در این چند ماهی که به شروع دولت دوازدهم مانده بود، حداقل ده نفر را به عنوان گزینه های وزارت آموزش و پرورش معرفی کرده اند، صرف نظر از اینکه چرا برای یک وزارتخانه این همه نامزد معرفی می شود و تا آخرین روزهای معرفی، هنوز نامزد اصلی وزارت آموزش وپرورش مشخص نشده و در روز 15مرداد صحبت از دریافت برنامه از سه نفر دیگر شده است، این موضوع را از چند جهت می توان ارزیابی کرد:
 

اول اینکه، متاسفانه به هيچ کدام از اين نامزدهاي وزارت اميدي نيست، چرا که همه این افراد در دولت قبل در وزارت آموزش و پرورش حضور داشته و اتفاقا از تصمیم گیران در این حوزه بوده اند و لذا اگر توانمندی خاصی در این افراد بود، حتما باید فرهنگیان نتیجه و اثر آن را می دیدند که ندیدند.
 

اين معاونين و مشاورين, اگر خود بخشي از مشکلات آموزش و پرورش نباشند (که هستند) حداقل مي توان آن ها را ترمز حل اين مشکلات دانست.
 

دوم، وقتی آموزش و پرورش توسط همین دولت و مجلس اصلاح طلبي که توسط ما فرهنگيان به اريکه قدرت رسيده اند، در برنامه ششم توسعه در اولویت 79 قرار گرفته است، آیا می توان به حل مشکلات و معضلات این وزارتخانه امیدوار بود؟ بايد اولويت هاي نظام تغيير کند, تغيير نامزد وزارت دردي را درمان نخواهد کرد.
 

چه تفاوتی خواهد داشت که: فاني حق الزحمه ها و حق التدیس های سال تحصیلی 96-95 را پرداخت کرده یا نکرده باشد يا دانش آشتیانی و یا وزیر بعد؟ وقتی بودجه ای برای پرداخت نباشد به دلیل در اولویت نبودن آموزش و پرورش، چه تفاوتی دارد چه کسی در راهروهای سازمان برنامه و بودجه در حال التماس برای پرداخت حقوق فرهنگیان باشد؟
 

اعتقاد دارم حتی ظريف، نوبخت (که وزارت آموزش و پرورش را نپذیرفت) و يا نجفي, اگر وزیر آموزش و پرورش باشند، با لابي گري و رابطه هايشان با دولت و بدنه قدرت, فقط می توانند بخشي از مشکلات مالی این وزارتخانه را حل کنند, هرچند اين سه نفر هم خيلي عاقل تر از اين هستند که وزارت آموزش و پرورش رو بپذيرند و تير خلاص به سابقه سياسي خود بزنند.
 

[...]
 

سوم، باید نشست و دید چه کسی حاضر است قبای این وزارت را بر تن کند، با علم به اینکه هیچ مشکلی را نمی تواند حل کند و فقط می تواند مشکلات را به زمانی بعد منتقل کند. وقتي کسي مي داند براي پرداخت حقوق ماهيانه پرسنل دچارمشکل است, چه برنامه اي براي کيفيت بخشي در وزارتخانه مي تواند اجرا کند؟ چرا شخصي بايد وزارتخانه اي را تحويل بگيرد که بيش از چند سال بودجه را بدهکار است؟
 

چهارم، با شنیدن نامزدهای جدید، باید گفت: دریغ از پارسال. چرا که نامزدهای اولیه نوبخت و نجفی بودند و سپس به معاونین وزارتخانه تقلیل رتبه یافت و اینک کسانی نامزد هستند که حتی هیچ سابقه درخشانی که ندارند هیچ، از توان لابی گری هم برخوردار نیستند. برخي از اين نامزدهاي وزارت, هيچ سابقه سفيد سياسي و يا مديريتي هم ندارند و در ميان بخشي از فرهنگيان, به ناتواني و ضعف مديريتي شهره هستند.
 

پنجم، به آقای روحانی هم باید گفت، جناب رییس جمهور، لطفا به شعارهای قبل از انتخابات خودتان نیم نگاهی بیندازید تا بدانید با این انتخاب ها چه بر سر اعضاي ستادهای فرهنگیان در استان ها خواهید آورد و با اين شبوه انتخاب وزير, این ستادها نخواهند توانست پاسخ اعتراضات و گله هاي همکاران را بدهند.
 

در آخر: دست اندرکاران و ایدئولوژیست های جناب روحانی، بعد از معرفی و رای اعتماد باید پاسخگو باشند که، آموزش و پرورشی که قبل از انتخابات در اولویت اول بود، در چه اولویتی قرار دارد؟ و آيا با اين گونه انتخاب نامزدهاي وزارت آموزش و پرورش از بين کساني که خود مشکل آموزش و پرورش هستند, مي توان شعار "به عقب برنمي گرديم" را محقق کرد؟
 

و سخني هم با نمایندگان مجلس نشين، همان هايي که با حمايت ما فرهنگيان توانسته اند به مجلس راه يابند, اکنون باید نشان دهند که آموزش و پرورش در کدام مرتبه از اولویت های آنان قرار دارد چرا که با این شرایط، ما فرهنگیان به شدت هشدار می دهیم که امیدی به لیست های امید آینده نخواهیم داشت و مجبور هستیم در انتخابات بعد ما نیز تغییر اولویت داده و به شیوه ای دیگر رای دهیم.

*دانشجوی دکترای آنالیز ریاضی

الف