داخلی صفحه سیاسی آرشيو يادداشت

گرداب حسین شریعتمداری و دریای ظریف

بخش تعاملی الف - امین میرزائی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

"هر درختی که میوه نیکو نیاورد، آن را می بُرند و به آتش می افکنند.پس بدینسان آنان را به ثمراتشان خواهید شناخت."(ترجمه انجیل متی/۷:۱۹-۲۰)

چهره حسین شریعتمداری آن اندازه آرام و متین است که تلاطم درونی او را در پس پرده ای ضخیم از "ملاحت" پنهان می کند.این را آنانی که - همچون من - حسین آقا را از نزدیک دیده اند تصدیق می کنند.امّا قلم را که بر صفحه کاغذ می جنباند ، یا دو سه کلمه ای که بر زبان می آورد، یا انگشت سبابه ای که بر کیبورد رایانه می فشارد، گردابی متلاطم از اکناف وجودش به ذهن مخاطب سرازیر می شود.زرنگ باشی دو دستی به قبای حسین آقا می چسبی، که اگر قرار بر غرق بود، حسین آقا هم با تو در غرقابه غرق شود!

تجربه ثابت کرده که بهترین مُسکّن برای آدم متلاطم، آویختن به دامان "کاظمین الغیظ" است. و شاید به همین علّت باشد که "محمد جواد ظریف" به دامان صاحب اسمش "جواد الا ئمه" می آویزد و کمر دردی را که حاصل گرداب سرازیر شده از سوی کیهان به اوست به مدد انفاس قدسی حضرت کاظم علیه الصلوة و السّلام، به دریایی آرام و عمیق بدل می کند.

وقتی نَفَسِ قدسی کاظمین الغیظ با تلاطم "عارضی" دکتر ظریف چنین بکند، بی شک درباره تلاطم "ذاتی" آقای شریعتمداری نیز قادر به القای آرامش است.ولی بعید می دانم که حسین آقا به چنین آرامشی تن دهد.چرا که کسی که با خود عهد کرده جز با جنگنده و توپ و تانک به پابوس حرمین شریفین کاظمین مُشَرَّف نشود، به کاروان زمینی یا هواپیمای مسافری که به همان جهت می رود تن نمی دهد.

در کار عُقبی که چنین باشد، در کار دنیا سخت گیری حسین آقا، از این هم بیشتر است. شاید به همین روست که غنی سازی "پنج درصدی" را کافی نمی داند و دکتر ظریف را به عدم سازشکاری و غنای بیش از این فرا می خواند. غافل از آن که برادر! فتح مکه ، آن زمان میسر شد که نبی اکرم ، نام مبارک خود را در صلح حدیبیه نه به لقب "رسول الله" ، که با "نرمشی قهرمانانه" به صورت "محمد بن عبدالله" حک کرد.