کد مطلب: 384586
اعزام به قهرمانی جهان، نوش داروی فدراسیون بعد از مرگ دوچرخه سواری در المپیک ریو
تاریخ انتشار : چهارشنبه ۳ شهريور ۱۳۹۵ ساعت ۱۰:۲۸
فدراسیون دوچرخه سواری سال قبل از المپیک از اعزام رکابزنان به مسابقات قهرمانی جهان سر باز زد و بعد از عملکرد ضعیفی که دوچرخه سواری در ریو داشت، اکنون تصمیم گرفته در این رویداد شرکت کند.
به گزارش ایسنا، دوچرخه سواری جزو رشته هایی بود که در المپیک ریو ضعیف ترین نتایج را از خود به جا گذاشت و دوباره داستان نرسیدن رکابزنان به خط پایان تکرار شد.
اکنون که المپیک ریو به پایان رسیده است، فدراسیون تصمیم گرفته رکابزنان را به مسابقات قهرمانی جاده جهان که مدتی دیگر در قطر برگزار می شود، اعزام کند و حتی نفراتی را نیز به اردوی تیم ملی دعوت کرده است.
اینکه فدراسیون بالاخره به این فکر افتاد که باید رکابزنان را به مسابقات جهانی بفرستد و دیگر چشم به نتایج قهرمانی آسیا و تور های آسیایی نداشته باشد، اتفاق خوبی است و نشان می دهد مسئولان فدراسیون متوجه شدند بسنده کردن تنها به تورهای آسیایی برای دوچرخه سواری ایران کافی نخواهد بود اما نکته مهم ماجرا اینجاست که چرا این اتفاق قبل از المپیک رخ نداد. چرا رییس فدراسیون که در تلاش بود ویزای آمریکا بگیرد تا در کنگره شرکت کند، به این فکر نیفتاد رکابزنان را نیز به مسابقات قهرمانی جهان بفرستد تا در آنجا محک زده شوند و رقابت با برترین های جهان را تجربه کنند؟
رکابزنان همان موقع نیز بارها اعلام کردند حضور در مسابقات قهرمانی جهان اگر نتیجه‌ای برایشان نداشته باشد، باعث کسب تجربه می شود و به آنها در المپیک کمک خواهد کرد اما دبیرفدراسیون نتیجه نگرفتن و مسائل مالی را به عنوان دلایل اعزام نکردن به مسابقات جهانی اعلام کرد.
البته نمی توان گفت با حضور در یک مسابقه قهرمانی جهان ۲۰۱۵ رکابزنان در المپیک حتما نتیجه می گرفتند اما فدراسیون باید از همان المپیک لندن برنامه ریزی را آغاز می کرد. چهار سال برای انجام این کار فرصت داشت تا رکابزنان را به مسابقات تک مرحله ای اروپایی، و قهرمانی جهان بفرستد اما در این چهارسال تنها چیزی که مشاهده صرفا شرکت در تورهای آسیایی و قهرمانی آسیا و در نهایت بازی های آسیایی بود و فدراسیون نیز نتیجه گرفتن در آن و اول شدن در رنکینگ آسیا را موفقیت خود دانست. نکته جالب اینکه تیم ملی جاده ماه‌ها حتی از داشتن یک مربی محروم بود و فدراسیون علت آن را با تجربه بودن رکابزنان و نیاز نداشتن به مربی عنوان کرد.
شاید در این میان کمیته ملی المپیک هم باید بیشتر پیگیری می کرد و زمانی که فدراسیون می توانست رکابزنان را به قهرمانی جهان اعزام کند و دریغ کرد، باید از آنها جواب می‌خواست و یا این موضوع را پیگیری می کرد که صرفا با حضور در تورهای آسیایی و تکیه کردن به مقام اولی در رنکینگ آسیا نمی توان با دوچرخه سواری جهان رقابت کرد.
البته دیگر المپیک ریو تمام شده و نمره منفی دیگری در کارنامه دوچرخه سواری ایران ثبت شد اما اگر برای المپیک ۲۰۲۰ به دنبال نتیجه هستیم، باید پا را از آسیا فراتر گذاشت در غیر این صورت باز هم باید منتظر نرسیدن نمایندگان ایران به خط پایان باشیم.
به گزارش ایسنا، دوچرخه سواری جزو رشته هایی بود که در المپیک ریو ضعیف ترین نتایج را از خود به جا گذاشت و دوباره داستان نرسیدن رکابزنان به خط پایان تکرار شد.
اکنون که المپیک ریو به پایان رسیده است، فدراسیون تصمیم گرفته رکابزنان را به مسابقات قهرمانی جاده جهان که مدتی دیگر در قطر برگزار می شود، اعزام کند و حتی نفراتی را نیز به اردوی تیم ملی دعوت کرده است.
اینکه فدراسیون بالاخره به این فکر افتاد که باید رکابزنان را به مسابقات جهانی بفرستد و دیگر چشم به نتایج قهرمانی آسیا و تور های آسیایی نداشته باشد، اتفاق خوبی است و نشان می دهد مسئولان فدراسیون متوجه شدند بسنده کردن تنها به تورهای آسیایی برای دوچرخه سواری ایران کافی نخواهد بود اما نکته مهم ماجرا اینجاست که چرا این اتفاق قبل از المپیک رخ نداد. چرا رییس فدراسیون که در تلاش بود ویزای آمریکا بگیرد تا در کنگره شرکت کند، به این فکر نیفتاد رکابزنان را نیز به مسابقات قهرمانی جهان بفرستد تا در آنجا محک زده شوند و رقابت با برترین های جهان را تجربه کنند؟
رکابزنان همان موقع نیز بارها اعلام کردند حضور در مسابقات قهرمانی جهان اگر نتیجه‌ای برایشان نداشته باشد، باعث کسب تجربه می شود و به آنها در المپیک کمک خواهد کرد اما دبیرفدراسیون نتیجه نگرفتن و مسائل مالی را به عنوان دلایل اعزام نکردن به مسابقات جهانی اعلام کرد.
البته نمی توان گفت با حضور در یک مسابقه قهرمانی جهان ۲۰۱۵ رکابزنان در المپیک حتما نتیجه می گرفتند اما فدراسیون باید از همان المپیک لندن برنامه ریزی را آغاز می کرد. چهار سال برای انجام این کار فرصت داشت تا رکابزنان را به مسابقات تک مرحله ای اروپایی، و قهرمانی جهان بفرستد اما در این چهارسال تنها چیزی که مشاهده صرفا شرکت در تورهای آسیایی و قهرمانی آسیا و در نهایت بازی های آسیایی بود و فدراسیون نیز نتیجه گرفتن در آن و اول شدن در رنکینگ آسیا را موفقیت خود دانست. نکته جالب اینکه تیم ملی جاده ماه‌ها حتی از داشتن یک مربی محروم بود و فدراسیون علت آن را با تجربه بودن رکابزنان و نیاز نداشتن به مربی عنوان کرد.
شاید در این میان کمیته ملی المپیک هم باید بیشتر پیگیری می کرد و زمانی که فدراسیون می توانست رکابزنان را به قهرمانی جهان اعزام کند و دریغ کرد، باید از آنها جواب می‌خواست و یا این موضوع را پیگیری می کرد که صرفا با حضور در تورهای آسیایی و تکیه کردن به مقام اولی در رنکینگ آسیا نمی توان با دوچرخه سواری جهان رقابت کرد.
البته دیگر المپیک ریو تمام شده و نمره منفی دیگری در کارنامه دوچرخه سواری ایران ثبت شد اما اگر برای المپیک ۲۰۲۰ به دنبال نتیجه هستیم، باید پا را از آسیا فراتر گذاشت در غیر این صورت باز هم باید منتظر نرسیدن نمایندگان ایران به خط پایان باشیم.
کلمات کلیدی : المپیک ۲۰۱۶ریو
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
