توصيه به ديگران
 
کد مطلب: 235968
راهنمای کتاب/ «گاهی اوقات برای زنده ماندن باید مُرد»؛ نصرالله قادری، نشر نیستان
آرمان های دیروز، آدم های امروز
بخش فرهنگی الف، 6 مرداد 93
تاریخ انتشار : دوشنبه ۶ مرداد ۱۳۹۳ ساعت ۱۸:۳۰
گاهی اوقات برای زنده ماندن باید مُرد
نویسنده: نصرالله قادری
نشر نیستان، چاپ اول، ۱۳۹۳
شمارگان ۱۲۰۰ نسخه
۳۷۴ صفحه،۲۰۰۰۰ تومان


فروشگاه اینترنتی شهر کتاب، این کتاب را تا یک هفته پس از معرفی، با ۱۰% تخفیف ویژه عرضه می‌کند، در صورت تمایل اینجا کلیک کنید.

****

در زمینهٔ ادبیات نمایشی نسل پس از انقلاب، نصرالله قادری یکی از نام‌های مطرح به‌حساب می‌آید، متولد ۱۳۳۹ است و از ابتدای دهه شصت تاکنون به شکلی متداوم در فضای تئاتر کشور حضور دارد.
حاصل نزدیک به سه دهه فعالیت قادری، علاوه بر کارهایی که روی صحنه برده است، قریب به چهل عنوان کتاب، با موضوع نمایشنامه و اثر پژوهشی در این زمینه است که نشر نیستان به قلم او آثاری چون «ناله‌های عشق»، «آناتومی ساختار درام»، «غم عشق» و «نجواهای دختر ترسا» را پیش از این منتشر کرده است.

کتاب حاضر به عنوان  نوشته ای از نصرالله قادری، در ۳۷۴ صفحه، شامل هفت نمایشنامه از جمله «گاهی اوقات برای زنده ماندن باید مُرد»، «به من دروغ بگو»، «قصه شهرفرنگ، شهر ما»، «اسفنکس»، «مثل همیشه»، «افسانه پدر» و «صوفیای ما» می‎شود.

این نمایش‌نامه ها به دوره‌های کاری مختلف این نویسنده اختصاص دارند و پیش از این نیز در قالب کتاب منتشرشده بودند. اما به دلیل اینکه سال‌ها از انتشار آن‌ها می‌گذشت، کمتر در دسترس علاقه‌مندان قرار داشت.

علاوه براین، انتشار این نمایشنامه‌ها در قالب یک کتاب می‌تواند نشان‌دهنده کم و کیف آثار قادری درگذر این سا‌ل‌ها باشد؛ چنان‌که بازگوکننده این واقعیت است که پختگی نوع نگاه این نمایشنامه‌نویس و تسلط بیشتر او در این زمینه با حفظ یک سری شاخص‌های اساسی در حوزه کار او بوده است.

قادری در این نمایشنامه‌ها از خود سیمای نویسنده‌ای جستجوگر را به نمایش گذاشته به‌خصوص در زمینه استفاده از ظرفیت‌های بیانیِ مدیوم تئاتر، اما در عین حال او هنوز به مفاهیمی همچون، مذهب، باور، آرمان و مفاهیمی که ریشه در اعتقادات مذهبی دارد، تعلق‌خاطر نشان می‌دهد. و جز این نیز از او انتظار نمی‌رود.
قادری (همانند سید مهدی شجاعی) به‌عنوان چهره‌ای شاخص در ادبیات نمایشی نسل انقلاب، اگر با زمانه پیش‌آمده، آرمانهای دوره‌های نخست کار خود را قربانی نکرده و حتی آن ها را با پختگی بیشتری در آثار اخیرش مطرح ساخته است. او همواره نگاهی غمخوارانه نسبت به چنین آرمانهایی داشته است، آرمانهایی که انسان امروز بیش از هر زمان دیگری از آن فاصله گرفته، درحالی که بیش از هر زمان دیگری هم بدانها نیاز دارد.

نویسنده، برای اینکه خواننده را بهتر در فضای اثر قرار دهد، در ابتدای هر نمایشنامه مقدمه‌ای کوتاه یا بلند نوشته است. مقدمه‌ای که می‌کوشد فضای ذهنی خواننده را برای ورود به دنیای اثر آماده کند.

صرف نظر از محتوای این مقدمه‌ها، خود نمایشنامه‌ها نیز به باورمندی‌های دیرینه این نويسنده به بنیان‌های الهی و مقدس آفرینش و حضور انسان در منظومه زیست خاکی‌اش اشاره دارد. البته با تلاش متعهدانه برای رسیدن به یک زبان بهتر و قوی تر برای ارتباط با مخاطبان بیشتر. او برای این منظور به سراغ گونه کمدی هم می رود، اما کمدی او برای تفکر است نه خنداندن صرف مخاطب به هر قیمتی.

در آخر این را هم ناگفته نگذاریم که نمایشنامه های نصرالله قادری به شیوه ای نوشته شده اند که هم مناسب برای اجرا هستند و هم به عنوان یک متن از ادبیات نمایشی می توان از خواندن آنها لذت برد.
 


نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
آرمان های دیروز، آدم های امروز