الف - سرمان كلاه رفت/ فریب خوردیم

در همایشی كه چندی پیش برای موضوع افزایش جمعیت برگزار شده بود كسی از من كه سخنران اصلی بودم پرسید : شما چند فرزند دارید ؟ وقتی پاسخ دادم:"دو تا" گفت : چرا ؟ و تعجب می كرد كه چگونه خودم دیگران را به فرزندآوری ترغیب می كنم و دو فرزند را بسیار كم می دانم.
او گمان می كرد از پاسخ صریح پرهیز خواهم كرد و با تعارف و توجیه از كنار چرای او خواهم گذشت ولی من بدون ملاحظه و با صدای بلند گفتم : ما خر شدیم و سرمان كلاه رفت ! شما مراقب باشید سرتان كلاه نرود !

امروز كه از مرز چهل سالگی گذشته ام و می بینم تنهایی و سكوت خانه چگونه برای زن و مرد میانسال عذاب آور است ، امروز كه پا به میانسالی گذاشته ام و حس می كنم كه تنهایی خود بچه ها چقدر فضای روابط عاطفی درون خانواده كم جمعیت را دچار مشكل می كند، امروز كه در تحلیل آسیب های اجتماعی و مسائلی مانند حجاب دریافته ام كه یكی از عوامل اصلی این گونه مشكلات، كاهش جمعیت است .
و این خود البته بحث مفصلی می خواهد تا نشان دهیم كه بر خلاف ذهنیت رایج ، پدیده ای چون بدحجابی بیش از آن كه معلول شبكه های ماهواره ای باشد ناشی از عوامل پنهانی چون خانواده های خلوت و كم جمعیت است.

خانواده های خلوت آسیب های گوناگون و آفت های متنوعی را در پی دارد كه هم در ابعاد فردی و هم در ابعاد اجتماعی زندگی را دچار اختلال خواهد ساخت و هنوز بسیاری از این آثار و نتایج به وضوح در جامعه آشكار نشده است.

كلاهی كه بر سر ما رفت این بود كه گمان می كردیم با تعداد كم فرزندان تربیت و آموزش آنان بهتر محقق می شود در حالی كه در عمل دیدیم بر عكس است و اتفاقا در خانواده های پر جمعیت تر ساز و كار پرورش و تربیت سزاوار فراهم تر است.

كلاهی كه بر سر ما رفت این بود كه فریب تبلیغات رسانه ای را خوردیم و گمان داشتیم تعداد كم فرزندان محیط مناسب تری برای رشد اخلاقی و اجتماعی آنان فراهم می كند در حالی كه با گذشت زمان دیدیم كه دقیقا تكامل اخلاقی و تربیت دینی با خانواده های شلوغ تر بهتر محقق می شود.

كلاهی كه بر سر ما رفت این بود كه تصور كردیم حداقل از نظر ظاهری و مادی با فرزند كمتر ، زندگی بهتری خواهیم داشت و خانواده كم جمعیت با شاخص های اقتصادی رفاه نسبی را تجربه خواهد كرد ، در حالی كه حتى از همین نظر هم كامیاب نبودیم.

حالا وقتی به دور و بر خود نگاه می كنیم می بینیم كه زن و شوهر با هم جان كنده ایم و بیست سی سال عمر جوانی خود را صرف هزینه مدرسه غیر انتفاعی و خورد و خوراك و پوشاك یكی دو فرزند پرتوقع و مدعی كرده ایم كه نه قدردان جان كندن والدین خودند و نه مهارت زندگی طبیعی و متعادل را كسب كرده اند.
نسلی كه نه شیرینی بازی های كودكانه با خواهر و برادر را چشیده و نه لذت داشتن خاله و عمه و دایی و عمو را تجربه خواهد كرد.
خدا ببخشد همه باعث و بانی های این مصیبت و فاجعه بزرگ را كه ابعاد دردناكش هنوز به شكل كامل به چشم نمی آید.
خدا ببخشد همه وزرا و معاونان وزرا و رؤسای سازمان ها و مسوولان مراكزی كه مانند صدا و سیما در طول دهه های گذشته در این ساز دمیدند و چنین كلاهی بر سر نسل ما گذاشتند!

منبع:صبح نو