي ديگر به مسلخ برده نمي شوند؟

الف