پوستری اخیرا از یک میزگرد مبارزه با فساد با حضور احمدتوکلی و یاشارسلطانی و محمودصادقی منتشر شده است. برگزارکننده جلسه هم یک تشکل دانشجویی و محل برگزاری نیز دانشگاه است. فارغ از موضوع جلسه که ارزشمند و راهگشا است و بدور از ترکیب مدعوین که بجهت برخی بدسلیقگی ها به قهرمان سازی در این راه منجر شده، چند نکته درباره مبارزه با فساد قابل توجه است.

کنار هم قرار دادن نام سلطانی و صادقی در کنار احمدتوکلی بهانه ای است برای طرح این سوال که مبارزه تراز با فساد اقتصادی چه ویژگی هایی دارد؟!

به این فهم 3 اصل کلیدی گمشده برای مبارزه با فساد اقتصادی وجود دارد که این روزها خودش تبدیل به یک آسیب مهمتر از فساد شده است.

یکم. مبارزه با فساد اقتصادی زمانی نتیجه می دهد که تبدیل به مطالبه عمومی شود. پس نتیجه مبارزه با فساد اقتصادی در نهایت باید  به برانگیختگی اجتماعی و ایجاد امید و روشنایی برای مردم تبدیل شود. مبارزه با فسادی که در نهایت به ناامیدی از ساختار نظام و انقلاب و حاکمیت بیانجامد اسمش هرچه هست مبارزه با فساد نیست.

دوم. مبارزه با فساد باید انسانی و اسلامی باشد. حرمت افراد و رعایت آبروی آنها یک اصل دینی و اخلاقی خدشه ناپذیر است. مبارزه با فسادی که به بی آبرویی منجر شود را باید در سلامت انگیزه و صحت نیاتش تردید کرد. مبارزه با فسادی که از دالان چنین گناه اخلاقی بزرگ و معاصی کبیره جبران ناپذیری عبور کند بدون تردید خودش یک فساد اکبر است.  

سوم. مهمتر از همه بهم خوردن مرزبندی انقلابی و ضدانقلابی است. مبارزه با فسادی که پازل جریان ضدانقلابی را تکمیل کند و به تقویت این جبهه بیانجامد قابل تکریم که هیچ، خودش یک فساد و نیازمند مبارزه است. این مهم ظرافت هایی دارد. مبارزه با فساد هم فوت کاسه گری سیاسی و کوزه گری انقلابی می برد. هوشمندی و هنرمندی در ادبیات افشاگرانه می طلبد. تجربه و خردورزی در مبارزه با فساد می خواهد. نیازمند خلجان و قدرت تحلیل و تفکیک طاغوت شیطانی فرعون از طاغون قارونی است.

افشاگری به خودی خود یک ارزش نیست. مبارزه با فساد همیشه منجر به اصلاح نمی شود. مرد این میدان یک شبه قهرمان نمی شود. شهرت های تصنعی این معرکه ماندگار نیست. هرقداره کشی حزبی و محفلی، رستم صولتی انقلابی نیست. هر لغز سیاسی و قبیله ای، رجز عدالتخواهی نیست. هر نعره و داد و هواری "فریاد ابوذرانه" نیست.  خلاصه اینکه اسطوره عدالتخواهی دست ساز نیست.

الف