الف - تعطیلی سخنرانی سید حسن خمینی و ملکیان و یک سوال جدی

تعطیلی سخنرانی سید حسن خمینی و ملکیان و یک سوال جدی

سخنرانی سید حسن خمینی در بروجرد لغو شد. علت؛ تلاش برخی برای جلوگیری از حضور وی در دانشگاه اعلام شده است.

مصطفی ملکیان نیز در دانشگاه شعید بهشتی فرصت حضور نیافت. عده ای دیگر نیز استدلالی مشابه عزیزان بروجردی داشتند و در این دانشگاه مانع حضور وی شدند.

مهم نیست که عده ای مخالف باشند. خیلی هم خوب است. باید نیز از این رفتارهای انتقادی استقبال کرد. شکل مخالفت های دانشجوئی نیز از همین جنس است. سید حسن خمینی سخنرانی می کند و عده ای مخالف حضور وی در دانشگاه هستند. عده ای حضور وی را تبیین کننده راه حضرت امام می دانند و عده ای دیگر نمی دانند. درست یا غلط، حق دارند. اما ماجرا این نیست. آنچه نگران کننده است مخالفت مردمی و یا گروه های دانشجوئی نیست. آنچه جای گلایه و نگرانی دارد تعطیل شدن برنامه است.

توضیح بیشتر؛

سالها پیش در دانشگاه علامه طباطبائی مسئولیت بسیج دانشکده را داشتم. بارها و بارها تجربه اعتراض به برنامه های سیاسی دانشکده را داشتیم. یک روز ابراهیم یزدی با همکاری انجمن اسلامی به دانشگاه دعوت شد. دوستان بسیجی مقابل درب سالن همایش تجمع کردند و شعار می دادند و شعر می خواندند. بیانیه ای هم خوانده شد. در همین اثنا نیز جناب یزدی از میان دانشجویان بسیجی عبور کردند و وارد سالن شدند و سخنرانی کردند و بعد از تشویق حضار از دانشکده خارج شدند. دانشجویان بسیجی نیز حین خروج همچنان صریح و محکم، اعتراض خود به حضور وی در دانشگاه را با ابزار شعار و پلاکارد نشان دادند.

آن سالهای اصلاحات، دانشگاه ها مملو این موارد بود. اما این روزها، ماجرا مختصری تغییر کرده است. وقتی یک مراسم به دلیل مخالفت عده ای تعطیل می شود، از دو حالت خارج نیست. یا حضور این افراد به لحاظ قانونی محل اشکال بوده است و بعد از مخالفت ها و با ترس از عواقب بدتر ، مراسم تعطیل شده است که بیم آن می رود در دیگر مواردی که مخالفت های جدی صورت نمی گیرد بازهم مجوز دهندگان( و نه مجریان و بانیان جلسه) تخلف کنند. در غیر این صورت مملکتی که قانون دارد چرا باید با رفتارهای خشن و افراطی عده ای، از اجرای حق عقب نشینی کند؟

حالت دوم نیز این است که هیچ تخلفی صورت نگرفته است اما مخالفت منتقدان جلسه کمی بیش از شعار ساده و پلاکارد بوده است و مسئولین از حیث امنیتی و انتظامی صلاح دیدند مراسم برگزار نشود. اما این افراد که چنین قدرتی دارند و می توانند نگرانی های امنیتی و انتظامی برای یک برنامه دانشجوئی ایجاد کنند، چه کسانی هستند؟

کمی آنسوتر؛

دانشجو است و هیجان و در مواردی غلبه احساسات بر عقلانیت. فرقی هم نمی کند؛ چه به بهانه انقلابی گری و چه اصلاح طلبی و چه عدالتخواهی.

ذکر یک خاطره دیگر ضروری است. آن دورترها که ما دانشجو بودیم هربار خدمت یکی از بزرگان جریان سیاسی خود می رسیدیم به آرامش و عقلانیت و پرهیز از رفتارهای هیجانی و رعایت اخلاق دعوت می شدیم. بعد از این درباره جهت گرائی های سیاسی مفصل بحث و تحلیل می شد.

اما این روزها ماجرا کمی سخت شده است. دانشجویان و جوانان دغدغه مند و انقلابی با روحیه پرشور و هیجانی خدمت بزرگان جریان سیاسی خود می رسند تا همفکری کنند و اما اینبار بجای دعوت به آرامش، بیشتر هیجان زده می شوند. سخنرانی احساسی و هیجانی و خارج از عدالت یک مسوول و نماینده و غیره با ضریب معناداری به بدنه جریان های مردمی و دانشجوئی منتقل می شود.