کد مطلب: 310956
اعتراض نباید دست آویز دشمن باشد
بخش تعاملی الف - مجتبی مظلومی مراغه ای
تاریخ انتشار : پنجشنبه ۲۸ آبان ۱۳۹۴ ساعت ۰۸:۰۰
اینکه در یک برنامه تلویزیونی به هم میهنان ترک زبان عزیزمان اهانتی صورت پذیرفته درست، این کار نه علاوه برای ترک زبانان بلکه برای هر قوم و نژادی در ایران اسلامی صورت می پذیرفت غیر قابل قبول بوده و محکوم است.
در بعد دیگر ماجرا تعدادی افراد آذری زبان خواسته شان بوده که اعتراض خود را به گوش مسئولین امر برسانند نیز کاری روا و شایسته بوده است، اما باید توجه کرد و دید چه کسانی خواهان به هم ریختن نظم و امنیت کشور هستند، چرا باید از یک ماجرای داخلی شبکه های بیگانه صهیونیستی آتش را شعله ور نموده و شاداب از مردم بخواهند که علاوه بر شرکت در مثلا اعتراض بر علیه یک برنامه که در اصل می خواهند به گونه ای جلوه دهند که مردم آذری زبان خدای ناخواسته مشکلی با نظام و مملکت دارند، خواهان ارسال فیلم و تصاویر از این ماجرا باشند.
آنچه در نگاه اول به نظر می رسد این است که بهترین عملکرد را مسئولین صدا و سیما در رسیدگی سریع به ماجرا و برخورد قاطع با سازندگان برنامه را داشتند، اما این نوع اعتراض به نظر صحیح نیست و یک امر توطئه برانگیز است.
بی پرده بگویم دانشجوی عزیز، هم میهن گرامی، آذری زبان بزرگوار، ما هم آذری زبان هستیم و معترض به ساخت برنامه ها بر علیه نه آذری زبانان بلکه به تمام قومیت های میهن مان هستیم، اما بزرگوار و عزیز جزء خواص جامعه هستی، عزیزی که می دانی در طول چند سال انقلاب اسلامی چقدر دشمن توطئه کرده است، این رفتار زننده، دشمن شاد کن، شایسته و در خور آذری زبانان پیشرو در پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی بوده اند نبوده و نیست.
امید که در مقاطع مختلف و حساس دیگر مشت محکم بر دهان یاوه گویان نظام و انقلاب بزنیم، تا دیگر جرأت انعکاس چنین خبر هایی را نداشته باشند.
کلمات کلیدی : مجتبی مظلومی مراغه ای
بهروز ساریخانی
۱۳۹۴-۰۹-۰۵ ۰۹:۵۲:۰۳
با سلام.
صرف نظر از شکل و محتوای برنامه ای که بهانه یا موقعیتی را فراهم کرد تا موضوع مهم "طنزهای قومیتی" دوباره به سطر اول رسانه های جمعی بیاید, موضوع این مطلب هم مورد قابل توجهی است؟
- آیا در برخورد یا انتقادات اجتماعی چقدر لازم است امکان سوء استفاده نامحرمان مد نظر قرار گیرد؟
1- اصولا هیچ نقدی وجود ندارد که از آن نتوان بهره برداری نادرست کرد. بنابراین باید در هر گونه انتقادی را بست و آنرا تخطئه کرد؟
بنظر این قلم, ما وظیفه نداریم بجای برنامه های پیشرفت خود, تنها موضع دفاعی در جامعه و جهان بگیریم. اشتباه, طبع کارِ انسان است و اصلاح آن بجز با طرح و بحث جمعی امکان پذیر نیست.
از سوی دیگر این روش - یعنی جلوگیری از طرح مشکلات در عرصه عمومی - روشی است ماقبل تاریخ بسط رسانه های همگانی و امروزه نه کارآمدی دارد و نه امکان پذیر. هزینه در این مسیر هم پول دور ریختن است.
2- منتقدبایدبداند که بحث او نه در خلاء, بلکه در موقعیتی پخش میشود که بسیاری از گوشها و دیده ها, مطمئنا نه در فکر سعادت این مردم, بلکه تنها و تنها در فکر جیب خود و حداکثر در فکر ملت خودند. فاجعه ی حال حاضر در افغانستان, عراق و سوریه شاهد تلخ این مدعاست.
بنظر میرسد مناسبرین راهکار در این زمینه, آموزش نقد و فرهنگ سازی در این زمینه باشد. اینکار میسر نیست, مگر به صبوری و ممارست و تمرین. این مملکت هزاران سال سابقه سرکوب و سانسور داشته است. انتظار نمیرود فرهنگ نقد هم با روشهای دستوری , یک شبه انجام پذیر باشد. در این مورد همه مطبوعات - با هر دیدگاه جناحی - , دولت و بخصوص مردم مسئولیت خطیری بعهده دارند.
3- تجربه غرب در این مورد میتواند نه مبنای تقلید, بلکه درسهای بسیاری برای ما باشد. جوانان قدیم حداقل 2 تجربه برخورد ضد و نقیض دولتها و مردم در جریان رواج جنبش هیپیسم و گروههای معتقد به تروریسم - مثل بادر ماینهوف - را بخوبی بیاد دارند.
4- میگویند تا نباشد چیزکی, مردم نگویند چیزها . واقعیت آنست که در جامعه ما علیرغم تمام مساعی دولت و روحانیون, هنوز هم تبعیض زیادی بین قومیتها وجود دارد. اگر نخواهیم سرمان را مثل کبک زیر برف کنیم, میتوانیم روزانه دهها مورد از اجحاف, تمسخر و توهین را در صف مترو, اتوبوس, ادارات و . . . ببینیم. اعتراض نه یک تهدید , که یک نعمت است. اعتراض نمایانگر اعتماد مردم است به اصلاح امور. باید قدر این اعتماد موجود را دانست و بجای هرگونه برخورد و تفسیر نادرست, آنرا بدرستی دریافت و به مسیر صحیحش راهنمائی کرد.
تهران
5 آذر 94 (3348215) (alef-13)
صرف نظر از شکل و محتوای برنامه ای که بهانه یا موقعیتی را فراهم کرد تا موضوع مهم "طنزهای قومیتی" دوباره به سطر اول رسانه های جمعی بیاید, موضوع این مطلب هم مورد قابل توجهی است؟
- آیا در برخورد یا انتقادات اجتماعی چقدر لازم است امکان سوء استفاده نامحرمان مد نظر قرار گیرد؟
1- اصولا هیچ نقدی وجود ندارد که از آن نتوان بهره برداری نادرست کرد. بنابراین باید در هر گونه انتقادی را بست و آنرا تخطئه کرد؟
بنظر این قلم, ما وظیفه نداریم بجای برنامه های پیشرفت خود, تنها موضع دفاعی در جامعه و جهان بگیریم. اشتباه, طبع کارِ انسان است و اصلاح آن بجز با طرح و بحث جمعی امکان پذیر نیست.
از سوی دیگر این روش - یعنی جلوگیری از طرح مشکلات در عرصه عمومی - روشی است ماقبل تاریخ بسط رسانه های همگانی و امروزه نه کارآمدی دارد و نه امکان پذیر. هزینه در این مسیر هم پول دور ریختن است.
2- منتقدبایدبداند که بحث او نه در خلاء, بلکه در موقعیتی پخش میشود که بسیاری از گوشها و دیده ها, مطمئنا نه در فکر سعادت این مردم, بلکه تنها و تنها در فکر جیب خود و حداکثر در فکر ملت خودند. فاجعه ی حال حاضر در افغانستان, عراق و سوریه شاهد تلخ این مدعاست.
بنظر میرسد مناسبرین راهکار در این زمینه, آموزش نقد و فرهنگ سازی در این زمینه باشد. اینکار میسر نیست, مگر به صبوری و ممارست و تمرین. این مملکت هزاران سال سابقه سرکوب و سانسور داشته است. انتظار نمیرود فرهنگ نقد هم با روشهای دستوری , یک شبه انجام پذیر باشد. در این مورد همه مطبوعات - با هر دیدگاه جناحی - , دولت و بخصوص مردم مسئولیت خطیری بعهده دارند.
3- تجربه غرب در این مورد میتواند نه مبنای تقلید, بلکه درسهای بسیاری برای ما باشد. جوانان قدیم حداقل 2 تجربه برخورد ضد و نقیض دولتها و مردم در جریان رواج جنبش هیپیسم و گروههای معتقد به تروریسم - مثل بادر ماینهوف - را بخوبی بیاد دارند.
4- میگویند تا نباشد چیزکی, مردم نگویند چیزها . واقعیت آنست که در جامعه ما علیرغم تمام مساعی دولت و روحانیون, هنوز هم تبعیض زیادی بین قومیتها وجود دارد. اگر نخواهیم سرمان را مثل کبک زیر برف کنیم, میتوانیم روزانه دهها مورد از اجحاف, تمسخر و توهین را در صف مترو, اتوبوس, ادارات و . . . ببینیم. اعتراض نه یک تهدید , که یک نعمت است. اعتراض نمایانگر اعتماد مردم است به اصلاح امور. باید قدر این اعتماد موجود را دانست و بجای هرگونه برخورد و تفسیر نادرست, آنرا بدرستی دریافت و به مسیر صحیحش راهنمائی کرد.
تهران
5 آذر 94 (3348215) (alef-13)
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
