واپسین روزهای شهریورماه هر سال شور و هیجان ویژه ای سراسر جامعه را فرا میگیرد که هیجان و اشتیاق را از یک سو و اظطرابی از جنس متفاوت را از دکر سو داراست.بازگشایی مدارس و دانشگاه ها.پایان تعطیلات تابستانی و از سرگیری آموزش، دیدن هم کلاسی ها،فریاد و غلغلغله زنگ های تفریح و بسیاری لحظات ناب دیگر که وصف ناشدنی است.حس و تجربه شخصی اینجانب آن است که جامعه و زندگی نظم ویژه ای به خود می گیرد (البته اگر ترافیک چند روز اول را هم از شیرینی های این روزها بدانیم ).در کنار این جنبه های زیبا و لذت آفرین، البته چندین زخم کهنه نیز در گستره آموزش و پرورش کشور سر باز می کند.نکارنده در این گفتار بر آنست تا به بهانه آغاز سال تحصیلی،برخی از مسایل را به تصویر بکشد که به زعم جامعه ، متولی آن دستگاه آموزش و پرورش است.برخی از این چالش ها گویی همراه همیشگی این نهاد بسیار بزرگ می باشند.سالی را به خاطر نمی آورم که در چنین روزهایی اخباری در خصوص توزیع کتب درسی، توزیع شیر رایگان،تجهیز مدارس به وسایل گرمایشی استاندارد،تجهیز سرویس های بهداشتی مدارس به آب گرم و وسایل شوینده و پاک کننده،تامین نیروی خدماتی،تامین انباردار برای هنرستان های فنی و حرفه ای،نوسازی سیستم روشنایی مدارس،نوسازی سیستم گرمایشی مدارس قدیمی،تعمیر سقف مدارس مناطق شمالی،رنگ آمیزی کلاس های درس، تجهیز کلاس ها به وسایل کمک آموزشی، خرید لوازم و تجهیزات مصرفی برای هنرستانها و ...از سوی متولیان امر در نشست های خبری شنیده نشود.در کنار این سیاهه بی انتها باید به کمبود معلم در برخی مناطق و بخش ها از سویی و مازاد این نیروها در بخش دیگر و ده ها مشکل قدیم و جدید دیگر که بر پای این دستگاه عظیم آموزشی آنچنان بندهایی زده است که رمق و توان از او ستانده است، نیز اشاره کرد..اینک اگر به معیشت معلمان اشاره کنم خود حکایتی است و کمبود منابع مالی در آموزش و پرورش حکایتی سنگین تر از آن و کسر بودجه هنگفت در این دستگاه عریض و طویل خود ماجرایی دگر.
گرچه اشتیاق وصف ناپذیر فرزندان این مرزوبوم برای کسب دانش و دلتنگی معلمان برای شروع سال تحصیلی جدید کمی ازبار این قصه پر غصه می کاهد اما ضرورت دارد تا یکبار برای همیشه نقطه پایانی بر این همه مشکلات که تنها به برخی از آنها اشاره شد گذاشته شود.
نیک می دانم که همه سیاستگذران حوزه آموزش و پرورش به خوبی از این چالش ها آگاه بوده و صدالبته به آن نیز دایما می اندیشند، اما پرسش جدی آنست که تاکی باید این بار را به دوش کشید.آموزش و پرورش به خوبی می داند که بزرگترین سرمایه را که همان آینده سازان این مرزو بوم هستند در اختیار دارد و البته در پاسداری از این گوهر نیز غفلت را گناهی نابخشودنی می داند.اما به خوبی آگاهیم که، همه علوم پیشرفت های شگرفی را شاهد بوده و علوم تربیتی و مدیریت سازمانی و آموزشی و دانش های مرتبط با آموزش و پرورش نیز در این مسیر یافته های گرانسنگی داشته اند.باید آموزش و پرورش را به آخرین دستاوردهای حوزه آموزش تجهیز کنیم.همه اجزای این نهاد باید همسو و یکدل در این مسیر گام بردارند و البته از سیاست گذاران و قانونگزاران انتظار جدی می رود تا یکبار برای همیشه حلقه های مفقوده این زنجیره بسیار مهم را شناسایی نموده و شرایط را برای تحول در این مجموعه عظیم فراهم آورند.نسل های جدید زبان دیگری را برای آموزش و ارتباط می پسندند و البته می فهمند. این امر بیار ساده و بدیهی شاید ریشه بسیاری از چالش ها در این نهاد باشد.نمی توان به نسلی که از آخرین یافته های علمی و فنی به ساده ترین شکلی آگاهی می یابد به شیوه هایی آموزش داد که بسیاری از آنان ناکارآمد بوده و جز اتلاف منابع حاصلی ندارد.واقع بین باشیم.همه ارکان زندگی در همه حوزه ها دچارتحول شده است وبی توجهی به این امر اسف بار است.اعتقاد جدی نگارنده برآنست که شعار "پیش گیری بهتر از درمان است" باید در اموزش و پرورش نهادینه گردد.نوسازی این مجموعه بس بزرگ از جهات ساختار سازمانی،نوع تفکرات حاکم بر آن،طراحی سییستم های آموزشی کارآمد و البته منطبق بر الگوهای ابرانی-اسلامی،ایجاد انگیزه در معلمان ، مسئولیت داشتن قانونی خانواده ها در فرآیند آموزش و پرورش وپرهیز از سعی و خطا باید در دستور کار سیاست گزاران این عرصه قرار گیرد.
به امید مهری آکنده از مهربانی و عشق (2366356) (alef-10)

خوشبختانه این مشکل در نهایت با همکاری آموزش و پرورش منطقه و پی گیری های انجام شده حل شد و موافقت کردند که دانش آموزان ثبت نام کرده در مدرسه عموئیان یک در همانجا بمانند. از انعکاس رسانه ای بسیار ممنون! (2366402) (alef-10)