کد مطلب: 234555
رمضانیه/ حکمت و حکومت علوی (16):
کسی مانند تو، لیاقت پاسداری از مرزهای کشور را ندارد!
بخش داخلی الف، 24 تیر 93
تاریخ انتشار : سه شنبه ۲۴ تير ۱۳۹۳ ساعت ۱۹:۵۵
پدرش آدم حسابی بود؛ "جارود پدر منذر" سال نهم هجری به خدمت پیامبر آمد و مسلمان شد و فردی صالح و شایسته بود. امام علی علیه السلام نیز او را به عنوان والی "استخر" در فارس برگزید که در سال 21 هجری در جنگهای فارس شهید شد.
شهادت پدر و اعتبار او نزد پیامبر، باعث شد امیرالمومنین به منذر اعتماد کند و به او پست فرمانداری دهد.
لیکن به امام علی علیه السلام خبر رسید که منذر در مقام فرمانداری، خیانتی مرتکب شده است. امام دست به قلم بردند و خطاب به منذر نوشتند:
"پس از ياد خدا و درود!
همانا، شايستگى پدرت مرا نسبت به تو خوشبين، و گمان كردم همانند پدرت مى باشى، و راه او را مى روى.
ناگهان به من خبر دادند، كه در هواپرستى چيزى فرو گذار نكرده، و توشه اى براى آخرت خود باقى نگذاشته اى.
دنياى خود را با تباه كردن آخرت آبادان مى كنى، و براى پيوستن با خويشاوندانت از دين خدا بريدى.
اگر آنچه به من گزارش رسيده، درست باشد، شتر خانه ات، و بند كفش تو از تو با ارزش تر است، و كسى كه همانند تو باشد، نه لياقت پاسدارى از مرزهاى كشور را دارد، و نه مى تواند كارى را به انجام رساند،
يا ارزش او بالا رود، يا شريك در امانت باشد. يا از خيانتى دور ماند
پس چون اين نامه به دست تو رسد، نزد من بيا. ان شاء الله. "
اين منذر كسى است كه اميرالمؤمنين عليه السلام درباره اش فرمود:
" آدم متکبری است که مرتب به اين طرف و آن طرفش نظر مى كند، در دوجامه خودمى خرامد، و پيوسته بر بند كفشهايش می دمد تا گردی برآن ننشیند."
وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ
اِلَى الْمُنْذِرِ بْنِ الْجارُودِ الْعَبْدِىِّ، وَ قَدْ كانَ اسْتَعْمَلَهُ عَلى ببَعْضِ النَّواحى، فَخان الاَْمانَةَ فى بَعْضِ ما وَلاّهُ مِنْ اَعْمالِهِ
اَمّا بَعْدُ، فَاِنَّ صَلاحَ اَبيكَ غَرَّنى مِنْكَ، وَ ظَنَنْتُ اَنَّكَ تَتَّبِعُ هَدْيَهُ، وَ تَسْلُكُ سَبيلَهُ، فَاِذا اَنْتَ فيما رُقِّىَ اِلَىَّ عَنْكَ لا تَدَعُ لِهَواكَ انْقِياداً، وَ لاتُبْقى لاِخِرَتِكَ عَتاداً، تَعْمُرُ دُنْياكَ بِخَرابِ آخِرَتِكَ، وَ تَصِلُ عَشيرَتَكَ بِقَطيعَةِ دينِكَ.
وَ لَئِنْ كانَ ما بَلَغَنى عَنْكَ حَقّاً لَجَمَلُ اَهْلِكَ وَ شِسْعُ نَعْلِكَ خَيْرٌ مِنْكَ! وَ مَنْ كانَ بِصِفَتِكَ فَلَيْسَ بِاَهْلِ اَنْ يُسَدَّ بِهِ ثَغْرٌ، اَوْ يُنْفَذَ بِهِ اَمْرٌ، اَوْ يُعْلى لَهُ قَدْرٌ، اَوْ يُشْرَكَ فى اَمانَة، اَوْ يُؤْمَنَ عَلى خِيانَة. فَاَقْبِلْ اِلَىَّ حينَ يَصِلُ اِلَيْكَ كِتابى هذا اِنْ شاءَ اللّهُ.
وَ الْمُنْذِرُ هذا هُوَ الَّذى قالَ فيهِ اَميرُالْمُؤْمِنينَ عَلَيْهِ السَّلامُ: «اِنَّهُ لَنَظّارٌ فى عِطْفَيْـهِ ، مُخْتـالٌ فى بُرْدَيْـهِ ، تَفّـالٌ فى شِـراكَيْـهِ .»
شهادت پدر و اعتبار او نزد پیامبر، باعث شد امیرالمومنین به منذر اعتماد کند و به او پست فرمانداری دهد.
لیکن به امام علی علیه السلام خبر رسید که منذر در مقام فرمانداری، خیانتی مرتکب شده است. امام دست به قلم بردند و خطاب به منذر نوشتند:
"پس از ياد خدا و درود!
همانا، شايستگى پدرت مرا نسبت به تو خوشبين، و گمان كردم همانند پدرت مى باشى، و راه او را مى روى.
ناگهان به من خبر دادند، كه در هواپرستى چيزى فرو گذار نكرده، و توشه اى براى آخرت خود باقى نگذاشته اى.
دنياى خود را با تباه كردن آخرت آبادان مى كنى، و براى پيوستن با خويشاوندانت از دين خدا بريدى.
اگر آنچه به من گزارش رسيده، درست باشد، شتر خانه ات، و بند كفش تو از تو با ارزش تر است، و كسى كه همانند تو باشد، نه لياقت پاسدارى از مرزهاى كشور را دارد، و نه مى تواند كارى را به انجام رساند،
يا ارزش او بالا رود، يا شريك در امانت باشد. يا از خيانتى دور ماند
پس چون اين نامه به دست تو رسد، نزد من بيا. ان شاء الله. "
اين منذر كسى است كه اميرالمؤمنين عليه السلام درباره اش فرمود:
" آدم متکبری است که مرتب به اين طرف و آن طرفش نظر مى كند، در دوجامه خودمى خرامد، و پيوسته بر بند كفشهايش می دمد تا گردی برآن ننشیند."
وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ
اِلَى الْمُنْذِرِ بْنِ الْجارُودِ الْعَبْدِىِّ، وَ قَدْ كانَ اسْتَعْمَلَهُ عَلى ببَعْضِ النَّواحى، فَخان الاَْمانَةَ فى بَعْضِ ما وَلاّهُ مِنْ اَعْمالِهِ
اَمّا بَعْدُ، فَاِنَّ صَلاحَ اَبيكَ غَرَّنى مِنْكَ، وَ ظَنَنْتُ اَنَّكَ تَتَّبِعُ هَدْيَهُ، وَ تَسْلُكُ سَبيلَهُ، فَاِذا اَنْتَ فيما رُقِّىَ اِلَىَّ عَنْكَ لا تَدَعُ لِهَواكَ انْقِياداً، وَ لاتُبْقى لاِخِرَتِكَ عَتاداً، تَعْمُرُ دُنْياكَ بِخَرابِ آخِرَتِكَ، وَ تَصِلُ عَشيرَتَكَ بِقَطيعَةِ دينِكَ.
وَ لَئِنْ كانَ ما بَلَغَنى عَنْكَ حَقّاً لَجَمَلُ اَهْلِكَ وَ شِسْعُ نَعْلِكَ خَيْرٌ مِنْكَ! وَ مَنْ كانَ بِصِفَتِكَ فَلَيْسَ بِاَهْلِ اَنْ يُسَدَّ بِهِ ثَغْرٌ، اَوْ يُنْفَذَ بِهِ اَمْرٌ، اَوْ يُعْلى لَهُ قَدْرٌ، اَوْ يُشْرَكَ فى اَمانَة، اَوْ يُؤْمَنَ عَلى خِيانَة. فَاَقْبِلْ اِلَىَّ حينَ يَصِلُ اِلَيْكَ كِتابى هذا اِنْ شاءَ اللّهُ.
وَ الْمُنْذِرُ هذا هُوَ الَّذى قالَ فيهِ اَميرُالْمُؤْمِنينَ عَلَيْهِ السَّلامُ: «اِنَّهُ لَنَظّارٌ فى عِطْفَيْـهِ ، مُخْتـالٌ فى بُرْدَيْـهِ ، تَفّـالٌ فى شِـراكَيْـهِ .»
کلمات کلیدی : حکمت و حکومت علوی
