سازمانی داریم تو کشور به نام سازمان آموزش فنی و حرفه ای که زیرمجموعه وزارت تعاون کار و رفاه اجتماعی است. کار این سازمان آموزش مهارت های عملی به هنرآموزان مختلف از رشته های متنوع فنی و غیره است.

طبق آمار خود سازمان حدود ۶۰۰۰ نفر نیروی آموزشی حق التدریس وظیفه آموزش کارموزان را در سراسر کشور بر عهده دارند. بعد از کلی دوندگی مربیان حق التدریس به کمک نمایندگان مجلس موفق شدن تا طرح تبدیل وضعیت رو در مجلس تصویب کنند.

اما با گذشت بیش از یکسال و نیم از زمان تصویب و تائید شورای نگهبان و ابلاغ به رئیس جمهور هنوز هیچگونه خبری در رابطه با این قانون وجود ندارد. آخرین وضعیت روشن این است که قانون قابلیت اجرا نداشته چون طبق طرح مجلس دولت باید بدون بار مالی این طرح رو اجرا کنه. یعنی به مربیان حقوق ندهند؟ خب به نظر میرسه دولت حق دارد مصوبه را اجرا نکند.

اما گناه ما ۶۰۰۰ نفر چیست؟
چرا باید با ساعتی ۳۸۰۰ تومان آن هم ماهی تنها ۸۰ یا ۱۲۰ ساعت کار اینگونه چوب ندانم کاری مسئولان را بخوریم؟

۴ سال است با این وضعیت مبهم داریم زندگی می کنیم. صدامونو کسی نمی شنود.

تازه اگه بعضی ماه ها کلاس برگزار نشود، به هردلیل مثل نبود کارآموز یا کمبود بودجه سازمان ما هم نباید حقوقی بگیریم.

واقعا فرق آموزش پرورش با سازمان ما چیست؟ ما هم آموزش می دهیم، آموزشهامون عملی و مهارتی است، کاربردی و صنعتی است، اما این است وضع ما، نه مجلس پیگیر مصوبه خودش هست، نه دولت کاری میکنه، نه شورای حل اختلاف قوا تصمیمی میگیره، نه وزیر نه نماینده نه حتی خود سازمان، انگار این قشر زحمتکش از این آب و خاک نیستند، این یادداشت را نوشتم تا شاید کسی بشنود دلی بدرد آید مسئولی احساس مسئولیت کند و وضعیت بغرنج زندگی مربیان حق التدریس سازمان فنی و حرفه ای کشور را سروسامانی دهد. مارا دریابید.

*مربی حق التدریس سازمان آموزش فنی و حرفه ای کشور

الف