کد مطلب: 239299
ماه مهر و نامهربانی مسولین
بخش تعاملی الف - مزبان حبیبی
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : سه شنبه ۴ شهريور ۱۳۹۳ ساعت ۱۲:۴۴
هرسال با اغاز شهریور و نزدیک شدن به مهر ماه و زمان بازگشایی مدارس، شوق و ذوق فرهنگیان برای تربیت نسل آینده جامعه در بین آنان قابل مشاهده است، برنامه ریزی های متفاوت برای شروع سال تحصیلی جدید و دغدغه های ویژه آن، تحرک خاصی را در جامعه ی فرهنگیان نمایان می کند، اما افسوس که وعده های تکراری مسولین و فراموشی آن وعده های در ماه های بعد، این شور و شوق را به یاس و ناامیدی تبدیل می کنند.
انواع درخواست های رنگارنگ وزیر و نمایندگان مجلس از رئیس جمهور برای افزایش حقوق، که هیچ کدام در این سال های خدمت بنده به نتیجه نرسیده و می دانم نتیجه ای هم نخواهد داشت، با کمی کنکاش در محیط مجازی بسیاری از این مکاتبات بی نتیجه را خواهید دید، مکاتباتی که فقط جنبه تبلیغاتی دارد و لاغیر.
از وعده های آنچنانی معاونان و مشاوران وزیر و مدیران کل و روسای ادارت آموزش و پرورش نواحی مختلف گرفته تا کنفرانس ها و سمینارها و همایش های مختلف که معلوم نیست هزینه های هنگفت آن از کجا تامین می شود، در حالیکه وزارت آموزش و پرورش در پرداخت حق التدریس های سال قبل و دیون سال های متمادی گذشته که گاهی به ده ها سال قبل می رسد، عاجز است.
وقتی آموزش و پرورش استان فارس در پرداخت چند ده میلیون هزینه تصحیح اوراق همکاران مربوط به سال قبل را ندارد، چه توجیهی برای برگزاری یک گردهمایی برای روسای ادارت با هزینه ی میلیاردی وجود دارد؟ گردهمایی که هیچ بازخوردی در بین همکاران فرهنگی نداشته و همچنین هیچ گاه هیچ نتیجه ای از آن عاید فرهنگیان نشده و نخواهد شد، به جز اینکه در این برنامه باز هم به شعور ما توهین شده و با وعده های توخالی و پوچ به زعم خود سرمان را در آغاز سال تحصیلی گرم کنند.
کاش مجلس نشینان عزیز به واسطه وظیفه ی ذاتی خود برای نظارت بر دستگاه اجرایی کشور، وعده های مسولین اجرایی را نیز پیگیری می کردند و بررسی می کردند که برآورده نشدن این وعده ها چه بی اعتمادی مضمنی را در بین کارکنان دولت و به طبع آن در جامعه رخ خواهد کرد.
چرا دولت یازدهم برخلاف شعار خود مبنی بر دولت امید، با شعارهای غیرقابل تحقق که فقط کاربرد تبلیغاتی دارد، موجی از ناامیدی در جامعه پراکنده می کند؟
بنده به عنوان یک عضو از جامعه فرهنگیان ایران، با تمام قوا سال تحصیلی جدید را برای خدمت آغاز خواهم نمود(و می دانم سایر فرهنگیان نیز چنین هستند) و بداخلاقی های مسولین در اراده بنده هیچ تاثیری نخواهد داشت، اما ذکر این نکته حائز اهمیت است که سال ها بود که از اصلاح امور در وزارت آموزش و پرورش ناامید شده بودم و با تغییرات ناقص و بدون برنامه در این وزارتخانه در دولت تدبیر و امید، همچنان این ناامیدی به قوت خود باقی است.
این روزها صحبت از لایحه رتبه بندی معلمان است، لایحه ای که ظاهرا قرار است امید را به فرهنگیان ناامید از تغییر بازگرداند، لایحه ای بسیار مبهم و گنگ، در ضمن هیچ تضمینی وجود ندارد که این لایحه نیز به سایر لوایح مصوب دولت نشود. هرچند این درخواست وزیر از رئیس جمهور برای تسریع در اجرایی شدن و تصویب آن در هیئت دولت، خود مصداق همان شعارهایی است که مسولین با بی مهری در آغاز سال تحصیلی مطرح کرده و چندصباحی بعد به فراموشی سپرده می شود، هم اکنون از نمایندگان محترم خواهش می کنم این مورد را نیز به موارد استیضاح ایشان اضافه نمایند چرا که مطرح نمودن طرح ها و عدم پیگیری آن، نوعی ایجاد ناامیدی و یاس در جامعه معلمان است.
سند تحول بنیادین در آموزش و پرورش، نقلی است پرطرفدار که وزیر محترم در هر سخنرانی و همایش و سمینار از یاد خواهد نمود، در همین همایش روسای ادارت که در حال برگزاری است هم ایشان سنگ تمام گذاشتند و سخنرانی غرایی در این باره ایراد نمودند، اما هرگز سخنی از نتایج آن نمی شود و هرگز از اینکه چگونه باید نتیجه اجرای این سند بنیادین تحول را ارزیابی نمود سخنی به میان نمی آید، نتایج اجرای چنین طرح بزرگ ملی را چگونه باید سنجید؟ آیا صرف اینکه این سند بنیادین از دیدگاه مسولین خوب یا بد باشد کفایت می کند؟
هر چند می دانم، اجرای این سند فقط در بخش هایی که مربوط به مسائل شعاری باشد بخوبی اجرا خواهد شد و به محض رسیدن به بخش های مالی و حقوقی با بهانه های مختلف مانند نبود بودجه و بارمالی داشته، از اجرای آن سرباز خواهند زد، همانند طرح های گذشته.
انواع درخواست های رنگارنگ وزیر و نمایندگان مجلس از رئیس جمهور برای افزایش حقوق، که هیچ کدام در این سال های خدمت بنده به نتیجه نرسیده و می دانم نتیجه ای هم نخواهد داشت، با کمی کنکاش در محیط مجازی بسیاری از این مکاتبات بی نتیجه را خواهید دید، مکاتباتی که فقط جنبه تبلیغاتی دارد و لاغیر.
از وعده های آنچنانی معاونان و مشاوران وزیر و مدیران کل و روسای ادارت آموزش و پرورش نواحی مختلف گرفته تا کنفرانس ها و سمینارها و همایش های مختلف که معلوم نیست هزینه های هنگفت آن از کجا تامین می شود، در حالیکه وزارت آموزش و پرورش در پرداخت حق التدریس های سال قبل و دیون سال های متمادی گذشته که گاهی به ده ها سال قبل می رسد، عاجز است.
وقتی آموزش و پرورش استان فارس در پرداخت چند ده میلیون هزینه تصحیح اوراق همکاران مربوط به سال قبل را ندارد، چه توجیهی برای برگزاری یک گردهمایی برای روسای ادارت با هزینه ی میلیاردی وجود دارد؟ گردهمایی که هیچ بازخوردی در بین همکاران فرهنگی نداشته و همچنین هیچ گاه هیچ نتیجه ای از آن عاید فرهنگیان نشده و نخواهد شد، به جز اینکه در این برنامه باز هم به شعور ما توهین شده و با وعده های توخالی و پوچ به زعم خود سرمان را در آغاز سال تحصیلی گرم کنند.
کاش مجلس نشینان عزیز به واسطه وظیفه ی ذاتی خود برای نظارت بر دستگاه اجرایی کشور، وعده های مسولین اجرایی را نیز پیگیری می کردند و بررسی می کردند که برآورده نشدن این وعده ها چه بی اعتمادی مضمنی را در بین کارکنان دولت و به طبع آن در جامعه رخ خواهد کرد.
چرا دولت یازدهم برخلاف شعار خود مبنی بر دولت امید، با شعارهای غیرقابل تحقق که فقط کاربرد تبلیغاتی دارد، موجی از ناامیدی در جامعه پراکنده می کند؟
بنده به عنوان یک عضو از جامعه فرهنگیان ایران، با تمام قوا سال تحصیلی جدید را برای خدمت آغاز خواهم نمود(و می دانم سایر فرهنگیان نیز چنین هستند) و بداخلاقی های مسولین در اراده بنده هیچ تاثیری نخواهد داشت، اما ذکر این نکته حائز اهمیت است که سال ها بود که از اصلاح امور در وزارت آموزش و پرورش ناامید شده بودم و با تغییرات ناقص و بدون برنامه در این وزارتخانه در دولت تدبیر و امید، همچنان این ناامیدی به قوت خود باقی است.
این روزها صحبت از لایحه رتبه بندی معلمان است، لایحه ای که ظاهرا قرار است امید را به فرهنگیان ناامید از تغییر بازگرداند، لایحه ای بسیار مبهم و گنگ، در ضمن هیچ تضمینی وجود ندارد که این لایحه نیز به سایر لوایح مصوب دولت نشود. هرچند این درخواست وزیر از رئیس جمهور برای تسریع در اجرایی شدن و تصویب آن در هیئت دولت، خود مصداق همان شعارهایی است که مسولین با بی مهری در آغاز سال تحصیلی مطرح کرده و چندصباحی بعد به فراموشی سپرده می شود، هم اکنون از نمایندگان محترم خواهش می کنم این مورد را نیز به موارد استیضاح ایشان اضافه نمایند چرا که مطرح نمودن طرح ها و عدم پیگیری آن، نوعی ایجاد ناامیدی و یاس در جامعه معلمان است.
سند تحول بنیادین در آموزش و پرورش، نقلی است پرطرفدار که وزیر محترم در هر سخنرانی و همایش و سمینار از یاد خواهد نمود، در همین همایش روسای ادارت که در حال برگزاری است هم ایشان سنگ تمام گذاشتند و سخنرانی غرایی در این باره ایراد نمودند، اما هرگز سخنی از نتایج آن نمی شود و هرگز از اینکه چگونه باید نتیجه اجرای این سند بنیادین تحول را ارزیابی نمود سخنی به میان نمی آید، نتایج اجرای چنین طرح بزرگ ملی را چگونه باید سنجید؟ آیا صرف اینکه این سند بنیادین از دیدگاه مسولین خوب یا بد باشد کفایت می کند؟
هر چند می دانم، اجرای این سند فقط در بخش هایی که مربوط به مسائل شعاری باشد بخوبی اجرا خواهد شد و به محض رسیدن به بخش های مالی و حقوقی با بهانه های مختلف مانند نبود بودجه و بارمالی داشته، از اجرای آن سرباز خواهند زد، همانند طرح های گذشته.
کلمات کلیدی : مزبان حبیبی
ر.س
۱۳۹۳-۰۶-۰۶ ۱۵:۳۴:۰۴
افزایش حقوق و مزایا;امکانات رفاهی و درمانی و خیلی از امتیازاتی که ارگان ها و سازمان های دیگر برای کارکنان خود دارند هم بماند.ما فرهنگیان حتی در بخش آموزشی وزارت خانه ی خود هم غریبیم.امسال به دستور جناب وزیر آقای فانی تخفیف فرهنگیانی که فرزندشان در مدارس تیزهوشان تحصیل می کنند برداشته شده و باید ما هم مثل بقیه شهریه را تمام و کمال پرداخت کنیم. (2346732) (alef-10)
۱۳۹۳-۰۶-۰۶ ۱۸:۰۷:۲۹
گوش شنوایی نیست و اگر هست مدتهاست کر شده اند (2346897) (alef-10)
امین
۱۳۹۳-۰۶-۰۸ ۱۹:۳۹:۰۴
وافعا من فرهنگی چگونه با مستاجری و حقوق بک میلیون تومانی کار بکنم در حالی که تمام ادارات دو سه برابر ما حثوث می گیرند واقایان بخدا تمام معلمان دغدغه معیشت دارند و تا این مشکل حل نشود هیچ کاری درست نمی شود اگر با ور ندارید یک نظر سنجب بگذارید (2349753) (alef-13)
حامد
۱۳۹۳-۰۶-۰۹ ۱۷:۰۱:۲۴
دوستان. بیمه طلایی که مسی شده.طلب های معوق فراوان ما از دولت...توقعات بیشمار از ما . ترور شخصیت معلم در نزد جامعه. استفاده ابزاری از معلم برای پیشبرد اهداف ......... تنها بخشی از مشکلات ماست.
آنچه من با سابقه طولانی تدریس به آن رسیده ام این است که نه مشکل تحریم و نه مشکل کمبود بودجه هیچکدام علت واقعی این بی توجهی ها نیست .
ظاهرا مسئولین نمی خواهننننننننننننننند به ما و مشکلاتمان توجه کنند.
همه می دانیم که سال گذشته با همه مشکلات مالی که دولت داشت حقوق گروهی 50 درصد افزایش یافت. گروهی دیگر سهام موسسه خود را زیر قیمت بازار خریدند. که عملا پول باد آورده ای نصیبشان شد.
خدا عاقبت ما را بخیر کند. با چه امیدی معلم شدیم و امروز با اینهمه فرسودگی
چه نصیبمان شده. (2351862) (alef-10)
آنچه من با سابقه طولانی تدریس به آن رسیده ام این است که نه مشکل تحریم و نه مشکل کمبود بودجه هیچکدام علت واقعی این بی توجهی ها نیست .
ظاهرا مسئولین نمی خواهننننننننننننننند به ما و مشکلاتمان توجه کنند.
همه می دانیم که سال گذشته با همه مشکلات مالی که دولت داشت حقوق گروهی 50 درصد افزایش یافت. گروهی دیگر سهام موسسه خود را زیر قیمت بازار خریدند. که عملا پول باد آورده ای نصیبشان شد.
خدا عاقبت ما را بخیر کند. با چه امیدی معلم شدیم و امروز با اینهمه فرسودگی
چه نصیبمان شده. (2351862) (alef-10)
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
