کد مطلب: 370186
روایت ده‌نمکی از حادثه کوی دانشگاه
تاریخ انتشار : جمعه ۱۸ تير ۱۳۹۵ ساعت ۱۹:۱۵
مسعود ده‌نمکی، کارگردان فعلی و از اعضای سابق نزدیک به انصار حزب‌الله، ماجرای ۱۸ تیر سال ۷۸ و حادثه کوی دانشگاه را سال‌ها قبل از نگاه خود روایت کرده است.
ده‌نمکی در گفت‌وگویی که با هفته‌نامه «جبهه» در تاریخ ۲۹ تیر ۱۳۷۸ داشته و «پارسینه» بخش‌هایی از آن را بازنشر کرده، گفته است:
* اصل ورود نیرو به درون محوطۀ دانشگاه اشتباه بود اما اینکه درون محوطۀ دانشگاه چه گذشته است، من به عنوان یک خبرنگار شاهد عینی بودم. سیستم ارتباطی یا بی‌سیم یا تلفن‌های همراه یقینا و مسلما بین گروه‌های دانشجویی برقرار بوده چون به راحتی با همدیگر ارتباط داشتند.
* هیچ رویارویی سنگین و درگیری نزدیکی بین این جمع قلیل و دانشجویان صورت نپذیرفت و بنده در همان بدو ورود در مقابل حوض کوی دانشگاه این گروه قلیل حزب‌اللهی را متقاعد کردم که این جریان یک بازی است، بازی‌ای است که حزب‌الله نباید گرفتار آن شود. پس از توضیحات من همه سریعا به بیرون کوی دانشگاه رفتند ولی دانشجویان گمان کردند که نیروهای حزب‌اللهی ترسیده‌اند و فرار کرده‌اند لذا شیر شده و حملۀ دیگر خودشان را آغاز کردند و پس از آن از کوی بیرون زدند و جلوی در را هم گرفتند.
* من معتقدم و یقین دارم که حزب‌الله نه در شروع این بحران نقشی داشته و نه در ادامه آن، فقط مهم‌ترین نقشی که حزب‌الله ایفا کرد، در سرکوب فاز دوم بحران بود یعنی اگر حزب‌الله نبود هیچ جایی برای این حضرات از چپ چپ گرفته تا راست راست نبود. اگر بحران فراگیر می‌شد و بعد ملی پیدا می‌کرد اولین کسانی که بر چوبۀ دار می‌رفتند امثال همین سعید حجاریان‌ها و عبدالله نوری‌ها بودند.
به گزارش ایسنا، تجمع ۱۸ تیر سال ۷۸ در خوابگاه کوی دانشگاه در اعتراض به بسته شدن روزنامه «سلام» به مدیرمسئولی آیت‌الله موسوی خوئینی‌ها و سردبیری عباس عبدی شکل گرفت. این روزنامه در ۱۵ تیر ۱۳۷۸ به جرم چاپ نامه محرمانه سعید امامی به آیت‌الله دری نجف آبادی وزیر وقت اطلاعات برای تهدید مطبوعات، توسط دادگاه ویژه روحانیت به مدت ۵ سال توقیف شد. در پی اعتراضات دانشجویان و دخالت عوامل بیرون دانشگاه، درگیری‌هایی خونین رخ داد که نهایتا با جمع شدن غائله و پیگیری ماجرا، ۲ سال بعد یک سرباز وظیفه به نام اروجعلی ببرزاده به اتهام سرقت ریش‌تراش از کوی دانشگاه به ۹۱ روز حبس محکوم شد.
ده‌نمکی در گفت‌وگویی که با هفته‌نامه «جبهه» در تاریخ ۲۹ تیر ۱۳۷۸ داشته و «پارسینه» بخش‌هایی از آن را بازنشر کرده، گفته است:
* اصل ورود نیرو به درون محوطۀ دانشگاه اشتباه بود اما اینکه درون محوطۀ دانشگاه چه گذشته است، من به عنوان یک خبرنگار شاهد عینی بودم. سیستم ارتباطی یا بی‌سیم یا تلفن‌های همراه یقینا و مسلما بین گروه‌های دانشجویی برقرار بوده چون به راحتی با همدیگر ارتباط داشتند.
* هیچ رویارویی سنگین و درگیری نزدیکی بین این جمع قلیل و دانشجویان صورت نپذیرفت و بنده در همان بدو ورود در مقابل حوض کوی دانشگاه این گروه قلیل حزب‌اللهی را متقاعد کردم که این جریان یک بازی است، بازی‌ای است که حزب‌الله نباید گرفتار آن شود. پس از توضیحات من همه سریعا به بیرون کوی دانشگاه رفتند ولی دانشجویان گمان کردند که نیروهای حزب‌اللهی ترسیده‌اند و فرار کرده‌اند لذا شیر شده و حملۀ دیگر خودشان را آغاز کردند و پس از آن از کوی بیرون زدند و جلوی در را هم گرفتند.
* من معتقدم و یقین دارم که حزب‌الله نه در شروع این بحران نقشی داشته و نه در ادامه آن، فقط مهم‌ترین نقشی که حزب‌الله ایفا کرد، در سرکوب فاز دوم بحران بود یعنی اگر حزب‌الله نبود هیچ جایی برای این حضرات از چپ چپ گرفته تا راست راست نبود. اگر بحران فراگیر می‌شد و بعد ملی پیدا می‌کرد اولین کسانی که بر چوبۀ دار می‌رفتند امثال همین سعید حجاریان‌ها و عبدالله نوری‌ها بودند.
به گزارش ایسنا، تجمع ۱۸ تیر سال ۷۸ در خوابگاه کوی دانشگاه در اعتراض به بسته شدن روزنامه «سلام» به مدیرمسئولی آیت‌الله موسوی خوئینی‌ها و سردبیری عباس عبدی شکل گرفت. این روزنامه در ۱۵ تیر ۱۳۷۸ به جرم چاپ نامه محرمانه سعید امامی به آیت‌الله دری نجف آبادی وزیر وقت اطلاعات برای تهدید مطبوعات، توسط دادگاه ویژه روحانیت به مدت ۵ سال توقیف شد. در پی اعتراضات دانشجویان و دخالت عوامل بیرون دانشگاه، درگیری‌هایی خونین رخ داد که نهایتا با جمع شدن غائله و پیگیری ماجرا، ۲ سال بعد یک سرباز وظیفه به نام اروجعلی ببرزاده به اتهام سرقت ریش‌تراش از کوی دانشگاه به ۹۱ روز حبس محکوم شد.
کلمات کلیدی : کوی دانشگاه، ده نمکی
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.