داخلی صفحه یادداشت بینندگان آرشيو يادداشت

۱

دکترین زندگی در کنار آمریکای ترامپ

بخش تعاملی الف - آرمین شمس

در دنیای ترامپ ظاهرا خودبینی و خود محوری سکه های رایج تصمیم گیری هستند. ظاهرا ترامپ درصدد این است که در فضای امتیازگیری "به سقف بزند" و با تمام قدرت مشت سیاست های مورد نظر خود را بر میز بازی سیاسی بکوبد و نهایتا به رعیت منت گذاشته قدری کوتاه بیاید و فضا را به نفع این سیاست ها اعوجاج بدهد.  
 
این شیوه کهنه سیاست ورزی معمولا نیاز به قربانی هم دارد، تا زمانی که انرژی مجموعه ترامپ تحلیل برود و قادر به چنین سیاست ورزی تندروانه ای ورای توان خود نباشد. آش اینقدر شور شده که نخست وزیر سابق نروژ را هم که عضو ناتو و متحد نزدیک سیاست های آمریکاست به جرم سفر به ایران (سفری در راستای سیاست های همین متحدین، برای امور موسوم به "حقوق بشر")، یک ساعت در فرودگاه در واشنگتن بازداشت کرده مورد بازجویی قرار می دهند. به بچه پنجساله آمریکایی-ایرانی که شهروند آمریکا محسوب می شود دستبند می زنند و به برخی از طرفداران خود ترامپ هم رحم نمی کنند! اکنون ده ها هزار شهروند آمریکایی و غیر آمریکایی با مشکلات تصمیم گیری "ترامپی" دست و پنجه نرم می کنند. ترامپ در حال ایجاد لشکری از افراد متنفر از خودش، دولتش و حتی آمریکاست. سیاست های تندروانه معمولا بیشترین ضربه را در بلند مدت به کسی که مرتکب آن ها شده می زنند. 
 
در چنین فضایی واکنش مستقیم ایران موجب می شود به عنوان قربانی درجه اول مورد خشونت مستقیم تری قرار بگیرد و اینکه ایران هم بطور مستقیم می تواند درس خوبی به ترامپ بدهد چیزی از ضرر ایران کم نمی کند. از طرف دیگر انفعال هم موجب جری شدن و تجاوز بیشتر ترامپیست ها به منافع مردم ایران می شود. به نظر می رسد در این شرایط باید دکترین ایران از جنس ستبری و اشغال فضای اقتصادی، سیاسی و فرهنگی در داخل و در سطح بین المللی باشد بطوری که تنه زدن ترامپ و ورود او به این "فضای ایرانی" با احساس وزن ایران و عقب رفتن او همراه شود بدون اینکه تهاجم مستقیمی علیه ترامپیست ها انجام شود. آنها خودشان در حال نابودی خود هستند. در بازی ستبر بودن و اشغال فضا مهم است که کوچکترین امر اقتصادی و سیاسی و فرهنگی مغفول نباشد و حتی روی کوچکترین واردات و تعرفه ها و کوچکترین فرصت تولید یا حمایت از تولید و مبارزه با قاچاق و گسترش ارتباطات فرهنگی، اقتصادی و سیاسی با دیگر کشورها، ولو روی یک نقطه مشترک محدود، از فرصت سوزی اجتناب کنیم. 
 
پیشنهاد اساتید دانشگاه شریف در دادن ویزا به افراد آمریکایی (فاقد سابقه نظامی و امنیتی) در فرودگاه های ایران نیز می تواند به اشغال فضای ارتباطی فرهنگی و علمی به نفع ایران و مردم آمریکا (بجز اقلیت رو به تحلیل ترامپیست) منجر شود و با سیاست ستبری و ایجاد و اشغال فضا همسو است. افزایش مقاومت اقتصادی نیز از مهمترین قسمت های سیاست ستبر بودن و اشغال فضاست. 
 
البته این احتمال هست که ترامپ اشغال فضا را نیز با قدرت سخت پاسخ بدهد و پاسخ سختی نیز دریافت کند، ولی متاسفانه سیاستی بهتر از این روی میز واقع گرایی وجود ندارد. نه حمله مستقیم عاقلانه است و نه انفعال. امتیاز دادن به متجاوز انفعال خطرناکی است و منجر به شیرین شدن و تکرار تجربه تجاوز می شود.
 
این را نیز باید معترف بود که برای قابل احساس تر بودن وزن ایران وقتی از طرف ترامپیست ها تنه می خورد، وزن و ستبری ایران باید افزایش یابد و این ممکن نیست بجز با پایان دادن به فرصت سوزی ها و در یک کلام پایان دادن به "فساد ناکارامدی" سیصد ساله در ایران