کد مطلب: 358783
آیا "ضریب هوشی" را به ارث می‌بریم؟
تاریخ انتشار : پنجشنبه ۱۳ خرداد ۱۳۹۵ ساعت ۱۱:۴۴
آیا میزان باهوشی ما ارثی است؟ آیا ما ضریب هوشی را از پدر و مادران به ارث می‌بریم؟ بیش از یک قرن است که دانشمندان به دنبال یافتن پاسخ این سوال هستند. اکنون علم ژنتیک تا حدودی جواب این سوال را به ما می‌دهد. حالا می‌دانیم نمراتی که افراد مختلف در آزمون‌های ضریب هوشی می‌گیرند، تا حد زیادی به تفاوت‌های ژنتیکی آن‌ها بستگی دارد. یعنی بعضی از مردم گویی بالذات و به صورت ژنتیکی، می‌توانند در آزمون‌های هوش نمرات بالاتری نسبت به دیگران کسب کنند؛ بالعکس این هم وجود دارد.
آیا میزان باهوشی ما ارثی است؟ آیا ما ضریب هوشی را از پدر و مادران به ارث می‌بریم؟ بیش از یک قرن است که دانشمندان به دنبال یافتن پاسخ این سوال هستند. اکنون علم ژنتیک تا حدودی جواب این سوال را به ما می‌دهد. حالا می‌دانیم نمراتی که افراد مختلف در آزمون‌های ضریب هوشی می‌گیرند، تا حد زیادی به تفاوت‌های ژنتیکی آن‌ها بستگی دارد. یعنی بعضی از مردم گویی بالذات و به صورت ژنتیکی، می‌توانند در آزمون‌های هوش نمرات بالاتری نسبت به دیگران کسب کنند؛ بالعکس این هم وجود دارد.
در این بحث، ما داریم درباره‌ی تفاوت‌های میانگین بین مردم صحبت می‌کنیم نه تفاوت بین تک تک افراد. یعنی اگر از افراد زیادی آزمون ضریب هوشی بگیریم، به طور میانگین افراد با ضریب هوشی زیاد از نظر ژنتیکی کاملا مستعد این هوش هستند. با این حال استثناهایی هم پیدا می‌شود. شاید یک نفر پتانسیل‌های ژنتیکی زیادی برای ضریب هوشی بالا داشته باشد، ولی بر اثر اتفاقاتی مثل ابتلا به یک بیماری خاص در دوران کودکی، این پتانسیل ممکن است دست نخورده باقی بماند.
منظورمان از ژنتیک، صفاتی است که از طریق DNA از نسلی به نسل بعد منتقل می‌شوند. ما آدم‌ها در ۹۹٫۵ درصد سه میلیارد جفت باز DNA خود به طور کامل شبیه هستیم. بنابراین آن‌چه به صورت ژنتیکی ما را از یکدیگر متمایز می‌کند به ۱۵ میلیون جفت باز DNA باقی مانده مربوط می‌شود. در ضمن باید بگوییم که آزمون‌های ضریب هوشی، در حقیقت آزمایش توانایی‌های شناختی و مهارت‌هایی هستند که در مدرسه آموخته‌ایم. هوش یا بهتر بگوییم، «توانایی شناختی عمومی» نشان دهنده‌ی عملکرد یک فرد در گستره‌ی بزرگی از آزمون‌های گوناگون است.
ژن‌ها باعث بوجود آمدن تفاوت‌های چشمگیر در بین مردم می‌شوند. آن‌ها مسئول نیمی از تفاوت ضریب هوشی بین مردم هستند. مثلا مشخص شده بچه‌هایی که در بدو تولد از پدر و مادر ژنتیکی خود جدا و به عنوان فرزند خوانده پیش پدر و مادر دیگری بزرگ شده‌اند، از نظر هوشی خیلی شبیه به پدر و مادر اصلی خود هستند نه پدر و مادری که آن‌ها را بزرگ کرده‌اند. ولی خوب ژن همه‌ی داستان نیست. نیم دیگر به ژنتیک مربوط نمی‌شود و به عوامل محیطی باز می‌گردد.
پژوهشگران اکنون درحال جستجو دنبال ژن‌هایی هستند که به هوش مربوط می‌شوند. در سال‌های اخیر فهمیده‌ایم که احتمالا هزاران ژن با اثرات جزیی در این بحث دخیل هستند. در پژوهش‌های اخیر که بر روی صدها هزار نفر انجام شده، ژن‌هایی پیدا شده که می‌توانند تا ۵ درصد اختلاف ضریب هوشی بین افراد را توجیه کنند. این شروع خوبی است ولی تا ۵۰ درصد راه زیادی باقی می‌ماند.
یکی از یافته‌های جالب اخیر دیگر این است که اثر عامل ژنتیک بر هوش، به مرور زمان و افزایش سن بیشتر می‌شود. اثر آن در نوزادی ۲۰ درصد، در کودکی ۴۰ درصد و در بزرگسالی ۶۰ درصد است. یکی از توضیحات ممکن می‌تواند این باشد که بچه‌ها با تجربه‌هایی که کسب می‌کنند، پتانسیل‌های ژنتیکی‌شان فعال می‌شود.
اینکه بتوانیم پتانسیل‌های شناختی را از روی DNA متوجه شویم فوق‌العاده مفید است. دانشمندان می‌توانند از DNA برای نقشه‌برداری از مسیرهای تکاملی که ژن، هوش و ذهن را به هم مربوط می‌کنند استفاده کنند. دهه‌هاست که درباره‌ی صدها نارسایی ژنتیکی و کروموزومی می‌دانیم. یافتن ژن‌های بیشتری که مربوط به ناتوانی‌هایی ذهنی هستند شاید بتواند به ما کمک کند بهتر از پس این چالش‌های شناختی برآییم.
منبع: Scientific American
دیجی کالا مگ
آیا میزان باهوشی ما ارثی است؟ آیا ما ضریب هوشی را از پدر و مادران به ارث می‌بریم؟ بیش از یک قرن است که دانشمندان به دنبال یافتن پاسخ این سوال هستند. اکنون علم ژنتیک تا حدودی جواب این سوال را به ما می‌دهد. حالا می‌دانیم نمراتی که افراد مختلف در آزمون‌های ضریب هوشی می‌گیرند، تا حد زیادی به تفاوت‌های ژنتیکی آن‌ها بستگی دارد. یعنی بعضی از مردم گویی بالذات و به صورت ژنتیکی، می‌توانند در آزمون‌های هوش نمرات بالاتری نسبت به دیگران کسب کنند؛ بالعکس این هم وجود دارد.
در این بحث، ما داریم درباره‌ی تفاوت‌های میانگین بین مردم صحبت می‌کنیم نه تفاوت بین تک تک افراد. یعنی اگر از افراد زیادی آزمون ضریب هوشی بگیریم، به طور میانگین افراد با ضریب هوشی زیاد از نظر ژنتیکی کاملا مستعد این هوش هستند. با این حال استثناهایی هم پیدا می‌شود. شاید یک نفر پتانسیل‌های ژنتیکی زیادی برای ضریب هوشی بالا داشته باشد، ولی بر اثر اتفاقاتی مثل ابتلا به یک بیماری خاص در دوران کودکی، این پتانسیل ممکن است دست نخورده باقی بماند.
منظورمان از ژنتیک، صفاتی است که از طریق DNA از نسلی به نسل بعد منتقل می‌شوند. ما آدم‌ها در ۹۹٫۵ درصد سه میلیارد جفت باز DNA خود به طور کامل شبیه هستیم. بنابراین آن‌چه به صورت ژنتیکی ما را از یکدیگر متمایز می‌کند به ۱۵ میلیون جفت باز DNA باقی مانده مربوط می‌شود. در ضمن باید بگوییم که آزمون‌های ضریب هوشی، در حقیقت آزمایش توانایی‌های شناختی و مهارت‌هایی هستند که در مدرسه آموخته‌ایم. هوش یا بهتر بگوییم، «توانایی شناختی عمومی» نشان دهنده‌ی عملکرد یک فرد در گستره‌ی بزرگی از آزمون‌های گوناگون است.
ژن‌ها باعث بوجود آمدن تفاوت‌های چشمگیر در بین مردم می‌شوند. آن‌ها مسئول نیمی از تفاوت ضریب هوشی بین مردم هستند. مثلا مشخص شده بچه‌هایی که در بدو تولد از پدر و مادر ژنتیکی خود جدا و به عنوان فرزند خوانده پیش پدر و مادر دیگری بزرگ شده‌اند، از نظر هوشی خیلی شبیه به پدر و مادر اصلی خود هستند نه پدر و مادری که آن‌ها را بزرگ کرده‌اند. ولی خوب ژن همه‌ی داستان نیست. نیم دیگر به ژنتیک مربوط نمی‌شود و به عوامل محیطی باز می‌گردد.
پژوهشگران اکنون درحال جستجو دنبال ژن‌هایی هستند که به هوش مربوط می‌شوند. در سال‌های اخیر فهمیده‌ایم که احتمالا هزاران ژن با اثرات جزیی در این بحث دخیل هستند. در پژوهش‌های اخیر که بر روی صدها هزار نفر انجام شده، ژن‌هایی پیدا شده که می‌توانند تا ۵ درصد اختلاف ضریب هوشی بین افراد را توجیه کنند. این شروع خوبی است ولی تا ۵۰ درصد راه زیادی باقی می‌ماند.
یکی از یافته‌های جالب اخیر دیگر این است که اثر عامل ژنتیک بر هوش، به مرور زمان و افزایش سن بیشتر می‌شود. اثر آن در نوزادی ۲۰ درصد، در کودکی ۴۰ درصد و در بزرگسالی ۶۰ درصد است. یکی از توضیحات ممکن می‌تواند این باشد که بچه‌ها با تجربه‌هایی که کسب می‌کنند، پتانسیل‌های ژنتیکی‌شان فعال می‌شود.
اینکه بتوانیم پتانسیل‌های شناختی را از روی DNA متوجه شویم فوق‌العاده مفید است. دانشمندان می‌توانند از DNA برای نقشه‌برداری از مسیرهای تکاملی که ژن، هوش و ذهن را به هم مربوط می‌کنند استفاده کنند. دهه‌هاست که درباره‌ی صدها نارسایی ژنتیکی و کروموزومی می‌دانیم. یافتن ژن‌های بیشتری که مربوط به ناتوانی‌هایی ذهنی هستند شاید بتواند به ما کمک کند بهتر از پس این چالش‌های شناختی برآییم.
منبع: Scientific American
دیجی کالا مگ
کلمات کلیدی : خلاقیت
تبریزی
۱۳۹۵-۰۳-۱۳ ۱۲:۲۵:۰۱
هوش انواع مختلفی داره. اون چیزی که آزمون های تست هوش سنجش می کنن بیشتر هوش منطقی-ریاضی (مرتبط با تفکر انتقادی، تجزیه و تحلیل و ...) و هوش کلامی-زبانیه (مرتبط با مهارت های خواندن و نوشتن و داستان سرایی و ...) در حالیکه ما هوش بین فردی (تونایی درک کردن احساسات و حالات دیگران که مرتبط با مهارت های اجتماعیه)، هوش درون فردی (توانایی خودشناسی)، هوش موسیقیایی، هوش بصری-تجسم فضایی و هوش بدنی (مثلا در ورزشکاران، رقاص ها، بازیگران و ...) و هوش طبیعی (مرتبط با باغبانیف کشاورزی و ...) و ... داریم.
ببه خاطر همینه که مثلا یکی ممکنه ریاضیش قوی باشه ولی استعدادش برای یادگیری زبان پایین باشه و بالعکس. یکی ممکنه تو درس های مدرسه خوب عمل کنه اما مهرات های اجتماعی و بین فردی پایینی داشته باشه یا بالعکس. ممکنه کسی هوش موسیقیایی بالایی داشته باشه و حتی نابغه موسیقی باشه اما از نظر انواع دیگه هوش پایین باشه و به نوعی کودن محسوب بشه. (3737867) (alef-11)
ببه خاطر همینه که مثلا یکی ممکنه ریاضیش قوی باشه ولی استعدادش برای یادگیری زبان پایین باشه و بالعکس. یکی ممکنه تو درس های مدرسه خوب عمل کنه اما مهرات های اجتماعی و بین فردی پایینی داشته باشه یا بالعکس. ممکنه کسی هوش موسیقیایی بالایی داشته باشه و حتی نابغه موسیقی باشه اما از نظر انواع دیگه هوش پایین باشه و به نوعی کودن محسوب بشه. (3737867) (alef-11)
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
