شاید در زمانیکه این سطور را مطالعه می کنیم، تیم ملی فوتبال برای شرکت در مرحله نهائی جام ملت های آسیا به استرالیا پرواز کرده باشد.

اعلام نهائی نام بازیکنان اعزامی، بار دیگر داغ فرار از سربازی و تقلب و دهان کجی به قانون را در افکار عمومی تازه کرد. اقدام "کی روش" و درنظر گرفتن دو جای خالی، در نوع خود از آن حکایت ها است که نمی دانیم باید بر آن خندید یا گریست. از قضای روزگار دو جای خالی مورد نظر ایشان مربوط به سربازان فراری است که نه تنها از خدمت "مقدس" سربازی گریخته و با تقلب در اسناد رسمی کشور و تهیه کارت پایان خدمت قلابی همراه با ده ها نفر دیگرنه تنها پا را فراتر از قانون نهاده، بلکه تضییع حقوق میلیون ها جوان ایرانی نیز را موجب شدند. جوانانی که از بد روزگارتنها تفاوتشان یدک نکشیدن نام فوتبالیست بود و بس، خنده دار تر آن که یکی از این دو جای خالی اختصاص (؟) به کسی دارد که با گریز از کشور و بی توجهی به اخطار مکرر نهادهای قضائی، همچنان از سیطره اعمال قانون نظام وظیفه طفره می رود.

میگویند "احترام امامزاده با متولی است". اگربگوئیم مرد پرتغالی تنها رسیدن به اهداف خود را پی میگیرد و قوانین کشور ما را برنمیتابد ملالی نیست – که هست – با فدراسیون فوتبال چه باید کرد؟ اگر یک دستگاه ورزشی برخاسته از حاکمیت کشور، با دستاویز کردن واژه هائی مانند :"قهرمان" و "موفقیت ملی" بخواهد فراتر از قانون حرکت کند، تکلیف چیست؟ در آن صورت چه انتظاری می توان از مربی تیم ملی داشت؟ شاید در فرهنگ پرتغال ورزشکاران را یکسره قهرمان ملی بدانند (که بعید است)،اما فدراسیون فوتبال که باید بداند و می داند که قبای "قهرمانی" به قامت چه بزرگانی می برازد وبس. اولین دغدغه یک قهرمان، کشور و قوانین کشوری است و گذشته از تمام این ها، اصلآ این روزها مگر می توان فوتبال و فوتبالیست را در ورزش و قهرمان طبقه بندی کرد؟ در این میان جایگاه افکار عمومی کجاست؟

جناب کفاشیان قبل از اینکه راه کار نشان دهد، سری به رسانه ها و سایت های خبری و واکنش عمومی غالب مردم ایران بزند و بعد برای سازمان نظام وظیفه نسخه بپیچد و معافیت یک ماهه توصیه کند. از خوب یا بد روزگار ماجرای "خدمت مقدس سربازی" سرنوشت محتوم میلیون ها جوان ایرانی است که نه اندیشه گریز از خدمت داشته اند و نه کارت پایان خدمت جعلی تهیه کرده اند و نه در آخر برای خارج شدن از دسترس دستگاه قضائی به خارج رفته اند. تنها فوتبالیست نیستند و با متر و معیار نور چشمی نبودن فدراسیون و مربی، قهرمان بحساب نمیایند. تصدیق خواهید کرد که معیار منصفانه ای برای سنجش نیست.

سخن آخر را بگوئیم و این ماجرای کشدار را تمام کنیم. در خبرها آمده بود که "تیم ملی امارات"، دقیقآ به دلیل سربازبودن، کاپیتان خود را ممنوع الخروج کرده و او را کنار گذاشته است. کشورهای شیخ نشین خلیج فارس که ید طولائی در ملیت تراشی قرضی دارند و اسامی مختلفی از گوشه و کنار دنیا در تیم مثلآ ملی آنها شنیده می شود، هنگامی که صحبت از قوانین داخلی شان در میان است، براحتی روی نام کاپیتان تیم خود خط می کشند. در اینجا از فدراسیون باید پرسید، پیام این اقدام اماراتی ها چیست؟ آیا غیر از این است که اگر بپذیریم و بپذیرید موفقیت و اعتلای کیان یک کشور، از اهداف تیم های ورزشی در میادین بین المللی است، قبل از هر چیز حاکمیت قانون در حوزه داخلی باید تعریف شده و خلل ناپذیر باشد؟ این حرف اصلی ماست.

الف