داخلی صفحه یادداشت بینندگان آرشيو يادداشت

۱۹۶

فرش قرمز زیر پای فرانسوی ها

پول بدهید همه چیز به شما می دهند!!

بخش تعاملی الف - مهدی حبیبی، 10 بهمن 94

بله وقتی پول بدهید همه چیز به شما می دهند. از هواپیما و ماشین و موبایل و همه چیز. اما آخرش مهم است. می شود راهی را رفت که اکثر کشورهای حاشیه خلیج فارس رفتند. کشورهایشان پر است از ماشین های آن ها، خطوط هوایی شان هم بهترین هواپیماهای آنها را دارد، فرودگاه ها و هتل های آنچنانی، هواپیماهای جنگی و موشک آخرین مدل و...

اما همان ها وقتی می آیند دبی و شارجه برای عیاشی در دلشان به ریش این ها می خندند که این ببین این بدبخت ها همه چیزشان از ماست. اگر ما روی مان را آن طرف کنیم تمام این کشور از صدر تا ذیل می خوابد. نمی توانند یک ماشینش را درست کنند.

رفتند و باز با پژو قرار داد بستند. خودروسازی که حتی یک ماشینش به آمریکا و کانادا نمی رسد و فقط بازار کشور خودش را دارد و آفریقا و ایران! یک نفر نپرسید ماحصل حضور حدودا بیست ساله این خودروساز در کشور چی بود؟ ماشین را دو برابر قیمت می فروختند و وقتی اعتراض می کردیم می گفتند صبر کنید. برای چی؟ می گفتند این بهایی است که باید برای انتقال تکنولوژی داد و ما در گردنه خودروسازی هستیم و باید صبر کرد. گفتیم اگر این بهای دو چندان و این خودروهای نا امن بهای استقلال کشور است از وابستگی غمی نیست. اما وقتی تحریم ها شروع شد کاشف به عمل آمد پشت دیوارهای خودروساز ملی مان کارخانه مونتاژ بوده است!

باز می گویم باشد، می خواهید مونتاژ کار باشید مشکلی نیست اما چرا نمی روید مونتاژ کار تویوتا و فلکس بشوید مثلا؟ یا بی ام و و بنز؟
خوشحالیم که قرار است پول بدهیم ایرباس بخریم. گفته اند چند ماهه تحویل می دهیم بهتان! چطور است که سایر کشورها باید حدود ۵ سال در نوبت باشند تا هواپیماهایشان ساخته شود ولی هواپیماهای ما قرار است چند ماهه آماده شود؟! یعنی اینقدر ایرباس برای ما مرام گذاشته یا قرار است آهن قراضه های ته انبارشان را که روی دستشان مانده و آمریکا و کانادا نمی خرد با قیمت نو به ما تحمیل کنند؟

خوب باشد، می گویند از تپولوف های روس بهترند. بله که بهترند. اما آخرش قرار است چه بشود؟ یعنی ما قرار است تا چند سال دیگر نفت داشته باشیم و بدهیم و آن ها در مقابلش به ما ماشین و هواپیما بفروشند؟ ۱۰ سال، ۲۰ سال، ۵۰ سال؟ بعد چه می شود؟ وقتی نفت تمام شد چکار کنیم؟

می گویند ما محکوم به عقب ماندگی فناوری هستیم و نمی توانیم هواپیما و ماشین بسازیم. می گویم چین و کره چه کردند؟ مگر نتوانستیم موشک و سانتیرفیوژ (با تکنولوژی چند دهه پیش) بسازیم؟ اگر شد، پس آیا نمی شود در خودروسازی هم مثلا تویوتای ۲۰ سال پیش را بسازیم؟ اگر نمی شود و نمی توانیم پس دانشگاه داریم برای چه؟ واقعا این همه دکتر در رشته های مختلف مهندسی برای چه فارغ التحصیل می شوند؟ که بروند آمریکا و کانادا و اروپا در شرکت های آن ها کار کنند؟ ما تربیت کنیم و پول بدهیم برای آنها نیرو تربیت کنیم؟

نمی دانم. فقط چیزی که می فهمم این است که این ول خرجی ها و خرید های امروز بعد رفع تحریم ها ماه عسلی است که خیلی زود شیرینی اش از بین می رود. بله هواپیمای نو سوار شدن کیف دارد، ماشین نو سوار شدن هم کیف دارد اما این کیف چند سال طول می کشد؟ سال ۵ به بعد که قرار شد قطعه بخریم و تعمیر کنیم چه کنیم؟ البته عده ای می گویند کی مرده و کی زنده؟ بگذار این دوره مردم برای ما سوت و کف بزنند و ما را روی دست بگیرند، تا بخواهد به قسمت تعمیراتش برسد دوره ما تمام شده و مشکل برای آیندگان است نه ما! ورود آن همه هواپیما از ایرباس و خودرو از پژو یعنی تضمین مالی به آن شرکت ها برای حداقل ۱۰-۲۰ سال آینده. خرید قطعات و تعمیرات و ... و ما تا چند سال دیگر نفت داریم؟

عصبانی می شوند و فحش می دهند که تو ساکت شو، آنجا دلار می گیری و در آسایش هستی و ما بدبخت ها اینجا فلان و بهمان. حرفی نمی توانم بزنم جز اینکه بپرسم: «ما تا چند سال دیگر نفت داریم؟»